Υποσημειώσεις

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Σαν να έκαναν αγγαρεία έμοιαζαν όσοι συμμετείχαν στις χθεσινές απεργιακές κινητοποιήσεις. Ησαν μεν αρκετοί, αλλά όχι όσοι θα όφειλαν να δηλώσουν το «παρών» εναντίον της (εξ)ακολουθούμενης αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής.

Στην εθνική Αθηνών-Κορίνθου, στον κόμβο του Κιάτου, εκεί όπου πριν από λίγες μέρες τα ΜΑΤ εντυπωσίασαν το πανελλήνιο δείχνοντας πόσο εκπαιδευμένες είναι οι «ειδικές δυνάμεις» να χτυπούν ανελέητα και να διαλύουν συγκεντρωμένους, η κατάσταση ήταν απελπιστικά υποτονική. Ολοι απορούσαν με την «αποχή» των πολλών. Μερικοί αγρότες μόνο, δάσκαλοι, κάποιοι λίγοι καθηγητές και ο δήμαρχος, οργανωμένος τώρα με μάσκες και κράνη, μιας και την προηγούμενη φορά είχε φάει το ξύλο της αρκούδας.

Απογοητευμένοι οι νέοι αγρότες που είχαν κατέβει από τα χωριά της Στυμφαλίας, αφού οι περισσότεροι συνάδελφοί τους απουσίαζαν (είχε μπόλικο ήλιο και μερικοί το εκμεταλλεύθηκαν να πάνε να κλαδέψουν…). Φοβήθηκε ο κόσμος τα δακρυγόνα λέγαν οι πολλοί, άσε που υπάρχει και ο κίνδυνος να σε κατηγορήσουν ότι πέταξες μια μολότοφ και να σε μπουζουριάσουνε για μια ζωή, κατέληγαν οι περισσότεροι. Οπως ακριβώς έγινε την προηγούμενη φορά που κατηγόρησαν νεαρό ως βομβιστή και ο άνθρωπος, όπως έδειξαν τα βίντεο, ήταν άσχετος. Αντε, όμως, να βρεις άκρη, έτσι και σε βάλουν στόχο.

Η πολιτική της καταστολής δείχνει να επιτυγχάνει, αφού τρομοκρατεί τον κόσμο και τον κλείνει σπίτι του (μπορεί όχι στον «καναπέ» αλλά με κλειστά τα παντζούρια της οικίας του…).

Θα πει κάποιος ότι πάντα έτσι ήταν. Οτι στις διαδηλώσεις συμμετέχουν οι ίδιοι και οι ίδιοι, χρόνια τώρα, παντού. Αυτή τη φορά, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά, ο μουρλός δεν βγάζει το φίδι από την τρύπα μόνος του. Τώρα, επίσης, μαίνεται ένας οιονεί πόλεμος μεταξύ των θηρίων (κεφαλαίου) και των αμνών (κοινωνίας) και αν δεν συνασπισθούν οι αμνοί θα καταβροχθιστούν. Χαιρετίσματα δηλαδή, πάμε για ολοκληρωτικά καθεστώτα.

Ο φόβος αυτός (η πορεία προς τέτοια καθεστώτα) είναι ορατός εντούτοις' όλοι αντιλαμβάνονται ότι αν δεν αντιδράσουν ως κοινωνία θα χάσουν ό,τι τους έχει απομείνει. Το αντιλαμβάνονται, αλλά ακινητοποιούνται.

Κάτι σαν μούδιασμα έχει διεισδύσει στο σώμα και τη συμπεριφορά των περισσοτέρων, που εξοργίζει τους λίγους συμμετέχοντες. Οι τελευταίοι κάποια στιγμή αποσύρονται και αυτοί. «Μια ζωή εμείς θα 'μαστε οι μαλάκες;» αναφωνούν και -δυστυχώς- πάνε και αυτοί σπίτι τους. Κι έτσι τελειώνουν όλα.

Και ποιος να τους αλλάξει μυαλά; Με ποια επιχειρήματα; Αλλά πάντα θα υπάρχουν αυτοί οι λίγοι που θα τα βάζουν με την αδικία, διότι είναι εσώτατη ανάγκη τους να υπάρχουν με αξιοπρέπεια, με καθαρή συνείδηση, να περπατάνε με ψηλά -όπως λένε- το κεφάλι. Οσο για τους άλλους… Θα δείξει!

[email protected]