Αύγουστος γιοκ. Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του· η πόλις εάλω· γεμίζει και πάλι ασφυκτικά. Ισως γλιτώσουμε επιτέλους από δημοσιεύματα του Τύπου «δεν επιτρέπεται πρωτεύουσα χώρας που βιώνει ανθρωπιστική κρίση και σέβεται τον εαυτό της να επιδεικνύει εικόνα ερήμωσης μεσούντος του θέρους». Τι θέλει να πει ο ποιητής; Οτι θα σκεφτούν, τάχα μου, οι δανειστές: Εχετε, αναίσχυντοι, κρυμμένα μπικικίνια για διακοπές και εξοχικά στις δαντελωτές σας ακτές να χαίρεστε τις ευδίες· γαλανούς ουρανούς και λιακάδες πά' να πει. Θα σας τα μασήσουμε όλα μπιρ παρά μπας και απαλλαγούμε από σας, βρομεροί και ανυπότακτοι Βαλκάνιοι. Μυαλό κουκούτσι δηλαδή ο συντάκτης κι αυτό κουρκούτι.

Θα 'λεγε κανείς πως φυραίνει ο νους των δημοσιογράφων με την ντάλα κι όταν παίρνουν άδεια βγαίνουν στο κατώφλι οι επιτελείς των εφημερίδων ζητώντας απ' τον πρώτο τυχάρπαστο περαστικό να σχολιάζει την επικαιρότητα. Αν οι πόλεις μπορούσαν να νιώσουν το αίσθημα του σεβασμού, αν είχαν τσίπα τα μπετά, θα διαλύονταν ευλαβικά εις τα εξ ων συνετέθησαν, αμμοχάλικο, τσιμέντο, παλιοσίδερα για σκραπ, και θα μας άδειαζαν τη γωνιά. Οπότε τα εκδικούμαστε δραπετεύοντας οι ίδιοι. Αλλά όχι όλοι.

Η Αθήνα τον Αύγουστο φοράει τα καλά της, μετατρέπεται σε φλογερή ερωμένη, διαθέσιμη στους λιγοστούς δαήμονες ευνοούμενούς της. Με γοητεύει ανέκαθεν. Μ' όλα του κόσμου τα καλά δεν αλλάζω μια βόλτα στο κέντρο ανήμερα της Παναγίας -όπως και το Πάσχα. Είναι απ' τις σπάνιες φορές που το κενό βιώνεται με πληρότητα μέχρι εκχειλίσεως. Αλλά αυτό διαρκεί μόλις δυο-τρεις μέρες. Το υπόλοιπο διάστημα η πόλη παραμένει ζωντανή. Πλείστοι βέβαια απουσιάζουν. Ομως ποτέ οι πολλοί δεν καθορίζουν τα σημαινόμενα. Η πανάρχαιη διάσταση ποσότητας και ποιότητας.

Ναυμαχούν στον γιαλό μεταφέροντας τη ματαιοδοξία, την ένδεια και τη γλισχρότητα του κόσμου τους στο κύμα. «Είναι πολλοί άνθρωποι μέσα;» λέει Αθηναίος απευθυνόμενος στον Διογένη καθώς βγαίνει από γυμναστήριο στο Κυνόσαργες. «Οχι» αποκρίνεται ο ευφυής Σινωπεύς. «Εχει πολύ όχλο;» τον ρωτά άλλος λίγο πιο κάτω. «Ναι» απαντά εντελώς φυσικά ο φιλόσοφος. Η καφετέρια, η πλατεία και η χλαπαταγή ταξιδεύουν με τρένα και πλοία παρά θίν' αλός, εκγυμνάζονται παρέα με την πλειοψηφούσα πλέμπα που δεν εννοεί να διακόψει τις ψευδεπίγραφες έξεις της στις διακοπές.

Ασφυξία επέρχεται. Ουρές σχηματίζουν ξανά στα φανάρια αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες, κοσμοπλημμύρες συνωθούνται στα στενά, δροσίζει κι η απέναντι κλείνει τα απογεύματα το κλιματιστικό, ανοίγει διστακτικά την μπαλκονόπορτα κι η αντήχηση των μιας χρήσεως σουξέ αναστατώνει τη γειτονιά. Ας είναι! Οι ένθερμοι λάτρεις του Αυγούστου βρίσκουν σιγά σιγά τον βηματισμό τους. Οι λίγοι εκτροχιάζουν την ιστορία και τα μετέωρα τους συμπαρίστανται με άστατο καιρό.

Μετέωρος [email protected]