Του Ντομινίκ Βιντάλ MEDIAPART- ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ

^[1]

REUTERS/Suhaib Salem

Παρά τη σημαντική διπλωματική υποστήριξη, το Ισραήλ ξεκάθαρα δεν κέρδισε τον πόλεμο των 50 ημερών εναντίον της Χαμάς. Τα γεγονότα κατέδειξαν ότι δεν υφίσταται στρατιωτική λύση στη σύγκρουση, θέτοντας το ερώτημα πώς είναι δυνατόν να προωθηθεί μια μακροχρόνια πολιτική λύση, σχολιάζει ο Γάλλος δημοσιογράφος και ιστορικός Ντομινίκ Βιντάλ.

Από τη σύγκρουση αυτή, ωστόσο, εξάγεται μια πληθώρα συμπερασμάτων τα οποία αξίζει να αναφερθούν: όπως για παράδειγμα ότι το 75% των παλαιστινίων θεωρούν τη Χαμάς ως νικητή του καλοκαιρινού πολέμου, σύμφωνα με δημοσκόπηση της εφημερίδας «Times of Israel». Ακόμη πιο εντυπωσιακά είναι τα αποτελέσματα αντίστοιχου γκάλοπ της άλλης πλευράς, καθώς σε ποσοστό 53% οι Ισραηλινοί εκτιμούν ότι η χώρα τους έχασε. Το ποσοστό αυτό βεβαίως βασίζεται στην «τεχνητή» σύγχυση από τον πρωθυπουργό Μπένιαμιν Νετανιάχου σε ό,τι αφορά τους στόχους της επίθεσης. Εκδίκηση για τους τρεις απαχθέντες και δολοφονηθέντες εφήβους; Ανακατάληψη της Λωρίδας της Γάζας αποδυνάμωση της ισχύος της Χαμάς; Καταστροφή των τούνελ της στη μεθόριο; Αποκατάσταση της «ηρεμίας»; Αποστρατιωτικοποίηση της Γάζας;

Γιατί απ’ όλα αυτά κανένα δεν συνιστά μια πραγματική νίκη για το Ισραήλ; Οπως οι τρεις προηγούμενες επιθέσεις εναντίον της Λωρίδας της Γάζας, η τελευταία δείχνει ακόμη μια φορά ότι ο ισραηλινός στρατός, παρά την ισχύ του, δεν κατάφερε να νικήσει τις πολιτοφυλακές, είτε πρόκειται για τη Χαμάς είτε για τη Χεζμπολάχ. Αντιθέτως, η αποχαλίνωση της βίας -σύμφωνα με τον ΟΗΕ, 2.131 θάνατοι Παλαιστινίων εκ των οποίων οι 1473 άμαχοι, μεταξύ των οποίων 501 παιδιά, 18.000 κατεστραμμένα ή με πολύ σοβαρές ζημιές κτίρια και 108.000 άστεγοι άνθρωποι- επέφερε ξανά ένα πλήγμα στην, ήδη πολύ αρνητική, παγκόσμια εικόνα του Ισραήλ. Και αναμένουμε με πολύ ενδιαφέρον το επόμενο παγκόσμιο γκάλοπ του BBC: Το πλέον πρόσφατο τοποθετούσε τη χώρα αυτή αμέσως μετά το Ιράκ και τη Βόρειο Κορέα, στην τριάδα των κρατών όπου η πολιτική τους φαινόταν εξαιρετικά αρνητική…

Παρά ταύτα το ισραηλινό κράτος επωφελήθηκε μιας εμφανούς ή σιωπηρής διπλωματικής υποστήριξης αισθητά πιο ισχυρής σε σχέση με τις προηγούμενες επιθέσεις. Αλλά, γεγονός ακόμη σπανιότερο, σημαντικά αναδυόμενα κράτη το έπραξαν επίσης: η Ρωσία με εντυπωσιακό τρόπο και πιο διακριτικά η Κίνα και η Ινδία. Σε ό,τι αφορά τον αραβικό κόσμο, διχάστηκε, με ορισμένα κράτη να αντιτίθενται ανοιχτά στη Χαμάς με επικεφαλής την Αίγυπτο και τη Σαουδική Αραβία. Μόνο οι χώρες της Λατινικής Αμερικής τέθηκαν στο πλευρό των Παλαιστινίων: οι περισσότερες μάλιστα ανακάλεσαν τους πρεσβευτές τους στο Ισραήλ.

Αλλού, χρειάστηκε το εύρος των απωλειών στη Γάζα ώστε η «διεθνής κοινότητα» τελικώς να αποκηρύξει τη «σφαγή». Ο πρόεδρος του CRIF (Συμβουλίου που αντιπροσωπεύει τα εβραϊκά ιδρύματα στη Γαλλία) έγραψε άμεσα στον Φρανσουά Ολάντ προκειμένου να τον προειδοποιήσει για τη χρήση των όρων «μακελειό» και «σφαγή» για τις επιχειρήσεις του ισραηλινού στρατού στη Γάζα. Η μη αναλογικότητα στη χρήση των όρων αυτών, υποστήριξε, ανέδειξε, όπως είπε, μια μη κατανόηση και ένα έντονο συναίσθημα στους Γάλλους Εβραίους.

Συμπερασματικά, υποστηρίζει μεταξύ άλλων ο Βιντάλ, μόνο ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος στα σύνορα του 1967 και με την ανατολική Ιερουσαλήμ για πρωτεύουσα μπορεί να διασφαλίσει βάσιμα την ασφάλεια των δυο λαών, εξαλείφοντας τις ριζοσπαστικές τάσεις των δυο πλευρών. Αλλά, για να πραγματοποιηθεί αυτό, μια (πραγματική) ειρηνευτική διαδικασία, πρέπει, πρώτον, να υπάρξουν ορισμένες συνθήκες, όπως μεταξύ άλλων ένας ενιαίος συνομιλητής, αλλιώς το Ισραήλ θα μπορέσει να συνεχίζει να «παίζει» με τον διχασμό μεταξύ Φάταχ και Χαμάς και, δεύτερον, η αποφασιστικότητα της διεθνούς κοινότητας, χωρίς εισαγωγικά, να επιβάλει ένα πλαίσιο διεθνούς δικαίου χωρίς κυρώσεις.

Επιμέλεια-απόδοση: Δημήτρης Σ. Φαναριώτης