Υποσημειώσεις

Του Γιώργου Σταματόπουλου

«Στην πραγματικότητα, δεν μπορεί να υπάρξει αξιοπρέπεια πέραν της αλήθειας. Και την αλήθεια αυτή δεν δικαιούμαστε να την αποκρύπτουμε για μας τους ίδιους… Αν αποδεχτούμε να απεμπολήσουμε τη δική μας αλήθεια, εγκαταλείπουμε και την όποια ελπίδα μας» – Μικρό απόσπασμα από το χθεσινό άρθρο στην «Εφ.Συν.» του καθηγητή Κωνσταντίνου Τσουκαλά. Και η κατακλείς, ανυπερθέτως: «Δεν αρκεί να πεινάμε και να υπομένουμε. Πρέπει επίσης να χαμογελάμε σε όσους μάς επιτρέπουν να ελπίζουμε. Καλούμαστε να επιζούμε ως σχιζοφρενείς».

Τροφή για σκέψη και περισυλλογή το όλον άρθρο, το τεμαχίζουμε όμως και τεμάχιά του μάς βοηθούν να αναστοχαστούμε και να προβληματιστούμε. Η συμπεριφορά μας πλέον ετεροκαθορίζεται, την αλήθεια μας την «πνίγουμε». Αλλά αυτό δεν επιδιώκει κάθε εξουσία; Να μας κάνει ενοχικούς γι' αυτό που είμαστε και ταυτοχρόνως να μην υπάρχουμε αφού άλλοι αποφασίζουν την αλήθεια της ύπαρξής μας;

Πώς μπορεί κάποιος να παραμένει εύθυμος ενόσω υποφέρει; Δεν είναι αυτό μαζοχιστική μανία; Οχι, λένε οι κυβερνώντες, πρέπει να δείξουμε στους εταίρους ότι παρ' όλες τις θυσίες του λαού ο λαός υπομένει τα βάσανα για να σωθεί η πατρίδα (εκείνη την πατρίδα που αυτοί οι κυβερνώντες αλλά και οι προγενέστεροι οδήγησαν στα τάρταρα του οικονομικού μαρασμού). Ιδια λογική επικρατεί και στον αντιπολιτευτικό λόγο. Κρύβει την αλήθεια της ένδειάς του και προωθεί τη μεγαλήγορη καταγγελτική τα μάλα ρητορεία του. Χαϊδεύει τ' αυτιά των πασχόντων και αδυνάτων, χωρίς να πείθει ότι αυτή η φωνή είναι ελπίδα.

Η σχιζοφρένεια έχει εισχωρήσει παντού. Αλίμονο τη στιγμή που θα αποπηχθεί και θα διαχυθεί στην καθημερινότητα. Κανένα πολιτικό κόμμα δεν θα μπορέσει να χαλιναγωγήσει το αφήνιασμά της. Δεν ξέρω εάν φοβούνται ότι μπορεί να υπάρξει κάποια τέτοια στιγμή, κυβερνώντες και προετοιμαζόμενοι να αρπάξουν τα ηνία της εξουσίας. Εάν δεν φοβούνται, κακό του κεφαλιού τους. Δεν χρειάζεται να καταναλίσκεται ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ σε δημόσιες καταγγελίες, ότι οι επικοινωνιακοί σύμβουλοι της Ν.Δ. είναι μικροί Γκέμπελς. Αυτό το ξέρει και ο τελευταίος αδαής. Αυτό που πρέπει να πει ο ίδιος είναι ότι στον δικό του χώρο δεν υπάρχουν Γκέμπελς, ούτε γκεμπελίσκοι. Η αλήθεια βοά. Δεν έχουμε χρείαν προέδρων κομμάτων για να τη δούμε, εξάλλου τη βιώνουμε στο πετσί μας. Ας εμφυσήσουν την ελπίδα οι πρόεδροι αυτοί, ότι υπάρχει προοπτική για τον ταλαίπωρο λαό της χώρας, ότι είναι έτοιμοι τέλος πάντων να αναλάβουν τη διακυβέρνηση, με λογική και σύνεση και όχι με συνθηματικά πυροτεχνήματα-παραληρήματα.

Εάν δεν είμαστε σε θέση να βλέπουμε την αλήθεια, δεν μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα είμαστε ποτέ σε θέση να «ευημερήσουμε». Αλλά πρέπει κι εμείς οι ίδιοι να πειστούμε ότι δεν είμαστε σχιζοφρενείς και ας θεωρούν -άπαντες- ότι είμαστε. Λοιπόν: αλήθεια, αξιοπρέπεια, ελπίδα. Και τόλμη.

[email protected]