Του Νίκου Τσάμη*

Στην «Εφημερίδα των Συντακτών» της 8ης Σεπτέμβρη 2014 φιλοξενήθηκε άρθρο του κ. Ν. Σεβαστάκη με τίτλο «Ελευθερία του Λόγου και άρνηση του Ολοκαυτώματος». Δι’ αυτού ο συγγραφέας επιχείρησε να υπερασπιστεί την πρόσφατη ποινικοποίηση της άρνησης του Ολοκαυτώματος (στο πλαίσιο του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου) από την κυβέρνηση, καθώς και να αντικρούσει τις αντιρρήσεις των 152 ιστορικών επιστημόνων που αντιτάχθηκαν στην εν λόγω ποινικοποίηση. Ο κ. Ν. Σεβαστάκης, παρότι δεν αρνείται την ανάγκη να υπάρχει ελευθερία του λόγου (πώς θα μπορούσε άλλωστε), ισχυρίζεται ότι πρέπει να μπει «… ένας νομικός και πολιτικός φραγμός στην άρνηση ή στην αναίσχυντη υποτίμηση της μέγιστης βαρβαρότητας του εικοστού αιώνα». Φυσικά ο αρθρογράφος δεν αντιλαμβάνεται την αντίφαση ανάμεσα στην ελευθερία του λόγου και τους νομικούς και πολιτικούς φραγμούς που συνιστά η ποινικοποίηση μιας γνώμης.

Το πρωτοφανές σ’ αυτή τη νομοθετική ρύθμιση που υπερασπίζεται ο κ. Ν. Σεβαστάκης είναι ότι για πρώτη φορά η εξουσία εισβάλλει στον χώρο της Ιστορίας όχι μόνο αποφαινόμενη για την ιστορική αλήθεια, αλλά και μοιράζοντας ποινές. Να θυμίσω ότι τέτοια στάση δεν είχαν τολμήσει να υιοθετήσουν ούτε ολοκληρωτικά καθεστώτα. Τι θα συμβεί, για παράδειγμα, εάν κάποιος ισχυριστεί ότι το Ολοκαύτωμα ανήκει και στην ιστορική μνήμη των Ρομά (που αναλογικά είχαν τον ίδιο αριθμό θυμάτων με τους Εβραίους), των ομοφυλοφίλων, των αναπήρων και των άλλων θυμάτων των στρατοπέδων συγκέντρωσης εκτός των Εβραίων; Θα συνιστά μια τέτοια θέση άρνηση του Ολοκαυτώματος; Ή η συζήτηση για τον τρόπο οικειοποίησής του από την εβραϊκή ιστορική μνήμη; Θα συνιστά άρνηση του Ολοκαυτώματος η απόδοση του όρου στα εγκλήματα των Ερυθρών Χμερ, στη ρίψη των βομβών σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι, στις εκατόμβες των θυμάτων του Ανατολικού Τιμόρ, στα δέκα εκατομμύρια Κονγκολέζων που χάθηκαν στις αρχές του 20ού αιώνα στο πλαίσιο της εκμετάλλευσης του ελεφαντόδοντου και του καουτσούκ από τους Βέλγους αποικιοκράτες; Για την Deborah Lipstadt, επιφανή Αμερικανοεβραία και μέλος του Συμβουλίου Μνήμης του Ολοκαυτώματος, τις πιο δόλιες μορφές άρνησης του Ολοκαυτώματος αποτελούν οι «ανήθικες αντιστοιχίες», δηλαδή η άρνηση της μοναδικότητας του Ολοκαυτώματος(1).

Ο κ. Ν. Σεβαστάκης κάνει λόγο για «αριστερό αντισημιτισμό που πολιτεύεται με αφορμή ή πρόσχημα τη “σιωνιστική βαρβαρότητα”». Η επίσημη ισραηλινή προπαγάνδα και ο κ. Ν. Σεβαστάκης δεν μας πείθουν ότι δεν υπάρχει «σιωνιστική βαρβαρότητα» όταν το Ισραήλ κατέχει, εποικίζει παράνομα τα παλαιστινιακά εδάφη και ισοπεδώνει τη Γάζα. Δεν πείθει επίσης το λογικό άλμα του «αντισιωνισμός = αντισημιτισμός». Ούτε αυτό που αποκαλεί «υπερβολική ανησυχία για την ελευθερία του λόγου». Ποιος θα κρίνει πότε η ελευθερία του λόγου είναι υπερβολική και από ποιο σημείο και ύστερα κινδυνεύει, οπότε πρέπει να την υπερασπιστούμε; Η ελευθερία του λόγου είτε ισχύει είτε όχι. Δεν νοείται αυτή α λα καρτ. Ερωτάται ο κ. Ν. Σεβαστάκης: Είναι αριστεροί αντισημίτες ο Boas Evron, ο Gideon Levy, η Hanna Arendt, ο Noam Chomsky, η Amira Haas, ο Ilan Pappe, ο Norman Finkelstein και τόσα άλλα εκλεκτά τέκνα του εβραϊκού λαού που έχουν καταγγείλει τη Βιομηχανία του Ολοκαυτώματος ως τον κύριο ιδεολογικό μηχανισμό επιβολής της ακροδεξιάς ατζέντας του «Μεγάλου Ισραήλ» στην ισραηλινή κοινωνία; Για τον Norman Finkelstein, «… η επίκληση των διωγμών του παρελθόντος εξέτρεψε την απόπειρα κριτικής του παρόντος»(2). Για τον Boas Evron, «η πρόσληψη του Ολοκαυτώματος αποτελεί μια μαζική παραγωγή συνθημάτων σκοπός της οποίας δεν είναι η κατανόηση του παρελθόντος, αλλά η επιδέξια χειραγώγηση του παρόντος»(3). Πράγματι, η κυριαρχία του Ολοκαυτώματος στη συλλογική εβραϊκή μνήμη θέτει την κοινωνία σε διαρκή συνθήκη διωγμού και φόβου, γεγονός που ευνοεί τη στρατιωτικοποίηση της ζωής και την επιθετική στάση έναντι των Παλαιστινίων (κατοχή, εποικισμός).

Η εξίσωση είναι έτοιμη: κριτική στην πολιτική του κράτους του Ισραήλ = αντισημιτισμός = άρνηση του Ολοκαυτώματος. Με λίγη φαντασία κάθε λόγος κριτικής στον ισραηλινό εθνικισμό, που δυσαρεστεί τους στρατηγικούς εταίρους του κ. Σαμαρά, μπορεί πλέον να προκαλέσει ποινική δίωξη με τον μανδύα της άρνησης της εβραϊκής γενοκτονίας από τους ναζί. Δυστυχώς, με τις ευλογίες του κ. Ν. Σεβαστάκη.

Αναφορές:

(1) Deborah Lipstadt: «Denying the Holocaust»

(2) Norman Finkelstein: «Η Βιομηχανία του Ολοκαυτώματος», εκδ. του 21ου, σελ. 75

(3) Boas Evron: «Holocaust: The uses of Disaster», Radical America (Ιούλιος–Αύγουστος 1983)

………………………………………………………………………………………..

* Ιατρός, διδάκτωρ Κοινωνικής Ιατρικής