Της Χριστίνας Πάντζου

Για τις ναζιστικές οργανώσεις η βία, η επίδειξη δύναμης και η τρομοκρατία δεν είναι μέσα πολιτικής δράσης, αλλά αποτελούν το ίδιο το εγκληματικό μήνυμα, για το οποίο μάλιστα επαίρονται δημόσια. Αυτό το μήνυμα είναι οικουμενικό, δομείται πάνω σε πανομοιότυπες μορφές δράσης, τροφοδοτείται από τη ρητορική μίσους που μεταδίδει από τα περιθωριακά γκρουπούσκουλα σε «mainstream» πολιτικές δυνάμεις και κυβερνητικά κόμματα και η Ευρώπη το έχει πληρώσει με δεκάδες θανάτους τα τελευταία χρόνια. Οι ομοιότητες με την Ελλάδα δεν είναι συμπτωματικές.

^[1]ΓΑΛΛΙΑ

Στις 5 Ιουνίου πέρσι ο 18χρονος Κλεμάν Μερίκ έχασε τη ζωή του έπειτα από επίθεση που δέχτηκε από συμμορία νεοναζί skinheads σε πολυσύχναστο κατάστημα. Του έστησαν ενέδρα και τον χτύπησαν με σιδηρογροθιές, αφήνοντάς τον αιμόφυρτο. Ο Μερίκ, μέλος του κινήματος Αντιφασιστική Δράση και ακτιβιστής για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο. Οι δράστες είναι μέλη της νεοναζιστικής ομάδας κρούσης Εθνικιστική Επαναστατική Νεολαία (JNR) και του ακροδεξιού Τρίτου Δρόμου, που τέθηκαν εκτός νόμου.

^[2]ΣΟΥΗΔΙΑ

Στις 8 Μαρτίου, ύστερα από συγκέντρωση για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας στο Μάλμε, ομάδα νεοναζί έστησε καρτέρι σε διαδηλωτές και επιχείρησαν να δολοφονήσουν με μαχαίρια. Τραυμάτισαν σοβαρά έξι γνωστούς ακτιβιστές, ανάμεσά τους και τον Σόουαν, από τους εμπνευστές του κινήματος «Ποδόσφαιρο Απαλλαγμένο από Σεξισμό και Ομοφοβία», που πέρασε μεγάλο διάστημα σε κώμα.

Η αστυνομία συνέλαβε τρεις από τους έξι δράστες, όλοι τους μέλη του ναζιστικού Κόμματος των Σουηδών που πρεσβεύει πως «μόνο όσοι φέρουν τη δυτική γενετική και πολιτιστική κληρονομιά πρέπει να είναι Σουηδοί πολίτες». Ανάμεσά τους και ο Αντρέας Κάρλσον, που βρέθηκε πρόσφατα στην Ουκρανία ως «εθελοντής» στο πλάι των φασιστών του Svoboda. Αγνοώντας τις προειδοποιήσεις για επικείμενες φονικές επιθέσεις, Αρχές και Τύπος μίλησαν για «μάχη ανάμεσα σε ακροδεξιούς και ακροαριστερούς εξτρεμιστές». Δεν είναι η πρώτη φορά που οι Αρχές αγνοούν τα αδιάψευστα σημάδια της νεοναζιστικής βίας.

ΟΥΓΓΑΡΙΑ

Αδιαφορία συνάντησε και το κύμα δολοφονικών επιθέσεων κατά Ρομά στην Ουγγαρία, όπου πέρασαν πέντε χρόνια, για να καταδικαστούν οι δράστες. Τον Νοέμβριο του 2008 «άγνωστοι» έβαλαν φωτιά στο σπίτι της Εύα Νάγκι και, όταν η οικογένεια έτρεξε για να σωθεί, άνοιξαν πυρ, σκοτώνοντας την ίδια και τον γαμπρό της και τραυματίζοντας σοβαρά τον σύζυγό της. Ηταν η πρώτη από σειρά επιθέσεων νεοναζί κατά Ρομά, που μέσα σε έξι μήνες στοίχισαν τη ζωή έξι ανθρώπων, ανάμεσά τους και ενός τετράχρονου παιδιού, και προκάλεσαν τον τραυματισμό 55.

Οι δράστες ήταν μέλη νεοναζιστικού πυρήνα που ανέλαβε να… τιμωρήσει την «εγκληματικότητα» των Ρομά. Τέσσερα μέλη του συνελήφθησαν και στη δίκη καταδείχθηκε πως υπηρεσίες πληροφοριών, αστυνομικές και ανακριτικές αρχές «παράβλεψαν» σημαντικά στοιχεία που καταδείκνυαν τα ρατσιστικά χαρακτηριστικά των επιθέσεων, αποδίδοντάς τες στο κοινό οργανωμένο έγκλημα. Μάλιστα ένας από τους δράστες ήταν πληροφοριοδότης των στρατιωτικών μυστικών υπηρεσιών.

^[3]

Μπεάτε Τσέπε, αρχηγός του νεοναζιστικού «Αντεργκραουντ», που στο διάστημα 2000-2007 δολοφόνησε εννέα μετανάστες και μία αστυνομικό

ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Στη Γερμανία χρειάστηκαν περισσότερα από 10 χρόνια, για να αποκαλυφθεί τυχαία το 2011 η ύπαρξη ενός πυρήνα νεοναζί, του NSU (Εθνικοσοσιαλιστικό Αντεργκράουντ) που δολοφόνησε 9 μετανάστες (8 Τούρκους και έναν Ελληνα) και μία αστυνομικό από το 2000 ώς το 2007. Ολα αυτά τα χρόνια οι Αρχές επέμεναν ότι οι ανεξιχνίαστες δολοφονίες ήταν έργο της «τουρκικής μαφίας» και ξεκαθάρισμα λογαριασμών, αρνούμενες να εξετάσουν ρατσιστικά κίνητρα σ’ αυτό που απαξιωτικά αποκαλούσαν «Δολοφονίες Ντονέρ».

ΡΩΣΙΑ

Οι περισσότεροι από αυτούς τους φόνους δεν έχουν εξατομικευμένο στόχο παρά έναν θολό γενικό κατά ολόκληρων κοινοτήτων: τον άλλο, τον ξένο, τον διαφορετικό, που ανάγεται σε εχθρό, όπως δήλωσαν οι ^[4]17χρονοι Αρτούρ Ρίνο και Πάβελ Σκατσέβσκι, όταν συνελήφθησαν στη Μόσχα για τη δολοφονία ενός Αρμένιου επιχειρηματία. Οχι μόνο ομολόγησαν αυτόν τον φόνο, αλλά και άλλους 20 που διέπραξαν μέσα σε ένα οκτάμηνο το 2006-2007, καθώς και ακόμη 12 επιθέσεις εναντίον ανθρώπων που διασώθηκαν.

Μέλη των νεοναζί skinheads, που συσπειρώνονται γύρω από τις υπερεθνικιστικές ομάδες Κίνημα κατά της Παράνομης Μετανάστευσης και Σλαβική Ενωση, περίμεναν τα θύματα στους σταθμούς του μετρό και επέλεγαν όποιον δεν έφερε σλαβικά χαρακτηριστικά, κυρίως μετανάστες από το Τατζικιστάν, το Ουζμπεκιστάν και το Κιργιστάν.

…………………………………………

^[5]Η ρητορική του μίσους ως κυβερνητική ατζέντα

Η ρητορική του μίσους μεταφέρεται από τις ναζιστικές ομάδες στην κυρίαρχη πολιτική σκηνή, απενοχοποιώντας το ρατσιστικό έγκλημα και δικαιολογώντας στην πράξη τους «αγανακτισμένους» πολίτες που «παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους»:

Κατά την προεκλογική εκστρατεία του 2012 στην Ολλανδία, ο ηγέτης του ακροδεξιού Κόμματος Ελευθερίας (PVV) Γκέερτ Βίλντερς επινόησε τον Χενκ και την Ινγκριντ, ένα φανταστικό ζευγάρι που εκπροσωπούσε τον μέσο λευκό Ολλανδό, ο οποίος εργάζεται σκληρά και ασφυκτιά από τους φόρους και την παρουσία μουσουλμάνων μεταναστών. Λίγο αργότερα ένα υπαρκτό ζευγάρι Χενκ και Ινγκριντ δολοφόνησε τον 64χρονο Τούρκο γείτονά του, Αζίζ Καρά…

Τον Ιούνιο στο Παρίσι, πάνω από 10 νεαροί, μέλη «ομάδας περιφρούρησης κατά της εγκληματικότητας των Ρομά», σε μια υποβαθμισμένη γειτονιά, απήγαγαν από τον καταυλισμό όπου έμενε 16χρονο, τον οποίο θεώρησαν ύποπτο για διάρρηξη ενός σπιτιού, και -αφού τον ξυλοκόπησαν άγρια και τον βασάνισαν- τον πέταξαν σε καροτσάκι σούπερ μάρκετ, νομίζοντας ότι είχε πεθάνει. Ο Νταριούς ήταν για μεγάλο διάστημα σε κώμα και πάσχει από σοβαρές νευρολογικές διαταραχές και κινητικά προβλήματα. Οι Αρχές δεν έχουν απαγγείλει κατηγορίες σε κανέναν γι’ αυτό το έγκλημα που -σύμφωνα με τον πρόεδρο Ολάντ- «προσβάλλει τις ιδρυτικές αξίες της Γαλλίας»… Λες και δεν είναι η κυβέρνησή του που -με τις ρατσιστικές διώξεις και απελάσεις των Ρομά και την προπαγάνδα του φόβου- υποδαύλισε την έχθρα εναντίον τους.