Του Κ. Μανωλιουδάκη

Σχεδόν κάθε βδομάδα σπάει και ένα ρεκόρ… Αρνητικό βεβαίως βεβαίως. Σχεδόν κάθε βδομάδα δέχεται γκολ στο 90′ και στις καθυστερήσεις των αγώνων του. Σχεδόν κάθε μήνα γίνεται και από ένα επεισόδιο στις προπονήσεις του.

Ε, αυτό το… φαινόμενο (εκτός από ανεξήγητο) δεν μπορεί να έχει και πολύ μεγάλη σχέση με Παναθηναϊκό. Με τον κανονικό Παναθηναϊκό ασφαλώς, κι όχι αυτό το κακέκτυπο που παρακολουθούμε τη φετινή αγωνιστική περίοδο.

Παικτάκια της σειράς που δεν έπρεπε να περνάνε ούτε έξω απ' την πόρτα της Παιανίας, περιορισμένων δυνατοτήτων και ανεπίδεκτοι μαθήσεως, προπονητές «ειδικών συνθηκών» με διατριβή στο να σώζουν κατηγορίες συλλόγων με βεληνεκές παρωνυχίδας συγκριτικά με το «τριφύλλι», διοίκηση άπειρη και ανίκανη να πάρει σωστές αποφάσεις όταν το απαιτούν οι περιστάσεις.

Να κλείνεις τα μάτια σου, να κάνεις τον σταυρό σου και να επικαλείσαι τον Υψιστο.

Το κυριότερο… Δεν υπάρχει κάτι να πιαστείς για το άμεσο μέλλον. Λίγο έστω φως στην άκρη του τούνελ. Να πεις, βρε αδερφέ, ότι… «εντάξει, περνάει μια μεταβατική περίοδο η ομάδα, αλλά θα φτιάξουν τα πράγματα». Πώς ακριβώς να φτιάξουν; Από ποιον; Από ποιους; Αυτό είναι το χειρότερο. Η έλλειψη προοπτικής.

* Χειρότερο κι απ' το γεγονός ότι κατόρθωσε (διότι περί κατορθώματος πρόκειται, δίχως την παραμικρή διάθεση υποτίμησης για τον αντίπαλο) να χάσει και απ' τον φετινό Αρη.

* Χειρότερο κι απ' την πραγματικότητα που τον θέλει ισόβαθμο με την ΑΕΚ στη βαθμολογία, μια ΑΕΚ γεμάτη πιτσιρικάδες, με απαγόρευση μεταγραφών και με υπαρξιακά προβλήματα.

* Χειρότερο κι απ' το ότι απέχει απ' την επικίνδυνη ζώνη τόσους βαθμούς περίπου (6) όσοι τον χωρίζουν απ' την πρώτη πεντάδα των πλέι οφ (5).

* Χειρότερο κι απ' τα πέντε ολόκληρα ματς (με Αρη στο ΟΑΚΑ και στο «Κλεάνθης Βικελίδης», με Πανθρακικό στο ΟΑΚΑ, με Ατρόμητο στο Περιστέρι και με Αστέρα στην Τρίπολη) που έχει δεχτεί γκολ πέντε λεπτά πριν και μετά το 90′.

* Χειρότερο κι απ' τους 31 βαθμούς που τον χωρίζουν από την κορυφή.

Χειρότερο απ' όλα…