ΕΠΙΠΛΕΟΝ

 

^[1]Το λέμε συνέχεια. Πολλές παραστάσεις, πολλά έργα που παίζονται όλη την εβδομάδα σε μικρά και μεγάλα θέατρα, κόντρα στην κρίση. Και μέσα στον καταιγισμό πώς να προλάβει κανείς να δει, να ξεχωρίσει; Κι όμως από στόμα σε στόμα, το καλό θα ακουστεί. Και θα πας. Και θα σε περιμένει μια ευχάριστη έκπληξη.

 

Γιατί η παράσταση του Εκτορα Λυγίζου «Βάκχες», στη μοναδική μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά, στη Β΄ Σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, είναι όντως μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. «Εάν ήμουν ο Διόνυσος» ακούς, και το παραμύθι αρχίζει.

 

Τρεις ηθοποιοί (Εκτορας Λυγίζος, Δημήτρης Μοθωναίος, Αρης Μπαλής) με τα μάτια στραμμένα στο κοινό, αφηγούνται την τραγωδία με όλο τους το σώμα, το αίσθημα, τη φωνή, την κραυγή. Το κείμενο παίρνει σάρκα και οστά χάρη στον εσωτερικό παλμό τους που συγχρονίζεται με τις λέξεις, χάρη στην ένταση, το χρώμα της φωνής, τις ανεπαίσθητες χειρονομίες.

 

Τον περισσότερο χρόνο ακίνητοι σ’ έναν στενό διάδρομο μεταξύ σκηνής και πλατείας κι αργότερα μέσα σε μια άδεια σκηνή, ντυμένοι με απλά παντελόνια, μάλλινες ζακέτες και φανελάκια που αφαιρούν όσο κλιμακώνεται η δράση, παραδίδει ο ένας στον άλλον τη σκυτάλη στους ρόλους: τον Διόνυσο θνητό, τον Διόνυσο θεό, τον Τειρεσία, τον Κάδμο, τον Πενθέα, την Αγαύη, τους Αγγελιοφόρους.

 

Και τα βλέπεις όλα εκεί να συμβαίνουν: τον γέρο Κάδμο με τον Τειρεσία να υποδέχονται τον καινούργιο θεό, τις γυναίκες να βακχεύουν στον Κιθαιρώνα, τον ανυπότακτο Πενθέα να εναντιώνεται, την Αγαύη να ξεσχίζει με τα χέρια τον γιο της. Και καλά οι πιο έμπειροι, Εκτορας Λυγίζος και Δημήτρης Μοθωναίος. Ο νεαρός Αρης Μπαλής είναι συγκλονιστικός όταν υποδύεται τον Αγγελιοφόρο.

 

Η παράσταση σε κάνει να νιώθεις ότι βλέπεις το έργο πρώτη φορά. Σε καθηλώνει. Μια προσέγγιση αρχαίου δράματος σε κλειστό χώρο που δεν έχουμε ξαναδεί. Σας θυμίζουμε: Μέχρι τις 10 Μαρτίου.

 

Εφη Μαρίνου