Του Τάσου Παππά

Δεν ξέρω τι θα πουν σήμερα και την Τετάρτη οι πρώην, ο νυν και οι επίδοξοι αρχηγοί του ΠΑΣΟΚ στις ξεχωριστές εκδηλώσεις που διοργανώνουν για το κόμμα τους. Δεν ξέρω, επίσης, όπως και κανένας άλλος, τι θα έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου αν ζούσε σήμερα. Αυτό που ξέρω είναι ότι ένα κόμμα που δημιούργησε ελπίδες στα λαϊκά στρώματα όταν ιδρύθηκε το 1974, που καλλιέργησε προσδοκίες το 1981 όταν θριάμβευσε στις εκλογές και κυριάρχησε την περίοδο της Μεταπολίτευσης, έχει υποστεί όσα ξόρκιζε ο ιδρυτής του: κληρονομήθηκε (από τον γιο του), παραχωρήθηκε (στη Δεξιά) και τεμαχίστηκε ή, για ακριβολογούμε, διασκορπίστηκε.

Τα μέλη και οι οπαδοί του θεώρησαν απολύτως φυσιολογικό να προκρίνουν το 2004 για ηγέτη τους τον Γ. Παπανδρέου, με το σκεπτικό ότι το κόμμα έπρεπε να μείνει στη δυναστεία. Ακόμη και νεκρός, ο Ανδρέας Παπανδρέου καθοδηγούσε τη σκέψη τους. Ενας σύγχρονος Ελ Σιντ. Μερικά χρόνια αργότερα η ηγεσία του δεν είχε κανένα πρόβλημα να συγκατοικήσει στην εξουσία με τον «προαιώνιο αντίπαλο», ο οποίος, όπως μας θύμισε ο «Ιός» (« Εφ. Συν», 30-8-2014), χαρακτήριζε παραμονές των εκλογών του 1981 το ΠΑΣΟΚ κίνδυνο για τη χώρα και τη δημοκρατία γιατί, αν ερχόταν στα πράγματα, θα δήμευε τις περιουσίες και τις επιχειρήσεις, θα καταργούσε τις εκλογές και θα οδηγούσε την Ελλάδα στην κόλαση του υπαρκτού σοσιαλισμού, παίρνοντας τη ρεβάνς για την ήττα των κομμουνιστών στον συμμοριτόπολεμο (έτσι αποκαλούσε τον εμφύλιο). Σήμερα, το κόμμα αυτό δεν διστάζει να μετέλθει τα ίδια μέσα για να εμποδίσει την πολιτική αλλαγή. Βγάλτε από το κάδρο τον υπαρκτό σοσιαλισμό που δεν υπάρχει πια, τοποθετήστε στη θέση του τον Τσάβες και θα βρείτε στη ρητορική της ηγετικής ομάδας του όλα τα άλλα ζοφερά που θα πλήξουν την Ελλάδα, αν οι πολίτες κάνουν το λάθος και εμπιστευθούν κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που εκπροσωπούν οι δύο πυλώνες του συναινετικού δικομματισμού.

Θα βγούμε από την ΟΝΕ, θα κινδυνεύσουν οι καταθέσεις, θα φύγουν οι επενδύσεις, θα πέσει πείνα και των γονέων και οι θεσμοί θα απειληθούν από τον εξτρεμισμό του Τσίπρα και τις «ένοπλες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ». Η κινδυνολογία δεν έσωσε τη Δεξιά το 1981. Γιατί να σώσει σήμερα τα συνεταιράκια;