Από εκεί που όλοι τον είχαν ξεγραμμένο, ο Μπερλουσκόνι νεκραναστήθηκε μέσα από την κάλπη και πλέον πρέπει μάλλον να μιλάμε για το «φαινόμενο Σίλβιο»

Του Γιώργου Τσιάρα

^[1]Αχ, αυτός ο Σίλβιο… Αληθινή Λερναία Υδρα – πάνω που λες πως ξεμπέρδεψες μαζί του, να τος πετιέται ξανά, με καινούργιο «αντιευρωπαϊκό» κοστούμι, και μέσα σε λίγες εβδομάδες ανατρέπει όλα τα προγνωστικά! Οι λαοί άλλωστε έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν – και ο Μπερλουσκόνι έδειξε και πάλι πως είναι ο πραγματικός βασιλιάς του λαϊκισμού και της επικοινωνιακής χειραγώγησης: ένας δεξιός πολιτικός τόσο επιδέξιος που όμοιος του σε μαλαγανιά ίσως να μην ξαναπεράσει ποτέ!

Οι αριθμοί τα λένε όλα. Το 15-17% του Νοεμβρίου έγινε… 30%! Πριν από τρεις μόλις μήνες, ο Σίλβιο θεωρούνταν «ξεγραμμένος», όχι μόνο λόγω των αμέτρητων σεξουαλικών και οικονομικών σκανδάλων, αλλά και διότι στη συνείδηση των περισσότερων Ιταλών ξεχώριζε ως ο κατεξοχήν υπεύθυνος της κρίσης και της χρεοκοπίας: ο άνθρωπος που όχι μόνον οδήγησε την Ιταλία στο χείλος της χρεοκοπίας, αλλά και που στήριξε με την ψήφο του στη Βουλή τον «ψαλιδοχέρη» τεχνοκράτη Μάριο Μόντι και όλα τα αντιδημοφιλή μέτρα του «εσωτερικού μνημονίου» που εκείνος προώθησε. Ταυτόχρονα, ο (πρώην κομμουνιστής, αλλά σίγουρα όχι…«επαναστάτης») Μπερσάνι έμοιαζε το αδιαφιλονίκητο φαβορί των εκλογών, ενώ οι ισχυροί βιομήχανοι της Ιταλίας προσπαθούσαν με νύχια και με δόντια να σπρώξουν τον Μόντι στην πολιτική, μήπως και καταφέρουν να ανακόψουν τη δυναμική νίκης της Κεντροαριστεράς.

Και τότε επανεμφανίστηκε ο Σίλβιο, με τη μάσκα τού «τραβάτε-με-κι-ας-κλαίω» σωτήρα της Ιταλίας, που αναγκάζεται να αφήσει τις βίλες και τις γκόμενες για να γλιτώσει ξανά τον «λαό του» από την καταστροφή. Με το αξεπέραστο αισθητήριό του, κατάλαβε αμέσως τι έπρεπε να κάνει: έχοντας σαν αιχμή τα πάντα πρόθυμα κανάλια του, τους εκατοντάδες «στρατευμένους» δημοσιογράφους και τα δισεκατομμύριά του, διέγραψε μονοκοντυλιά την περίοδο Μόντι, χαρακτηρίζοντας τον τεχνοκράτη διάδοχό του…«λακέ της Μέρκελ», επιτέθηκε στις ανάλγητες Βρυξέλλες, απείλησε πως θα βγάλει τη χώρα από την ευρωζώνη και φυσικά υποσχέθηκε –ως γνήσιος λαϊκιστής- πως θα καταργήσει από την πρώτη εβδομάδα τον φόρο κατοικίας, η επιβολή του οποίου έχει κάνει έξαλλους τους Ιταλούς – και τον οποίο ο ίδιος και το κόμμα του είχαν ψηφίσει στη Βουλή ως απαραίτητο, με λιγοστές μόνον «λιποταξίες»! « Αμα εκλεγώ, πηγαίνετε στο Ταχυδρομείο να πάρετε πίσω τα λεφτά σας», είπε στους Ιταλούς, κι αυτοί έσπευσαν, σαν τα πρόβατα, να τον ξανασυγχωρήσουν για όλες τις γκόμενες, τις φορο-αρπαχτές και τους μαφιόζους φίλους του…

Ταυτόχρονα, ο Μπερλουσκόνι εκμεταλλεύτηκε τα σοβαρά επικοινωνιακά λάθη του Μπερσάνι, ο οποίος, βλέποντας την προοπτική της αυτοδυναμίας να απομακρύνεται, γρήγορα υπέκυψε σε ένα ανομολόγητο «φλερτ» με τον Μόντι, δηλητηριάζοντας τις ελπίδες πολλών αριστερών οπαδών του για ουσιαστικές αλλαγές και οδηγώντας εκατομμύρια εξ αυτών στην αγκαλιά του «αντισυστημικού» Γκρίλο. Στην ουσία, ο Μπερσάνι δεσμεύτηκε ως μη όφειλε να συνεχίσει την οικονομική πολιτική λιτότητας του Μόντι, δίνοντας λίγο μεγαλύτερη έμφαση στην ανάγκη για παράλληλη ανάπτυξη και «μπλοκάροντας» τις πιο ριζοσπαστικές φωνές του κόμματος αλλά και του συνασπισμού του. Για να μην τρομάξει τους «νοικοκυραίους» της μεσαίας τάξης, αποξένωσε τη νεολαία και τα πιο δυναμικά στοιχεία του ιταλικού λαού.

Ετσι, το αρχικό απόλυτο φαβορί άρχισε να φθίνει στις δημοσκοπήσεις και η προοπτική αυτοδυναμίας χάθηκε οριστικά μετά τις αποκαλύψεις για την εμπλοκή του Δημοκρατικού Κόμματος στο μεγάλο σκάνδαλο με τη «διαπλεκόμενη» τράπεζα της Σιένα, Banca Monte dei Paschi. Σαν να λέμε, για μια ακόμη φορά, η πολιτικά αλλοπρόσαλλη και κατακερματισμένη ιταλική Αριστερά κατάφερε να χύσει την καρδάρα με το γάλα – και να αναστήσει το «ζόμπι» της πολιτικής!