Του Νίκου Κιάου

 

Αν πάμε πίσω 50 χρόνια και ακριβέστερα πριν από τις εκλογές του Φεβρουαρίου 1964, θα βρούμε το, ίσως κεντρικό, σύνθημα της τότε ΕΡΕ, του κόμματος της Δεξιάς, με αρχηγό τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, στην πολεμική εναντίον του κόμματος της Ενώσεως Κέντρου και του αρχηγού της, Γεωργίου Παπανδρέου:

 

«Αυτή η δραχμή είναι δική σου, μην αφήσεις τον Παπανδρέου να σου την πάρει».

 

Παραφράζοντας λίγο τη θέση αυτή, αναφερόμενοι σ’ αυτά που είπε ο πρωθυπουργός Αντ. Σαμαράς εσχάτως στο καφενείο της Βουλής, ότι αν δοθεί στον ΣΥΡΙΖΑ η ευκαιρία να κυβερνήσει, «τότε στις τράπεζες δεν θα μείνει ούτε ένα ευρώ», μπορούμε να πούμε:

 

- Αυτό το ευρώ είναι δικό σου, μην αφήσεις τον Τσίπρα να σου το πάρει.

 

Τότε η κινδυνολογία (τη θύμισε πρόσφατα ο Γιάννης Δραγασάκης, «Αυγή», 21.9.) του Κανελλόπουλου και της Δεξιάς δεν πέρασε. Και η Ε.Κ. πήρε 53% στις εκλογές και ο Γ. Παπανδρέου έγινε πρωθυπουργός [είχε «βοηθήσει» και η ΕΔΑ (με συμφωνία του παράνομου ΚΚΕ βεβαίως), που δεν κατέβασε συνδυασμούς της σε αρκετές περιφέρειες]. Ηταν ώριμο το αίτημα του λαού να φύγει η Δεξιά και τα κινδυνολογικά δεν περνούσαν. Δεν ήταν μόνο «η δραχμή», ήταν και η μόνιμη αναφορά στον κομμουνιστικό κίνδυνο, οι επιθέσεις στην ΕΔΑ για «νέους γύρους», ήταν η δράση του παρακράτους, η αστυνομοκρατία κ.λπ.

 

Η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου δεν είχε μεγάλο βίο, δεν ευδοκίμησε. Αφ’ ενός οι υποχωρήσεις και οι συμβιβασμοί της με τη συντηρητική, συμμαχική (αμερικανική) πλευρά και αφ’ ετέρου η πραξικοπηματική αντίδραση των ίδιων δυνάμεων (με το παλάτι) την έριξαν και άνοιξε ο δρόμος για τη δικτατορία του 1967.

 

Η συγκεκριμένη αναφορά του πρωθυπουργού στο ευρώ φανερώνει μια κατάσταση ανάλογη του Παν. Κανελλόπουλου (ο οποίος έκανε αργότερα αυτοκριτική σε πολλά), κατάσταση πανικού απέναντι στην άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, αφού καταφεύγει ανοιχτά στην κινδυνολογία ακόμη και εις βάρος των καταθέσεων αλλά και των τραπεζών.

 

Για να πάμε καλύτερα στο κλίμα της εποχής εκείνης, έρχεται η κυβερνητική εκπρόσωπος να συνταχθεί στην κινδυνολογία με «τις ένοπλες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ».

 

Και για να συμπληρωθεί η εικόνα, έχουμε τον Παν. Μπαλτάκο με τις συνεχιζόμενες αποκαλύψεις για τις σχέσεις του με τη Χρυσή Αυγή, έχουμε και τις τελευταίες αποκαλυπτικές εξελίξεις για τον ρόλο της κυβέρνησης στη ΝΕΡΙΤ. Κι όμως, τουλάχιστον οι δύο αυτές εξελίξεις αφήνουν αδιάφορα όχι μόνο τα δύο κυβερνώντα κόμματα αλλά και τα μεγάλα ΜΜΕ.

 

Ο πανικός της κυβέρνησης μεγαλώνει μετά την εμφάνιση του Αλ. Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη, με το πρόγραμμα και τις εξαγγελίες των μέτρων. Αυτά όμως «μπορούν να αποτελέσουν το έναυσμα της εξόδου από τη σημερινή κατάσταση (…), δίνουν το έναυσμα για την αλλαγή πορείας, ως άθροισμα ρεαλιστικών και άμεσα εφαρμόσιμων πολιτικών», διευκρινίζει ο Γ. Σταθάκης.

 

Ούτε για σοσιαλισμό μιλούν στον ΣΥΡΙΖΑ, βεβαίως, ούτε για ανατροπή πολιτειακή ούτε, πολύ περισσότερο, για «ένοπλη πάλη», για να πάμε στις φαιδρές επικλήσεις της κ. Βούλτεψη. Προέχουν η ανόρθωση του τόπου, οι ανάσες του λαού από την αναλγησία. Κι αυτή ακριβώς είναι ρεαλιστική και επαναστατική-ανατρεπτική πρόταση.

 

Αυτό φαίνεται ότι γίνεται όλο και περισσότερο κατανοητό και αποδεκτό στον λαό, γι’ αυτό και εντείνεται η κινδυνολογία. Αλλωστε, παρεμφερής κινδυνολογία είχε κορυφωθεί και πριν από τις εκλογές του Μαΐου 2012 και περισσότερο στο μεσοδιάστημα ώς τον Ιούνιο του 2012. Το εμφυλιοπολεμικό κλίμα και ο ψυχρός πόλεμος είναι κοστούμια της Δεξιάς και των συμμάχων της.

 

Στην απόγνωσή τους σπεύδουν οι κυβερνώντες αφ’ ενός να ζητήσουν «βοήθεια» στην ισχυρή Μέρκελ (δηλαδή στο κέντρο που ρυθμίζει μόνο του χωρίς τους εταίρους. Και πού είναι οι συνθήκες της Ε.Ε., πώς λειτουργεί θεσμικά; Ολα παραγνωρίζονται, καταπατώνται εν ονόματι της επιβίωσης) και αφ’ ετέρου συντάσσονται με τους δανειστές των χωρών στον ΟΗΕ.

 

Από την άλλη πλευρά, ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι ανοίγεται όχι μόνο εντός αλλά και εκτός της χώρας. Τον τελευταίο μήνα πύκνωσαν οι επαφές και συναντήσεις και με το Κόμο και με το Αγιον Ορος και με τον Πάπα και με τον Ασμουσεν. Και μάλλον δεν τελειώνουν. Δείχνει να προσπαθεί να πλέξει δίχτυ για να πει αμέσως και ανοιχτά ποιος είναι και τι θέλει, με επικεφαλής τον πρόεδρό του και την ακτινοβολία που έχει δημιουργήσει. Και δημιουργεί έτσι στηρίγματα απαραίτητα στην πορεία του, που απαντούν στην κινδυνολογία χωρίς συμβιβασμούς και υποχωρήσεις.

 

Παράλληλα, τρέχουν και άλλες υποχρεώσεις του, απαραίτητες προϋποθέσεις. Είναι η πολιτική του των συμμαχιών τόσο σε πολιτικό όσο και σε μαζικό επίπεδο, καθώς και η εσωτερική συνεννόηση με τις τάσεις και τις απόψεις, οι οποίες βεβαίως καλώς υπάρχουν αλλά στο τέλος επικρατεί η συνισταμένη. Η Θεσσαλονίκη έδειξε ότι προχωρούν προς αυτή την κατεύθυνση τα πράγματα.

 

Κι επειδή αυτές οι προϋποθέσεις και υποχρεώσεις είναι απαραίτητες για να γίνεται το τοπίο όλο και πιο καθαρό, είναι καθοριστικές για τη λαϊκή υποστήριξη, η οποία αποτελεί ικανή και αναγκαία συνθήκη στην προοπτική της διακυβέρνησης.