Του Τάσου Παππά

Εκλεισε μια βδομάδα από τις εξαγγελίες Τσίπρα στη ΔΕΘ και έχουμε αρκετά στοιχεία για να βγάλουμε ορισμένα συμπεράσματα. Το πρώτο είναι ότι η προσπάθεια της κυβέρνησης να μη γίνει κορυφαίο θέμα στην πολιτική ατζέντα το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε παταγωδώς. Και ο πρωθυπουργός με τη γνωστή κινδυνολογική ρητορική του (βαρετό συναξάρι) -κάποιος νομικός τού περιβάλλοντός του πρέπει να του πει ότι η πρόβλεψή του, πως αν έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ θα φύγουν οι καταθέσεις από τις τράπεζες, είναι ποινικώς ελεγκτέα- και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης με τη συνήθη αλαζονεία του -κάποιος πρέπει να τον ενημερώσει ότι το κόμμα του είναι τέταρτο σε εκλογική επιρροή και ότι δεν είμαστε στην εποχή που χτύπαγε 45άρια, συνεπώς οφείλει να είναι πιο μαζεμένος- ασχολήθηκαν εκτεταμένα με το γεγονός.

Ας αφήσουμε κατά μέρος τους κυβερνητικούς αξιωματούχους που ερωτοτρόπησαν με τη γελοιότητα, κι ας σταθούμε στις επισημάνσεις ορισμένων έγκριτων δημοσιολόγων. Να δεχτούμε προκαταβολικώς και για την ανάγκη της συζήτησης ότι δεν κινήθηκαν με ταπεινά ελατήρια, ότι δηλαδή η πολεμική τους δεν υπαγορεύτηκε από κυβερνητικά κέντρα. Τι μας είπαν; Οτι το πρόγραμμα είναι πολύ φιλόδοξο, αλλά πολύ ακριβό και αναρωτήθηκαν πού θα βρει μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ τους πόρους να το χρηματοδοτήσει. Απορίες σίγουρα λογικές. Εχουμε ακούσει από τη ΔΕΘ πρωθυπουργούς και υποψήφιους πρωθυπουργούς να τάζουν λαγούς με πετραχήλια, για να αναδιπλωθούν στη συνέχεια επικαλούμενοι την κακή κατάσταση που τους κληροδότησαν οι προηγούμενοι. Πρόκειται για τη γνωστή θεωρία της καμένης γης που επιστράτευσαν σχεδόν όλες οι κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης. Κάποιες φορές είχε βάση η συγκεκριμένη καταγγελία, ωστόσο η κατάχρηση ακύρωσε τα ίχνη αλήθειας που περιείχε.

Βεβαίως, μια εύκολη απάντηση θα μπορούσε να είναι ότι οι πλούσιες εξαγγελίες και οι βροντώδεις διαψεύσεις αφορούσαν πολιτικούς που προέρχονταν από τα κόμματα του συναινετικού δικομματισμού, αυτά δηλαδή που φέρουν την ευθύνη για την οικονομική καταστροφή, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι από άλλο ανέκδοτο, όπως μας υποσχέθηκε ο επικεφαλής του, αλλά ένα τέτοιου τύπου επιχείρημα είναι μαχητό. Μέχρι να αποδειχτεί στην πράξη ότι όντως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι από άλλο ανέκδοτο, δικαιούμαστε όλοι να είμαστε τουλάχιστον επιφυλακτικοί. Αμα έχεις καεί στον χυλό, φυσάς και το γιαούρτι. Μέχρι εδώ καλά.

Το ισχυρότερο όμως όπλο των επικριτών, κι αυτό χρησιμοποίησαν με μεγάλη συχνότητα για να αμφισβητήσουν την κυβερνητική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, είναι οι δανειστές. «Πώς θα τα κάνει όλα αυτά αν δεν συναινέσουν οι εταίροι μας;». Προσέξτε το σκεπτικό που κρύβεται πίσω απ’ αυτήν την, υποτίθεται αθώα, ερώτηση. Αν δεν συμφωνήσουν οι ξένοι, δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξουν τα πράγματα. Παραδέχονται, γιατί δεν θέλουν να δώσουν την εντύπωση ότι είναι ανάλγητοι, ότι η κατάσταση που βιώνουν τα λαϊκά στρώματα είναι εξαιρετικά δύσκολη, πως είναι απαράδεκτο να υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν να φάνε, που μένουν σε σπίτια χωρίς ρεύμα, πως είναι προσβλητικό να δουλεύεις χωρίς να πληρώνεσαι και ότι δεν πρέπει να συνεχιστεί η ασυλία που απολαμβάνουν οι μεγαλόσχημοι φοροφυγάδες, αλλά την ίδια στιγμή υποστηρίζουν (με πόνο ψυχής βεβαίως βεβαίως) πως ματαιοπονούν όσοι πιστεύουν ότι μπορεί να πειστούν η Γερμανία και οι σύμμαχοί της να αναθεωρήσουν τη στάση τους απέναντι στην Ελλάδα και τις άλλες χώρες του Νότου. Δείτε τι έπαθαν οι Κύπριοι, μας λένε, δείτε τι αναγκάστηκε να κάνει ο Ολάντ, όταν υπουργοί του αμφισβήτησαν την πολιτική της Μέρκελ. Θέλετε να υποστούμε τα ίδια; Να γίνουμε Αργεντινή; Αρα; Να κάτσουμε στ’ αυγά μας και να περιμένουμε. Θα ’ρθει άσπρη μέρα και για μας.

Να περιμένουμε όμως τι; Να συνειδητοποιήσει μια ωραία πρωία η κυρίαρχη τάξη της Γερμανίας ότι η στρατηγική της είναι λανθασμένη; Να δείξουν κατανόηση οι ισχυροί της Ευρώπης και να χαλαρώσουν την πίεση στην Ελλάδα; Ετσι, χωρίς προτάσεις, χωρίς σχέδιο, χωρίς αντίσταση; Μα, αυτό έκαναν επί τέσσερα χρόνια οι ελληνικές κυβερνήσεις και το αποτέλεσμα είναι γυμνό μπροστά μας. Συγγνώμη, αλλά πρόκειται για παράδοση άνευ όρων, για ταπεινωτική συνθηκολόγηση χωρίς μάχη, ούτε καν για την τιμή των όπλων, έτσι προς το θεαθήναι. Οταν δεν δείχνεις καμία διάθεση να αγωνιστείς (το χρέος είναι βιώσιμο, λέει η κυβέρνηση, πριν καν ξεκινήσουν οι επαφές), όταν προσέρχεσαι στις συζητήσεις έμφοβος, με ψυχολογία ηττημένου (δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, διακηρύσσουν οι ηγέτες μας), όταν δηλώνεις ευγνώμων που σου επιφυλάσσουν μια ζωή μεσίστια (το Μνημόνιο είναι το μόνο σοβαρό σχέδιο που κυκλοφορεί στη χώρα), η τύχη σου είναι προδιαγεγραμμένη. Το έχουμε ξαναπεί: Τα τσακάλια βάζουν στο μάτι τους λιπόψυχους. Και οι απέναντι συμπεριφέρονται σαν τσακάλια.

Με την ίδια πολιτική γραμμή η έκβαση είναι δεδομένη: αυτοί θα νιώσουν την άνανδρη ικανοποίηση γιατί θα έχουν πετύχει ένα θρίαμβο χωρίς την παραμικρή απώλεια κι εσύ θα προσπαθείς να ντύσεις με αποκρουστικούς ευφημισμούς την εθελοδουλεία σου.

[email protected]