Του Νίκου Κιάου

Τόνισε ο πρωθυπουργός Αντ. Σαμαράς τις τελευταίες ημέρες στις δύο επετειακές εκδηλώσεις της Ν.Δ. για τα 40 χρόνια της, στη Χαλκιδική και την Αθήνα:

- Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται ποτέ να γίνει κυβέρνηση

- Η Ελλάδα θα προχωρήσει μπροστά. Πίσω δεν υπάρχει [...] Και εμείς δεν θα το επιτρέψουμε.

Τι θέλει να πει; Αν είναι να τονώσει το ηθικό του ακροατηρίου του και των οπαδών-ψηφοφόρων, ως υπερβολή μπορεί κάπως να εξηγηθεί. Διότι, αν πάρουμε στην κυριολεξία αυτά τα «δεν», μπορούμε κάλλιστα να συμπεράνουμε ότι «δεν θα αφήσει» να γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ με κάθε τρόπο. Δηλαδή τι σχεδιάζει; Τι έχει κατά νου; Δεν θα αναγνωρίσει το σχετικό αποτέλεσμα των εκλογών;

Αν πάμε στο 1981 και στις τότε εκλογές, στις 18 Οκτωβρίου, ο τότε πρωθυπουργός και πρόεδρος της Ν.Δ. Γεώργιος Ράλλης μάς πληροφορεί:

- Λίγο πριν τις 8.30 τηλεφώνησα στον Παπανδρέου, τον συγχάρηκα για τη νίκη του, ευχήθηκα καλή επιτυχία… [...] Αμέσως μετά πήγα πεζός στο ξενοδοχείο της «Μεγάλης Βρεταννίας» και ανήγγειλα τη νίκη του ΠΑΣΟΚ στους δημοσιογράφους [...]. Είπα ότι δεν νομίζω πως ήταν σωστή η επιλογή, αλλά ως αληθινοί δημοκράτες σεβόμαστε την απόφαση του λαού.(1)

Στη διάρκεια της 17μηνης πρωθυπουργίας του ο Γ. Ράλλης είχε συνεχείς πολιτικές και ιδεολογικές συγκρούσεις και μάλιστα έντονες και οξείες με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ποτέ όμως δεν ανέφερε ότι «δεν θα επιτρέψει» να γίνει κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ.

Παρά την αντιπαλότητα, τις διαφορές και τις αντιπαραθέσεις είχε συναντήσει πολλές φορές τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και τον είχε ενημερώσει σε θέματα και εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής.

Ο Αντ. Σαμαράς στους 28 μήνες που είναι πρωθυπουργός δεν έχει συναντήσει ούτε μία φορά (και φυσικά δεν έχει ενημερώσει) τον Αλέξη Τσίπρα.

Στη Βουλή έχει να εμφανιστεί από τον περασμένο Δεκέμβριο και γενικώς είναι μετρημένες στα δάκτυλα τού ενός χεριού οι εμφανίσεις του σε συζητήσεις. Τώρα με την πρότασή του για παροχή ψήφου εμπιστοσύνης αναθέτει στον υπουργό Υγείας Μ. Βορίδη να τον εκπροσωπήσει. Θα μπορούσε να αναβάλει για μια μέρα την έναρξη της συζήτησης στη Βουλή, αφού θα ήταν προγραμματισμένα απών. Δεν προσέρχεται, λοιπόν, ούτε στην έναρξη της συζήτησης.

Αναφέρει ο Γ. Ράλλης για τη δεκαεπτάμηνη πρωθυπουργία του: «Σεβάστηκα τη Βουλή και παρακολούθησα όσο ταχτικότερα μπορούσα τις συνεδριάσεις. Ημουν παρών σε κάθε συζήτηση, που απαιτούσε την παρουσία του πρωθυπουργού ή του αρχηγού του κυβερνώντος κόμματος. Απέδωσα στην αντιπολίτευση όλα της τα δικαιώματα και σεβάστηκα σχολαστικά τον κοινοβουλευτικό έλεγχο.(2)

Σε άλλη συζήτηση, τον κ. Σαμαρά είχε αντικαταστήσει ο αντιπρόεδρος Ευάγγ. Βενιζέλος. Τώρα επιλέγει τον 9ο στη σειρά τάξης υπουργό. Είναι βέβαια γνωστός για την όχι απλώς ακροδεξιά προέλευσή του.

Ο Γ. Ράλλης είχε αποκλείσει από συνδυασμούς συνεργασθέντες με τη χούντα. Είχε μέτωπο με τους φιλοδικτατορικούς και ήταν διαφοροποιημένος πλήρως με την πολιτική της «γέφυρας» του Ευάγγ. Αβέρωφ. Προσπαθούσε διεύρυνση και προς το Κέντρο και προς την εθνική παράταξη, αλλά και αποδοκίμαζε από το Βήμα στην προεκλογική συγκέντρωση της Ν.Δ. στην Εδεσσα το σύνθημα (από κάτω) «στις 19 Δεξιά και πάλι Δεξιά»(3)

Το αίτημα για εκλογές προβάλλει συνεχώς και έντονα ο Αλ. Τσίπρας (όχι μόνο αυτός από την αντιπολίτευση), όπως έχει δικαίωμα άλλωστε. Η απάντηση από τους Αντ. Σαμαρά, Ευάγγ. Βενιζέλο και άλλους δικούς τους, που τρέχουν να υπερακοντίσουν μάλιστα σε στόμφο, είναι πως οι εκλογές αποτελούν «καταστροφή», «ανωμαλία», «η χώρα θα μπει σε περιπέτειες» και διάφορα άλλα συναφή. Και επειδή η μόνιμη αναφορά (και καταφυγή) αυτών που ξορκίζουν, αποκρούουν και αρνούνται τις εκλογές είναι η «λειτουργία της δημοκρατίας» στην εσπερία, το «πρότυπό» τους, ας πάμε 69 χρόνια πίσω στη Βρετανία.

Τον Μάιο 1945 παραιτείται η κυβέρνηση εθνικής ενότητας με πρωθυπουργό τον Ουίστον Τσόρτσιλ, έπειτα από αίτημα του συγκυβερνώντος Εργατικού Κόμματος. Προκηρύσσονται εκλογές.

Η ναζιστική Γερμανία έχει συνθηκολογήσει, όχι όμως ακόμη η Ιαπωνία.

Εχει προσδιοριστεί για τις 17 Ιουλίου η διάσκεψη του Πότσδαμ (έξω από το Βερολίνο) των ηγετών των τριών συμμαχικών δυνάμεων – ΗΠΑ, ΕΣΣΔ, Βρετανία. Πηγαίνουν από τις ΗΠΑ ο Χάρι Τρούμαν (είχε διαδεχτεί στην προεδρία τον Φρ. Ρούζβελτ, που είχε πεθάνει τον Απρίλιο από εγκεφαλική αιμορραγία), ο Στάλιν και από τη Βρετανία ο Τσόρτσιλ και ο Κλέμεντ Ατλι (αρχηγός του Εργατικού Κόμματος) διότι δεν έχει τελειώσει ακόμη η καταμέτρηση των ψηφοδελτίων των εκλογών. Ολοκληρώθηκε κατά τη διάρκεια της διάσκεψης.

Ηττάται ο Τσόρτσιλ και αποχωρεί.

Πρωθυπουργός της Βρετανίας είναι ο Ατλι. Η διάσκεψη του Πότσδαμ τελείωσε στις 2 Αυγούστου και είναι ίσως η πιο «συγκεκριμένη», διότι καθόρισε ουσιαστικά τον μεταπολεμικό χάρτη της Ευρώπης.

Στη Βρετανία, λοιπόν, και η «Κυβέρνηση της νίκης» παραιτήθηκε και εκλογές έγιναν και ο πρωθυπουργός έχασε και νέος πρωθυπουργός ήρθε και η χώρα έζησε και δεν καταστράφηκε.

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

Γ. Ράλλη, «Ωρες Ευθύνης» Ευρωεκδοτική, (1) σελ. 303, 304, (2) σελ. 308, (3) σελ. 290