Της Βένας Γεωργακοπούλου

-Και με περιστέρια να επικοινωνούσαν εκεί στην Μπουμπουλίνας, θα είχε φτάσει στον Γιώργο Λούκο το επίσημο μαντάτο ότι ανανεώθηκε η θητεία του στο Ελληνικό Φεστιβάλ. Γιατί μόνο από τις εφημερίδες το έμαθε. Κάποιοι επιμένουν (μπορεί να 'χουν δίκιο) να φορτώνουν στον Κώστα Τζαβάρα όλη την ευθύνη της προσβλητικής καθυστέρησης.

-Για να πρωτοτυπήσω λίγο, εγώ θα τη χρεώσω και στον υπουργό Οικονομικών, που ακόμα δεν έβαλε την απαραίτητη τζίφρα του. Oχι τίποτ' άλλο, αλλά νιώθω ότι ο Στουρνάρας αντιπροσωπεύει τη σύγχρονη, δημιουργική, ευρωπαϊκή Ελλάδα και κανονικά θα 'πρεπε, τεχνοκράτης ξε-τεχνοκράτης, να είχε ιδιαίτερη ευαισθησία για πολιτιστικούς θεσμούς σαν το Ελληνικό Φεστιβάλ -όπως, άλλωστε, και πολλοί εκσυγχρονιστές πολιτικοί πριν από αυτόν.

-Και δεν μου χαϊδεύει καθόλου τα αυτιά η χθεσινή ανακοίνωση της πολιτικής ηγεσίας του ΥΠΠΟ ότι το Ελληνικό Φεστιβάλ εντάχθηκε στο ΕΣΠΑ. Το θέμα είναι τι κονδύλια θα πάρει. Αν είναι ψίχουλα, συνδυαζόμενα με την καθυστέρηση ανανέωσης της θητείας του Λούκου, άντε να κάνει ο άνθρωπος πρόγραμμα της προκοπής. Πέρσι τέτοιες μέρες περίπου το ανακοίνωνε. Η εκδίκηση και η αποστόμωση όλων αυτών που τον πολέμησαν θα ήταν να κάνει τη μεγάλη έκπληξη. Προσεύχομαι, κι ας μην πιστεύω στα θαύματα.

-Με εντυπωσίασε, ομολογώ, η επιμονή με την οποία ο Γιάννης Χουβαρδάς στη χθεσινή του συνέντευξη στην «Εφημερίδα των Συντακτών» χαρακτήριζε «τεράστια παρανομία και δυσλειτουργία» την έλλειψη Δ.Σ. στο Εθνικό Θέατρο. Ο άλλος εκεί ψηλά στη Θεσσαλονίκη μόνο που δεν έκανε πάρτι όταν παραιτήσανε το δικό του.

-Δεν είμαι σίγουρη αν θα στηθώ τα ξημερώματα της Δευτέρας στη NOVA να δω την τελετή απονομής των Οσκαρ, αφηνόμενη με απόλυτη εμπιστοσύνη στον σχολιασμό της Πόλυς Λυκούργου και του Γιώργου Κρασσακόπουλου. Μακάρι να έχω αϋπνίες.

-Εχω κι εγώ σαν άνθρωπος τις προτιμήσεις μου. Ψηφίζω και με τα δυο μου χέρια τον «Λίνκολν». Με την ταινία του Σπίλμπεργκ έπαθα ακριβώς τα ίδια με την άλλη του Ιστγουντ για τον Μαντέλα, που σε κανέναν σχεδόν δεν άρεσε. Εκλαιγα με μαύρο δάκρυ επί δύο ώρες και κάτι. Οταν το σινεμά αποθεώνει τη δημοκρατία, την ισότητα, τον ανθρωπισμό, θέλω να βουτήξω από το χέρι όποιον βλέπω να περνάει από μπροστά μου και να τον χώσω διά της βίας μέσα στην αίθουσα.

-Αλλά επειδή κανείς δεν είναι τέλειος, το σοκ που έπαθα διαβάζοντας στη στήλη του Μιχάλη Μητσού στα «ΝΕΑ» ότι ο Λίνκολν είχε ερωτικές σχέσεις με άντρες με καταρράκωσε. Με έβαλα κάτω και με σκυλόβριζα επί ώρες για τον λανθάνοντα ρατσισμό μου.

^[1]

ΥΓ. Κάθε φορά ορκίζομαι ότι δεν θα ξαναδιαβάσω για το Ολοκαύτωμα, αφού οι «Ευμενίδες» του Τζόναθαν Λίτελ (εκδόσεις Λιβάνη) και οι «Χαμένοι» του Ντάνιελ Μέντελσον (εκδόσεις Πόλις) με αποτελείωσαν. Εξάντλησαν τις αντοχές μου απέναντι στο μεγαλύτερο έγκλημα που έγινε ποτέ στον πλανήτη μας. Κάτι όμως με τραβάει σε κάθε βιβλίο, που βλέπω να ξεφυτρώνει με αυτό το θέμα. Και, ευτυχώς, το μικρό σε έκταση, αλλά πυκνό σε πληροφορίες και αναλύσεις «Το Αουσβιτς, όπως το εξήγησα στην κόρη μου» της Γαλλοεβραίας Ανέτ Βιβιορκά (εκδόσεις Πόλις), μου έλυσε απορίες, με βοήθησε να βάλω σε μια τάξη τις γνώσεις μου γύρω από τα στρατόπεδα των ναζί. Χωρίς να χάσω και τον ύπνο μου.