63ο Διεθνές Φεστιβάλ Βερολίνου

Εκείνο που μένει ως κύρια ανάμνηση από τη φετινή Μπερλινάλε δεν είναι ένας σκηνοθέτης–διαμάντι ή μια κινηματογραφική τάση ή αποκάλυψη. Είναι οι γυναικείες ερμηνείες, ηθοποιών διάσημων και άγνωστων, που έδωσαν το στίγμα τους στο Φεστιβάλ, με εκπληκτικούς ρόλους, θεαματικά ενσαρκωμένους

ΑΠΟΣΤΟΛΗ Της Λήδας Γαλανού

^[1]Δεν οφείλεται πάντα στους διευθυντές προγράμματος, οφείλεται και στις χρονιές, στο timing. Πάντως είναι βέβαιο ότι το φετινό Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ Βερολίνου ήταν αδύναμο, χωρίς ούτε μια ταινία να ξεχωρίζει με φόρα, με το χέρι στην καρδιά, χωρίς τις αναζωογονητικές ανακαλύψεις που περιμένεις να συναντήσεις σ’ ένα Φεστιβάλ.

Εκείνο που μένει ως κύρια ανάμνηση από τη φετινή Berlinale δεν είναι ένας σκηνοθέτης–διαμάντι ή μια κινηματογραφική τάση ή αποκάλυψη. Είναι οι γυναικείες ερμηνείες, ηθοποιών διάσημων και άγνωστων, που έδωσαν το στίγμα τους στο Φεστιβάλ, με εκπληκτικούς ρόλους, θεαματικά ενσαρκωμένους.

Από τις «κυρίες» που θα διεκδικήσουν το Βραβείο Γυναικείου Ρόλου της 63ης Berlinale, έξι κρατούν τα ηνία. Ρόλος–έκπληξη αυτός της Παουλίνα Γκαρσία ως Γκλόρια, στην ομότιτλη χιλιανή ταινία του Σεμπαστιάν Λέλιο, που υποδύθηκε την 55χρονη χωρισμένη που δεν το βάζει κάτω και διεκδικεί νέα όνειρα στη ζωή, με χαμηλούς τόνους και εκφραστικό βλέμμα πίσω από τα χοντρά γυαλιά της. Περισσότερο camp παρά αριστοτεχνική, η ερμηνεία της Ιζαμπέλ Ιπέρ στο «La Religieuse», ως ηγουμένης με κρυφό πόθο για την ανήλικη μοναχή που παίρνει υπό την προστασία της, αποτέλεσε ένα από τα highlights και αντικείμενο διασκεδαστικών συζητήσεων στο Φεστιβάλ. Οπως άλλωστε και η ερμηνεία της Πολίν Ετιέν, που στάθηκε απέναντί της, ως πρωταγωνίστρια, στην ίδια ταινία, καταφέρνοντας να υποδυθεί μια καλόγρια του 18ου αιώνα, με τρόπο μοντέρνο και αφαιρετικό.

Η Ζιλιέτ Μπινός στην «Καμίλ Κλοντέλ, 1915» του Μπρουνό Ντιμόν, αμακιγιάριστη και συνταρακτική, κατευθύνεται μάλλον για το βραβείο, καθώς σ’ αυτήν την ταινία, έπειτα από χρόνια, θύμισε ότι εκτός από μανιέρα έχει και μια εκπληκτική αισθαντικότητα και πυγμή στις ερμηνείες της. Απέναντί της, η Κατρίν Ντενέβ, στο «Elle s’en Va» της Εμανουέλ Μπερκό, απογυμνώνει έναν ρόλο καριέρας, που όμοιό του δεν έχει αναλάβει στις ερμηνείες της των τελευταίων δεκαετιών, μακριά από Αικατερίνες της Ρωσίας και γαλλικές κωμωδίες, πολύ κοντά στη δική της ιδιοσυγκρασία και στο βάθος των ικανοτήτων της. Τέλος, η Λουμινίτα Γκεοργκίου στο «Child’s Pose» του Ρουμάνου Κάλιν Πέτερ Νέτζερ, υποδύθηκε την παθολογικά κτητική μάνα με μια ευαισθησία και ανθρωπιά που κέρδισε το στοίχημα για ολόκληρη την ταινία.

Αντίθετα, στο τερέν των ανδρικών ερμηνειών, λίγες είναι αυτές που ξεχωρίζουν. Ο Ρώσος Αλεξάντρ Γιατσένκο στο «A Long and Happy Life» του Μπόρις Κλέμπνικοφ, μια υπόγεια ερμηνεία σε μια μάλλον ασυνάρτητη ταινία. Ο αξιολάτρευτος Πολ Ραντ, ως σχολαστικός, ευαίσθητος Αλβιν στο «Prince Avalanche» του Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν. Κι ο Ρομά ερασιτέχνης Ναζίφ Μουζίτς που αποκαλύπτει μια πηγαία οργή και μια πρωτόλεια δύναμη στο «Ενα επεισόδιο στη ζωή ενός σιδεροσυλλέκτη» του Βόσνιου Ντάνις Τάνοβιτς.

Οσο για τα μεγάλα βραβεία Καλύτερης Ταινίας και Σκηνοθεσίας, παρότι οι βουλές της Κριτικής Επιτροπής είναι πάντα απρόβλεπτες, από τη φετινή μέτρια επιλογή, όλα τα βλέμματα συγκεντρώνονται σ’ έναν τίτλο: Το «Ενα επεισόδιο στη ζωή ενός σιδεροσυλλέκτη» του Ντάνις Τάνοβιτς, συμπαραγωγή Βοσνίας, Ερζεγοβίνης, Γαλλίας και Σλοβενίας, μια επιθετική κινηματογραφική και ιδεολογική πρόταση.

Εκτός αν η Επιτροπή εντυπωσιάστηκε από το ομολογουμένως μεγάλο, αλλά φλύαρο και αλαζονικό ταλέντο του πρωτοεμφανιζόμενου Εμίρ Μπαϊγκαζίν από το Καζακστάν και την ταινία του, «Harmony Lessons», ή αποφασίσει να βραβεύσει την τολμηρότητα του Ούλριχ Ζάιντλ για το «Paradise: Faith», το τελευταίο μέρος της κυνικής τριλογίας του. Ή, πάλι, επιλέξει να παραμερίσει τα κινηματογραφικά κριτήρια και να ενισχύσει τα ανθρωπιστικά και τιμήσει το «Parde» του Τζαφάρ Παναχί, για να προσελκύσει ακόμα περισσότερη δημοσιότητα στον ακτιβισμό του υπό απαγόρευση Ιρανού δημιουργού.

Οι απαντήσεις το βράδυ του Σαββάτου, που θα απονεμηθούν τα βραβεία, ολοκληρώνοντας το 63ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου.