Μεσάνυχτα στο Φάληρο, ο Κοσταρικανός τερματοφύλακας της Λεβάντε έκανε τη διάγνωση:

Του Σπύρου Τσάμη

Μεσάνυχτα Πέμπτης, λίγο πριν σβήσουν τα φώτα στο Καραϊσκάκη, αλλά και νωρίτερα, στο ξενοδοχείο όπου έμεινε η αποστολή της Λεβάντε, δίπλα στον Κέιλορ Νάβας ζήσαμε την άλλη διάσταση του επαγγελματία ποδοσφαιριστή…

Εκείνου που γονάτισε και σημάδεψε με προσευχή στη μικρή περιοχή, ενώπιον χιλιάδων θεατών, την παρουσία του στον Πειραιά.

Εκείνου που τόνισε νωρίτερα το χρέος του επαγγελματία ως δημόσιου προσώπου σε δοκιμαζόμενες κοινωνίες της εποχής μας, όπως η ισπανική και η ελληνική…

Ο 27χρονος τερματοφύλακας απ την Κόστα Ρίκα απειλήθηκε μόλις σε δύο φάσεις από την ανεπάρκεια του Ολυμπιακού! Η επίκληση προς τον ουρανό έπαιξε τον ρόλο της;

«Ισπανός συνάδελφός σου μου είπε πριν από λίγο στα αποδυτήρια ότι είδε οπαδούς που ένιωσαν έκπληξη και άλλους που γέλασαν όταν με είδαν να προσεύχομαι μόλις έφτασα κοντά στα δοκάρια μου… Δεν έχω να δώσω εξηγήσεις, παρά μόνο να ευχηθώ σε όσους με σάρκασαν να γνωρίσουν σύντομα την πηγή της αληθινής βοήθειας, δηλαδή τον Θεό»!

Αλλη ευχή προς την ταπεινότητα του Ολυμπιακού που βρέθηκε απέναντί του;

«Ηταν έκπληξη για όλους μας, όχι τόσο η κακή απόδοση της ελληνικής ομάδας όσο η απουσία διάθεσης! Δεν είδα φωτιά και εγωισμό στα μάτια των παικτών του Ολυμπιακού. Και μόλις τους αντίκρισα, πριν από την έναρξη, όσο και όταν πετύχαμε το γκολ. Ευχή θέλετε; Να μην τα βάλουν με τον Μίτσελ γιατί είναι κεφάλαιο η παρουσία του… Εμείς είμαστε ομάδα που δύσκολα φεύγει χαμένη από το γήπεδο και πλέον μπορούμε τα πάντα στη διοργάνωση».

«Επαγγελματικό χρέος…»

Η γνωριμία μας, το πρωινό πριν από το παιχνίδι στο ξενοδοχείο, φανέρωσε το άλλο πρόσωπό του…

Οταν το δελτίο ειδήσεων της τηλεόρασης αναφέρθηκε στην κοινωνική ένταση στην Ισπανία, το πρόσωπο του πρωθυπουργού Μαριάνο Ραχόι εμφανίστηκε στην οθόνη και προκάλεσε το αυτονόητο ενδιαφέρον μελών της ομάδας: «Τι έγινε; Τι λένε για την πατρίδα;» αναρωτήθηκαν, αλλά δεν χρειάστηκε δική μας απάντηση. Η εικόνα από την τελευταία διαδήλωση εργαζομένων στη Σεβίλη τούς επέτρεψε να κατανοήσουν πως πρόκειται για αναφορά στη δική τους πιεστική καθημερινότητα…

Ο τερματοφύλακάς τους, επισήμως ουδέτερος παρατηρητής λόγω άλλης εθνικότητας, αναφέρθηκε στον περίγυρο της χώρας των εργοδοτών:

«Είναι αδύνατον να αφοσιωθείς μόνο στα δικά σου προβλήματα και να πεις “δεν μ' ενδιαφέρει τίποτα άλλο!”. Οπως μαθαίνετε κι εσείς εδώ στην Ελλάδα, οι απλοί Ισπανοί, οι άνθρωποι που τρέχουν νωρίς το πρωί στη δουλειά, δεν ξέρουν τι θα φέρει η επόμενη ημέρα. Η ανεργία; Στα ύψη! Ζω και σέβομαι την καθημερινή αγωνία του απλού Ισπανού για την οικογένειά του και για τη χώρα του. Φαντάζομαι ότι τα ίδια μπορείς να μου πεις κι εσύ για την Ελλάδα…».

Η αναπόφευκτα καταφατική απάντηση που άκουσε ξύπνησε υποδειγματική επαγγελματική ευαισθησία:

«Αυτόν τον κόσμο καλούμε κάθε Κυριακή στα γήπεδα και οφείλουμε με τη συμπεριφορά μας την ώρα του παιχνιδιού πρώτα να τον σεβόμαστε ως καταναλωτή του θεάματος και μετά να τον ευχαριστούμε ως οπαδό! Κι αυτό γιατί το γήπεδο είναι παρένθεση χαράς γι' αυτόν… Αυτή η γενικευμένη πίεση στην Ισπανία, στην Ελλάδα και αλλού καλεί όλους μας, είτε πεινάμε είτε όχι, να σταθούμε ο ένας πλάι στον άλλο, να καταλάβουμε ότι πρόκειται για κοινή μοίρα και ανάλογα να σκεφτόμαστε και να ζούμε στο μέλλον. Οι λαοί στη Μεσόγειο αλλά και στη δική μου πατρίδα έχουν κοινό γνώρισμα την ευαισθησία. Αυτή, μαζί με την πίστη, είναι το πρώτο βήμα για να αλλάξεις την κακή ατμόσφαιρα της ζωής σου! Της δικής σου και του διπλανού… Είμαι αισιόδοξος»!