Mάλλον ψυχική είναι η κόπωση του Βενέδικτου και οφείλεται στο γεγονός ότι δεν κατόρθωσε να αναμορφώσει την Καθολική Εκκλησία, κάτι που φαίνεται και στη μάχη για τη διαδοχή του

ΡΩΜΗ Toυ Θεόδωρου Ανδρεάδη-Συγγελλάκη

^[1]Ο Πάπας Βενέδικτος κατάφερε να ξεπεράσει ο ίδιος, πρώτα απ΄όλα, το «τελετουργικό σοκ» της παραίτησης και να επιβάλει την ανθρώπινη βούλησή του. Σε κάτι περισσότερο από δυο εβδομάδες θα εγκαταλείψει τα δύο δωμάτια του παπικού διαμερίσματος, που βρίσκεται στα δεξιά του Αγίου Πέτρου, και θα μεταφερθεί, προσωρινά, στη θερινή κατοικία του Καστέλ Γκαντόλφο. Αμέσως μετά την ολοκλήρωση του κονκλάβιου, θα επιστρέψει στο Βατικανό όπου και θα μονάσει. «Προσευχή και συγγραφή», αυτή θα είναι στο εξής, όπως ακούγεται, η ζωή του «επίτιμου ποντίφικα». Χωρίς εμφανίσεις, δηλώσεις και κανένα δημόσιο ρόλο.

Στο μεταξύ όλοι αναζητούν τα πιθανότερα αίτια της εντυπωσιακής αυτής απόφασης . Πρώτα απ΄όλα πρόκειται για κόπωση και σωματική αδυναμία- όπως δήλωσε ο ίδιος ο ποντίφικας- αλλά, απ’ ότι φαίνεται, όχι μόνο. Μαθαίνουμε τώρα ότι ο Γερμανός Πάπας, πριν από τρεις μήνες, υποβλήθηκε σε επέμβαση για ρύθμιση βηματοδότη που του είχε τοποθετηθεί παλαιότερα. Η «κούραση» για την οποία γίνεται λόγος όμως φέρεται να είναι κυρίως ψυχική και να μοιάζει, τελικά, με βαθιά απογοήτευση.

«Ο Βενέδικτος δεν κατάφερε να αναμορφώσει την Καθολική Εκκλησία και αποφάσισε να εγκαταλείψει την προσπάθεια. Μια Εκκλησία που ήταν μέγας δάσκαλος ζωής και μέσα σε λίγα χρόνια μετατράπηκε σε αμαρτωλό» γράφει, χωρίς δισταγμούς, η «Κοριέρε ντέλα Σέρα».

Οι υπόγειες συγκρούσεις, η κλοπή των προσωπικών του ντοκουμέντων από μέρος του πρώην οικονόμου του και μια «απόρρητη έκθεση» που του παρέδωσαν τρεις έμπιστοι καρδινάλιοι φέρεται να συνέβαλαν σημαντικά στην ιστορική απόφαση του Γιόσεφ Ράτσιγκερ.

Κίνηση ισχύος, όπως ελέχθη στην αρχή, ή ομολογία αδυναμίας; Για να βγάλει ο καθένας τα συμπέρασματά του, θα χρειαστεί χρόνος.

Τα μέσα ενημέρωσης όλου του κόσμου μπήκαν, όπως πάντα, στο κυνήγι του διαδόχου. Οι Ιταλοί στηρίζουν τον «δικό τους» Αντζελο Σκόλα, εβδομήντα δύο ετών, αρχιεπίσκοπο του Μιλάνου. Η Ασία απαντά με τον Φιλιππινέζο καρδινάλιο Λουίς Αντόνιο Τάγκλε, πενήντα δύο, μόλις, χρόνων . Υπάρχει και το «αουτσάιντερ» από την Αφρική Πέτερ Τούρκσον, από την Γκάνα, που έχει κλείσει τα εξήντα τρία.

Οι προβλέψεις στις περιπτώσεις αυτές είναι πάντα παρακινδυνευμένες και δικαίως το ιταλικό ρητό μάς θυμίζει ότι «όποιος μπαίνει ως Πάπας στο κονκλάβιο, βγαίνει απλός καρδινάλιος».

Ο συντηρητικός αρχιεπίσκοπος της Βιέννης, Κρίστοφ Σόμπορν, -γεννήθηκε 1945- είναι επίσης στα υποτιθέμενα «φαβορί», αλλά ένας δεύτερος, γερμανόφωνος ποντίφικας, θα μπορούσε να προκαλέσει ενδοεκκλησιαστική δυσαρέσκεια.

Από τη Λατινική Αμερική τον παπικό θρόνο διεκδικούν δυναμικά ο Βραζιλιάνος καρδινάλιος Οντίλιο Πέντρο Σέρερ, εξήντα δύο χρόνων, και ο Αργεντίνος Λεονάρντο Σάντρι, εβδομήντα.

Η επιλογή δεν θα είναι εύκολη και μπορεί να χρειαστεί συμβιβασμός της τελευταίας στιγμής. Οικονομική διαφάνεια, περιορισμός των συγκρούσεων ανάμεσα σε υψηλόβαθμους κληρικούς και «ευαίσθητα» θέματα, όπως η στάση προς τους διαζευγμένους και τα ομόφυλα και ετερόφυλα ζευγάρια που συζούν, αποτελούν τις κύριες προτεραιότητες για τον επόμενο καθολικό άγιο πατέρα.

Θα είναι Πάπας της παράδοσης -δηλαδή Ευρωπαίος- ή θα δώσει μια νέα παγκόσμια πνοή με υπερίσχυση της Ασίας ή, πιθανότερα, της Λατινικής Αμερικής; Τριάντα, περίπου, ημέρες υπομονή, για να μπορέσουμε να το διαπιστώσουμε.