Xρονογράφημα

Του Πέτρου Μανταίου

Ο παππούς, από μητέρα, ο Κωσταντής, από το Φραντάτο Ικαρίας, ήταν άνθρωπος πράος, όπως οι περισσότεροι Καριώτες και χωρατατζής, όπως οι περισσότεροι, αλλά λίγο παραπάνω! Ακόμα θυμούνται, οι παλαιότεροι, τα αστεία του. Εκείνο τον καιρό –αρχές του προπερασμένου αιώνα, τουρκοκρατούμενη ακόμα η Ικαρία, φτώχεια… αχαλίνωτη– πολλές Καριωτίνες εργαζόντουσαν «απέναντι», υπηρέτριες σε αρχοντόσπιτα Ελλήνων της Σμύρνης, και πολλοί Καριώτες, τσούρμα, έφευγαν μήνες, στην Παλιά Ελλάδα, να καμινεύσουν ξυλοκάρβουνα.

Τη μέρα εκείνη, στο τσούρμο, ο παππούς είχε βάρδια μάγειρα. Εβαλε στη φωτιά φασολάδα, άναψε την πίπα του και χάζευε. Στο χάζεμα, όταν κατάλαβε ότι ο σύντροφος μπήκε, ανακάτεψε την κατσαρόλα και αλάτισε –την ήδη αλατισμένη– φασολάδα, ήταν αργά! Μπήκε δεύτερος σύντροφος. «Εχει αλάτι Κωσταντή;». «Οχι» απάντησε ατάραχος ο παππούς∙ σου λέει, χαμένη για χαμένη… Μπήκε τρίτος. «Αλάτι;». «Οχι!». Τέταρτος, τα ίδια. Δεν ξέρω τι έφαγαν εκείνη την ημέρα. Φασολάδα πάντως, όχι!

Θυμήθηκα το περιστατικό τώρα, που ένα τσούρμο υπουργοί, κάθε τρεις και λίγο, ξεκαπακώνουν τη φασολάδα με τα μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής του σκάρτου πολλαπλασιαστή και ρίχνουν αλάτι, είτε παρόντος είτε απόντος του μάγειρα, είτε με προτροπή του είτε… στο γάμο του Καραγκιόζη! Τη μια το αλάτι το λένε «αποκρατικοποίηση», κτημάτων του Δημοσίου ή ΔΕΚΟ∙ όταν είναι φως φανάρι ότι η πρώτη αποκρατικοποίηση που πρέπει να γίνει είναι… του κράτους∙ αυτό κρατάει δεμένη πιστάγκωνα τη χώρα! Την άλλη το αλάτι το βαφτίζουν «απεργία» και σε ποιο ποσοστό απεργών αποφασίζεται∙ όταν βγάζει μάτι η ανεργία. Τώρα ρίξανε στη φασολάδα, αμ’ έπος, αμ Μέργος, τον «κατώτατο μισθό» που είναι… ανώτατος.

Δεν ξέρω –ούτε ενδιαφέρει, πιστεύω– ποια απ’ αυτά τα «αλατίσματα» της φασολάδας είναι κουταμάρες και ποια γίνονται επί τούτου, για να μας… φαρμακώσουν. Το ζήτημα είναι ότι –ενώ είχαμε φασόλια…– έτσι που κατάντησαν τη φασολάδα, δεν τρώγεται. Λύσσα οι κερατάδες!