Του Πέτρου Μανταίου

 

Μάλλον έτσι θα βαδίσουμε στο εξής για το επόμενο διάστημα, μέχρι την προεδρική… άνοιξη. Στην πεπατημένη από αμνημονεύτων χρόνων τού μία σου και μία μου. Στην παλιά μας τέχνη-κόσκινο. Το κοντό του ο ένας, το μακρύ του ο άλλος. Σουρ (βεβαίως, αγγλιστί) και γέλα (παλιάτσο). Κοινώς σούρ-γελα. Ριγολέτοι (γελωτοποιοί) μιας οπερετικής παρωδίας με δεσπόζοντα χαρακτηριστικά την κοινοτοπία και την πλήξη.

 

Το έχουμε ξαναδεί το έργο, κύριοι της συγκυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το έχουμε ξαναδεί. Σε άλλες εποχές, με διαφορετικές ονομασίες, άλλες εντάσεις και δραματικότητες, αλλά με ίδια επωδό: ταρατατζούμ ταρατατζούμ, ο Ελληνας στον Ελληνα κι η κοπριά στα λάχανα. Το είπανε πατσιφικά, σκιαδικά, ευαγγελιακά, ορεστιακά, αθεϊκά, στηλιτικά… το βάφτισαν με μήνες, από δυο και τρεις φορές ο καθένας: σεπτεμβριανά, οκτωβριανά, νοεμβριανά, δεκεμβριανά, φεβρουαριανά, ιουλιανά…

 

Φιρί φιρί το πάνε οι σημερινοί, μες στο χάλι μας το μαύρο με τις τρόικες και τα μνημόνια, να εμπλουτίσουν τώρα το ονοματολόγιο με τα… προεδρικά: τι θα γίνει με την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας (κάπου το διάβασα και σε… λογότυπο: ΠτΔ! Να κερδίζουμε χρόνο, αναγνωστικό!), θα βρεθούν οι 180 με την παρούσα Βουλή ή θα μας προκύψει… απούσα και θα πάμε για εκλογές; Μεγάλα ερωτήματα. «Εχω τρεις ενδιαφέρουσες απαντήσεις, υπάρχει ερώτηση;», έλεγε κάποιος, πριν από καιρό, στη βράση των μνημονίων, αντιστρέφοντας τη λογική τάξη: ερώτηση-απάντηση.

 

Τι να την κάνει άλλωστε τη λογική τάξη; Δεν γνωρίζω και κανέναν που να την επικαλέστηκε ή να την υποστήριξε και να μη βρήκε τον διάολό του. Να μην του είπαν: «Πάρε θέση! Δεν γίνεται να είσαι εναντίον και των δύο! Αυτό είναι βόλεμα! Είναι στάση απολιτική!». Ετσι, μου φαίνεται, θα πάμε μέχρι νεωτέρας… προεδρικής: Τίνος είν’ το πάνω χέρι! Θα παρεμβαίνει, ενίοτε, και η πρόεδρος του Αρείου Πάγου (ΠτΑΠ). Μια χαρά, φίλτατοι…