Της Μαρίας Δήμα

^[1]Ενώπιον του ΙΑ΄ Τριμελούς Πλημμελειοδικείου της Αθήνας ξεκίνησε πριν από λίγες μέρες η δίκη με κατηγορούμενους στελέχη του πρώην Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας και του εργολάβου που εκτέλεσαν το έργο της ανέγερσης του οικισμού εργατικών κατοικιών σε οικόπεδο της πρώην βιομηχανίας ΙΡΙΣ στην παραλία της Ελευσίνας. Η υπόθεση έφτασε στο ακροατήριο κατόπιν μηνυτήριας αναφοράς μελών της Επιτροπής Κατοίκων Ελευσίνας, οι οποίοι και προσήλθαν και κατέθεσαν ως μάρτυρες στη δίκη. Πρόκειται για τους Γ. Ροζάκη, Ευάγγ. Ζαφείρη, Μ. Μπάρτζη, Ηρ. Πέππα, Μ. Καββαδία, Κων. Ρούσση και Δημ. Δημομελέτη.

Σύμφωνα με όσα αναφέρθηκαν στη δίκη, που συνεχίζεται αύριο, ο ΟΕΚ αγόρασε το συγκεκριμένο οικόπεδο και άλλα 2 επί της παραλίας της Ελευσίνας προκειμένου να ανεγερθούν εργατικές κατοικίες, γνωρίζοντας ότι η περιοχή είχε χαρακτηριστεί από το Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο «χώρος πρασίνου και αναψυχής». Στη συνέχεια έλαβε παράτυπα οικοδομικές άδειες χωρίς αντίστοιχη τροποποίηση του ρυμοτομικού σχεδίου, τις οποίες «νομιμοποίησε» εκ των υστέρων με απόφαση περιφερειάρχη και προχώρησε στην ανοικοδόμηση του οικισμού βάσει περιβαλλοντικής μελέτης, που εγκρίθηκε με τον ρητό όρο να διατηρήσει όλα τα υφιστάμενα δέντρα και να κόψει μόνο τέσσερις μεγάλους ευκαλύπτους.

Πράσινο… στο νεκροταφείο

Ομως, μαζί με το έργο (που έστω και λειψό ολοκληρώθηκε το 2009, αλλά μέχρι σήμερα (!) δεν έχει παραδοθεί στους δικαιούχους λόγω έλλειψης αποχετευτικού) ο ΟΕΚ εκτέλεσε ταυτόχρονα την τελευταία ελπίδα της πόλης, να έχει έναν πραγματικό χώρο πρασίνου, εκτός του… νεκροταφείου.

Ετσι, σύμφωνα με το κατηγορητήριο ο πρώην πρόεδρος του ΟΕΚ Θ. Δραγκιώτης και οι συγκατηγορούμενοί του φέρονται ότι από κοινού προκάλεσαν μεταβολή στο περιβάλλον, η οποία είναι πιθανό να έχει επιπτώσεις στην οικολογική ισορροπία, στην ποιότητα ζωής και την υγεία των κατοίκων, κατά παράβαση των σχετικών διατάξεων και καθ' υπέρβαση της απόφασης έγκρισης περιβαλλοντικών όρων που τους είχε χορηγηθεί. Στη δίκη αναφέρθηκε ότι οι κάτοικοι αντέδρασαν εξ αρχής, συγκεντρώθηκαν 2.500 υπογραφές, απευθύνθηκαν με καταγγελίες σε όλες τις εμπλεκόμενες υπηρεσίες, χωρίς ωστόσο να εισακουστούν, με αποτέλεσμα μετά από 12 (!) χρόνια να δικαιωθούν στα δικαστήρια (με αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας), όταν πλέον ήταν αργά.

Ο αγώνας των κατοίκων μέσα στους δαιδαλώδεις διαδρόμους των δημοσίων υπηρεσιών και της τοπικής εξουσίας στάθηκε άνισος. Σήμερα το μόνο που ζητούν είναι η ηθική δικαίωσή τους.