Του Γιάννη Ντεντόπουλου 

Από το καλοκαίρι που «χτίστηκε» ο φετινός Παναθηναϊκός, οι αναλύσεις, ειδικών και μη, κατέληγαν στο ίδιο συμπέρασμα: «Ο Δημήτρης Διαμαντίδης και ο Λένο Ούκιτς δεν ταιριάζουν», «δεν παίζουν καλά μαζί γιατί θέλουν και οι δύο την μπάλα στα χέρια τους», «πρέπει να βρίσκεται στο παρκέ ή ο ένας ή ο άλλος».

Από χθες το βράδυ, η συζήτηση αυτή μπήκε σε άλλη βάση. Από τη μία εμφανίστηκε στο παρκέ του Ελληνικού ο παλιός καλός Διαμαντίδης (19π., 8 ριμπ., 7 ασίστ). Ο αξιόπιστος ηγέτης, που ξέρει να διαβάζει και να εκτελεί. Δίπλα του στάθηκε με το ίδιο πάθος και την ίδια ηγετική στόφα ο Ούκιτς (18π.), όπως δεν τον είχαμε δει ώς τώρα σε κανένα από τα φετινά ματς του Παναθηναϊκού. Με το επιθετικό ένστικτό του και με τα καθοριστικά καλάθια-μαχαιριές που κατάφερε στον Ολυμπιακό, όχι μόνο έκρινε τον τελικό, αλλά έπεισε τους Ελληνες δημοσιογράφους να μην ψηφίσουν MVP τον αγαπημένο τους «3D» αλλά τον Κροάτη γκαρντ που αναβαπτίστηκε στη συνείδηση των φίλων της ίδιας του της ομάδας.

«Επιμένω ότι νικήσαμε γιατί παίξαμε πιο ομαδικά και γιατί το θέλαμε περισσότερο» ήταν τα πρώτα λόγια που βγήκαν από το στόμα του Ούκιτς, ο οποίος έκανε σαν μικρό παιδί. Εδειχνε να χαίρεται για τη νίκη (81-78) και το πρώτο Κύπελλο που πανηγύρισε ως παίκτης του Παναθηναϊκού.

Σε έναν long play τελικό (το πρώτο ημίχρονο με τη διακοπή και τη διαδικασία εκκένωσης ξεκίνησε στις 6.30 μ.μ. και ολοκληρώθηκε στις 8.22 μ.μ.) οι «πράσινοι» κατάφεραν να πανηγυρίσουν το 14ο Κύπελλο της ιστορίας τους, κατ’ αρχήν γιατί, ύστερα από τις δύο ήττες από τον Ολυμπιακό στο πρωτάθλημα, έδειξαν πεισμωμένοι και αποφασισμένοι. Φάνηκε από τον τρόπο που πάλευαν και κέρδιζαν όλες τις διεκδικούμενες φάσεις, όπως για παράδειγμα τα ριμπάουντ. Μάζεψαν 34 (έναντι 24), εκ των οποίων τα 11 ήταν πολύτιμα επιθετικά που ανανέωναν χαμένες επιθέσεις και τους φρέσκαραν την ψυχολογία. Τους βοήθησε πολύ περισσότερο αυτή τη φορά ο Στεφάν Λάσμε που έγινε ο κυρίαρχος στις δυο ρακέτες. Και η καλή τους άμυνα, ειδικά στο πρώτο μισό του αγώνα.

Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε μπερδεμένος. Δεν μπορούσε να βρει την ισορροπία που έψαχνε μεταξύ επίθεσης και άμυνας. Η έκρηξη του Ούκιτς τον έβγαλε έξω από τα νερά του, γιατί ταλαιπώρησε σωματικά και πνευματικά και τον Βασίλη Σπανούλη. Παρ’ όλα αυτά, με τη βοήθεια του Χάινς και το ξύπνημα του Λο, κατάφερε όχι μόνο να επιστρέψει από το -17 (20-37 στο 16’), αλλά και να προσπεράσει (72-71). Αποδείχτηκε όμως ότι όλη αυτή η διαδικασία του κυνηγητού τού στέρησε το καθαρό μυαλό που ήταν απαραίτητο στο κρίσιμο φινάλε. Ειδικά ο Σπανούλης προσπάθησε δυο–τρεις φορές να βάλει μεγάλα καλάθια και να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, αλλά τελικά «το Κύπελλο βάφτηκε πράσινο».