Του Τάσου Παππά

Ηταν αναμενόμενο ότι τα στελέχη της «Αριστερής Πλατφόρμας» θα εξέφραζαν τη ριζική αντίθεσή τους για το ενδεχόμενο συνεννόησης ΣΥΡΙΖΑ-ΔΗΜΑΡ. Επικαλούμενα την προγραμματική διακήρυξη του κόμματος υποστηρίζουν ότι η ΔΗΜΑΡ δεν περιλαμβάνεται στις δυνάμεις προς τις οποίες πρέπει να κάνει ανοίγματα ο ΣΥΡΙΖΑ. Σύμφωνα με τις αποφάσεις του ιδρυτικού συνεδρίου, ο χώρος αυτός ξεκινά από την αριστερή σοσιαλδημοκρατία και καταλήγει στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά.

Προφανώς η ΔΗΜΑΡ δεν ανήκει σ’ αυτό το μέτωπο και γιατί συμμετείχε στην τρικομματική κυβέρνηση που προκάλεσε σημαντικές βλάβες στα λαϊκά συμφέροντα, αλλά και γιατί, ακόμη και σήμερα που δεν είναι μέλος της κυβέρνησης, αρνείται να κάνει την αυτοκριτική της. Οι ενστάσεις στο σημείο αυτό είναι δικαιολογημένες. Η ΔΗΜΑΡ θεωρεί ότι έπραξε σωστά και όταν έμπαινε στην κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου, ενώ δεν χρειαζόταν να το κάνει αφού υπήρχε πλειοψηφία στη Βουλή, και όταν αποχωρούσε καταγγέλλοντας και τους δύο για μύρια όσα.

Οπως αναφέρει σε άρθρο της που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Iskra η Σόφη Παπαδόγιαννη, μέλος της Πολιτικής Γραμματείας, δεν πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να επαναφέρει στο προσκήνιο ένα κόμμα που «η λαϊκή ετυμηγορία το τιμώρησε με περιθωριοποίηση για τη μνημονιακή πορεία του» και να συνεργαστεί μαζί του, γιατί καραδοκεί ο κίνδυνος της αναδίπλωσης και της συστημικής προσαρμογής.

Μερικές παρατηρήσεις: Η λαϊκή ετυμηγορία όντως έχει τιμωρήσει τη ΔΗΜΑΡ, ωστόσο δεν είναι και ιδιαίτερα φιλική εδώ και χρόνια απέναντι στις δυνάμεις και τα κόμματα με τα οποία θα ήθελε η «Αριστερή Πλατφόρμα» να συνεννοηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Το ΚΚΕ είναι καθηλωμένο σε χαμηλά ποσοστά, ενώ η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι εκτός Βουλής. Συνεπώς, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι η λαϊκή ετυμηγορία, για διαφορετικούς προφανώς λόγους, έχει τιμωρήσει και αυτά τα κόμματα, κρατώντας τα στο περιθώριο.

Επιπλέον, αν επιβάλλεται να απορριφθεί κάθε σκέψη για διάλογο με τη ΔΗΜΑΡ, αναρωτιέται κανείς σε ποιο πεδίο είναι δυνατόν να βρεθούν το ΚΚΕ (αν το ήθελε, που δεν το θέλει) με τον ΣΥΡΙΖΑ; Είναι ο σταλινισμός συμβατός με τον ιδεολογικό σύμπαν της ριζοσπαστικής Αριστεράς; Εκτός αν τα μοναδικά κριτήρια για την αναζήτηση συμμάχων είναι ο αντικαπιταλισμός και ο στόχος του σοσιαλισμού, ανεξάρτητα από το πώς εννοεί τον σοσιαλισμό ο καθένας και από το πώς επιδιώκει να φτάσει σ’ αυτόν. Επίσης: Ο κίνδυνος της αναδίπλωσης και της συστημικής προσαρμογής μπορεί να προκύψει όχι μόνο από τις πιέσεις που θα ασκούν «οι ρεαλιστές και οι συνετοί» σε μια κυβέρνηση συνεργασίας, αλλά και στην περίπτωση που μια αριστερή κυβέρνηση χωρίς κεντροαριστερά βαρίδια προκρίνει πολιτική μετωπικής σύγκρουσης με τους αντιπάλους της και στην πορεία διαπιστώσει ότι οι συνθήκες και οι συσχετισμοί δεν της επιτρέπουν να ελπίζει σε νίκη.

Τότε ενδεχομένως, θα βρεθεί στη δυσάρεστη θέση, για να αποφύγει την πανωλεθρία, να επιλέξει την άτακτη υποχώρηση και έναν αξιοθρήνητο συμβιβασμό.