Ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος δεν εκόμισε κάτι σπουδαίο λέγοντας ότι θα χρειαστούν περισσότερες θυσίες προκειμένου να επιτευχθεί η πολυπόθητη ανάπτυξη. Τόνισε μάλιστα ότι είναι πρόκληση για την ελληνική οικονομία τα επόμενα έτη να ενεργοποιηθούν πηγές ανάπτυξης διότι, αν δεν συμβεί κάτι τέτοιο, οι δημόσιες δαπάνες δεν θα μπορούν να καλυφθούν από τα φορολογικά έσοδα. Ο κ. Προβόπουλος λέει το αυτονόητο, ότι δηλαδή τα κρατικά έσοδα δεν μπορεί να προέρχονται από την ανηλεή φορολόγηση και μόνο των κοινωνικών στρωμάτων. Δεν παραλείπει να αποδώσει ευθύνες στα λάθη, τις παραλείψεις, τις καθυστερήσεις και τις αστοχίες των κυβερνήσεων από την αρχή του προγράμματος προσαρμογής, αλλά πάντα μέσα στο πλαίσιο της μνημονιακής πολιτικής.

Η ελληνική οικονομία το 2013 θα συνεχίσει να κινείται στα επίπεδα της δίνης, μια και η ανεργία και η φτώχεια αυξάνονται, οι ακαθάριστες αποδοχές μειώθηκαν κατά 7,7% και η ύφεση κινείται στο 4,5%. Είπε, όμως, και κάτι σημαντικό διαλύοντας τους μύθους (επιχειρηματολογία κατά την κυβέρνηση) που θέλουν την οικονομία να γίνεται ανταγωνιστική με βάση την περαιτέρω μείωση των αποδοχών (μισθών) των εργαζομένων. Ο διοικητής της ΤτΕ έκανε γνωστό πως, ενώ ο στόχος της μείωσης μισθών για την τριετία 2012-2014 ήταν 15%, πλέον εκτιμάται ότι θα φτάσει στο 17,6%. Είπε επίσης ότι η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας δεν μπορεί να στηρίζεται πάντα στη μείωση των ονομαστικών αποδοχών και ότι, αντιθέτως, θα πρέπει να ενισχυθεί η παραγωγικότητα.

Τα μέτρα που πήραν δηλαδή ήσαν πολύ πιο σκληρά απ' ό,τι είχε προβλεφθεί, αφού υπερκάλυψαν αυτή την πρόβλεψη. Είναι γνωστή η παροιμία «βρήκαμε παπά, ας θάψουμε πέντ’-έξι», προσφιλής στην τρικομματική κυβέρνηση, αφού επιβάλλει μέτρα χωρίς καμία επικοινωνία με τις λαϊκές τάξεις, και με τη δομή της δημόσιας διοίκησης να παραμένει ως έχει. Εντυπωσιάζει ο δραματικός τόνος του διοικητή όταν ζητεί την προστασία των παιδιών από τις συνέπειες της φτώχειας, οι δείκτες της οποίας έχουν εκτιναχτεί και έχουν μάλιστα μετατοπιστεί από τους ηλικιωμένους στις ομάδες νεαρότερων ζευγαριών με παιδιά, αλλά και προς τους νέους εργαζομένους.

Τι λέει δηλαδή η έκθεση, που δεν γνωρίζει η ελληνική κοινωνία; Τίποτε! Το να ενισχυθεί η παραγωγικότητα, να βρεθούν πηγές ανάπτυξης και να επισπευσθούν οι διαρθρωτικές αλλαγές στην κρατική μηχανή τα γνωρίζουν άπαντες. Ζητούμενο παραμένουν όλα αυτά, χωρίς, όμως, ο λαός να οδηγηθεί στη φτώχεια και την οικονομική εξαθλίωση, χωρίς να χαθεί η αξιοπρέπειά του (αν και είναι λίγο αργά πλέον).