Toυ Δημήτρη Αγγελίδη

Ενας Τσετσένος πρόσφυγας στάλθηκε στην Πολωνία, η γυναίκα και το μωρό του αναγνωρίστηκαν ως πρόσφυγες στην Αυστρία. Το αίτημα οικογενειακής επανένωσης του πατέρα δεν έγινε δεκτό. Είναι ένα παράδειγμα των «επαχθών συνεπειών» του κανονισμού Δουβλίνο, που σήμερα κλείνει 10 χρόνια από την ημέρα που ψηφίστηκε.

«Κανένας λόγος εορτασμού» δεν υπάρχει, επισημαίνει έκθεση δεκαέξι διεθνών οργανώσεων (μεταξύ των οποίων η ελληνική ΜΚΟ Αίτημα). «Οικογένειες χωρίζονται, άνθρωποι καταλήγουν εξαθλιωμένοι ή κρατούμενοι, και [...] η πρόσβαση στη διαδικασία ασύλου δεν είναι πάντα εξασφαλισμένη».

Ο κανονισμός Δουβλίνο καθορίζει ποιο ευρωπαϊκό κράτος είναι υπεύθυνο για την εξέταση ενός αιτήματος ασύλου. Χρησιμοποιήθηκε όμως προσχηματικά στις τελευταίες προεκλογικές εκστρατείες της Ελλάδας, σαν πανάκεια για το μεταναστευτικό, τη στιγμή που αφορά ανθρώπους που ζητούν άσυλο και όχι μετανάστες. Μάλιστα, πολλές χώρες έχουν σταματήσει την επιστροφή ανθρώπων στην Ελλάδα, όταν το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έκρινε ότι η Ελλάδα δεν διαθέτει αποτελεσματικό σύστημα ασύλου. Αλλωστε, σε όλη την Ευρώπη πραγματοποιούνται λιγότερες από τις μισές μεταφορές ανθρώπων που έχουν συμφωνηθεί με τον κανονισμό.

Ο αναθεωρημένος κανονισμός Δουβλίνο ΙΙ είναι έτοιμος για υιοθέτηση. Παρουσιάζει βελτιώσεις, όπως το δικαίωμα σε προσωπική συνέντευξη, ούτε όμως κι αυτός επαρκεί. «Οι βασικές αρχές του κανονισμού του Δουβλίνου πρέπει να αναθεωρηθούν ριζικά έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα πιο ανθρώπινο και ισότιμο σύστημα το οποίο να λαμβάνει υπ' όψιν την κάθε εξατομικευμένη περίπτωση αιτούντος άσυλο και τους δεσμούς του με συγκεκριμένα κράτη-μέλη [...]», επισημαίνει η έκθεση.

Δημήτρης Αγγελίδης