^[1]ΛΕΣΒΟΣ Της Ανθής Παζιάνου

Λίγο μετά τα 40 του και 25 χρόνια μετά το ατύχημα με τη μηχανή το καλοκαίρι του 1989, ο τετραπληγικός Παναγιώτης Τινέλλης συνεχίζει αυτό που, όπως λέει, άφησε ανολοκλήρωτο. «Είχα τελειώσει την Γ' Γυμνασίου. Δυστυχώς μου συνέβη κάτι με το οποίο έπρεπε να συνεχίσω να ζω και μάλιστα να προσαρμοστώ. Φυσικά το σύστημα παιδείας δεν μπορούσε να με ενσωματώσει τότε. Σήμερα όμως έχουν ωριμάσει και το σύστημα και η κοινωνία. Είμαι έτοιμος» λέει στην «Εφ.Συν.» ο ίδιος, λίγο πριν πάει να εγγραφεί στην Α' τάξη του Εσπερινού Λυκείου Μυτιλήνης.

Δεν είναι η πρώτη φορά που το εν λόγω σχολείο δίνει μαθήματα ζωής. Πριν από λίγους μήνες αποφοίτησε η 69χρονη Νίκη Λαζάρου, πλέον πρωτοετής φοιτήτρια Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Είναι όμως για πρώτη φορά πρόκληση, όπως λέει ο διευθυντής του σχολείου, Βλάσης Ταμβακέρας, ο οποίος από τη στιγμή που εμφανίστηκε ο Παναγιώτης φρόντισε να κατασκευαστεί άμεσα ράμπα ώστε να παρακολουθεί κανονικά τα μαθήματα ο νέος μαθητής.

Ο Παναγιώτης, εξοικειωμένος με την τεχνολογία, όχι μόνο από χόμπι, αφού είναι γραφίστας τα τελευταία 12 χρόνια, θα διαβάζει μέσω τάμπλετ τα σχολικά βιβλία και θέλει να ολοκληρώσει και τις τρεις τάξεις του Λυκείου για να συνεχίσει στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση και να σπουδάσει για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό.

Αρνήθηκαν νοσηλεία στο εξωτερικό

Πολλά πράγματα θα ήταν στην καθημερινότητά του διαφορετικά ως προς την κινητική του αναπηρία αν το Σύστημα Υγείας τού κάλυπτε τις επεμβάσεις στο εξωτερικό. Αυτό ανέφερε εξομολογούμενος και κάτι ακόμα… απερίγραπτο: «Μετά τις επεμβάσεις στη Ρωσία, ξεκίνησα να παρακολουθώ με αλληλογραφία τις αλλαγές που συντελούνται στον νευρολογικό τομέα, επικοινωνώντας με γιατρούς του εξωτερικού. Δεν με βοήθησαν ούτε το ΙΚΑ ως προς την κάλυψη των εξόδων, αλλά ούτε και οι διευθυντές κλινικών. Θεωρητικά, παρά το σοβαρό τραύμα και τη δυσκολία της περίπτωσής μου, θα μπορούσα να βελτιωθώ κατά 80%. Ομως κάποιοι διευθυντές δεν βγάζουν τους ασθενείς “έξω” και δεν έβαλαν την υπογραφή τους για τις επεμβάσεις, προκειμένου να μη δυσφημηστούν επειδή αυτές οι εγχειρήσεις δεν γίνονται στην Ελλάδα».

Θα εγκαταλείψει τη σκέψη να ξαναπροσπαθήσει για να βελτιωθεί η καθημερινότητά του; Η απάντησή του ήταν σαφής. «Γι’ αυτόν τον λόγο κρατώ την ηλεκτρονική αλληλογραφία με γιατρούς από την Αγγλία, τη Σουηδία και την Αμερική, ώστε να μαθαίνω τις όποιες εξελίξεις υπάρχουν σε αυτού του είδους την πάθηση. Από την εμπειρία που έχω, θα έλεγα “όχι” σε μια πειραματική επέμβαση, αλλά στόχος μου παραμένει να μπορέσω να νοσηλευτώ ξανά στο εξωτερικό».