Του Γιώργου Ζουρίδη*

Η ηθική και πολιτισμική παρακμή, που παράγεται στο επίπεδο της κομματικής και κρατικής ηγεσίας, αναπαράγει εδώ και χρόνια θνησιγενή φαινόμενα σε όλους τους συλλογικούς θεσμούς. Η έλλειψη πολιτικής παιδείας και ήθους τούς μετασχηματίζει ενίοτε σε άντρα προσωποκεντρικών συμμοριών.

Το δημοκρατικό έλλειμμα των θεσμών αυτών διαρκώς αυξάνει και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για τον συνεχή μεταμορφισμό των εκπροσώπων τους. Σκληροί νεοφιλελεύθεροι μεταμορφώνονται σε σοσιαλδημοκράτες ή ακόμα και σε κομμουνιστές. Φανατικοί σοσιαλιστές ασπάζονται με περισσή ευκολία την «ευλογία» των ελεύθερων αγορών. Εκχυδαΐζουν τις ιδεολογίες και ανάγουν σε πρόταγμα άθλια ιδεολογήματα.

Με την ίδια ευκολία εκχυδαΐζεται από τους μεταπράτες των ιδεολογιών η ιστορική σημασία των παραγωγικών δυνάμεων του Δημοσίου, που αποτέλεσαν την εμπροσθοφυλακή, κατά τη μεταπολεμική περίοδο, για την οικονομική και κοινωνική ανασυγκρότηση της Ελλάδας.

Οι συνεχείς ιδεολογικές μεταλλάξεις των φορέων του δικομματισμού την περίοδο 1996-2012 οδήγησαν την πολιτική στον συντηρητισμό και την οικονομία στον νεοφιλελευθερισμό.

Ετσι σήμερα, η συνταγή «εξυγίανσης» και «ανόρθωσης» της ελληνικής οικονομίας είναι απλή και δοκιμασμένη: Πτώση των μισθών με στόχο τη φτωχοποίηση μεγάλων κοινωνικών ομάδων και δημιουργία φτηνής εργατικής δύναμης. Αύξηση των τιμών με στόχο τη διεύρυνση της κοινωνικής ανισομέρειας. Ιδιωτικοποίηση και εκποίηση των επιχειρήσεων του Δημοσίου με αποτέλεσμα την αλλοίωση του κοινωνικού τους χαρακτήρα και παράλληλη ενίσχυση της κερδοσκοπίας υπέρ των νέων αφεντικών.

Κι όμως! Με την αυξανόμενη ύφεση και ανεργία, οι ελληνικές επιχειρήσεις του Δημοσίου θα έπρεπε να τροχιοδρομήσουν και πάλι τη διαδικασία της ανάπτυξης και της ευημερίας.

Κανένας δεν αμφισβητεί την ανάγκη εκσυγχρονισμού των επιχειρήσεων αυτών. Παράλληλα όμως, κανένας δεν πρέπει να ξεχνά ότι την πορεία παρακμής των επιχειρήσεων αυτών οργάνωσαν με περισσή επιμέλεια τόσο οι διοριζόμενες διαχρονικά από τους πολιτικούς διοικήσεις όσο –αν και σε μικρότερο βαθμό– και τα συνδικάτα, αλλά δυστυχώς και οι απλοί εργαζόμενοι που δεν βρήκαν το σθένος να αντισταθούν.

Οι διοικήσεις: Τοποθετημένες κατά το πλείστον με καθαρά κομματικά κριτήρια, απέπνεαν τον έντονο υποκειμενισμό των ευεργετών τους αλλά και τον δικό τους. Ο κοσμοπολιτισμός ή ο επαρχιωτισμός των διοικητών καθόριζε τις βαθιά προσωπικές επιλογές τους σε ένα ασαφές επιχειρησιακό περιβάλλον. Αλλος επιθυμούσε την εξωστρέφεια και την επέκταση της επιχείρησης και άλλος την οργάνωσή της στα πρότυπα ενός καλοσυγυρισμένου επαρχιακού μαγαζιού. Αλλος οικοδομούσε μια επιχείρηση εγκυκλίων και κανονισμών και ο επόμενος με περισσή απάθεια τις καταργούσε. Αλλος αυτοπροσδιοριζόταν ως οραματιστής του κρατισμού και άλλος ως μάνατζερ ενός συστήματος με έντονα τα τερατογενή χαρακτηριστικά ενός τεράστιου πελατειακού μαγαζιού. Μια διαχείριση που επιβάλλει ως προαπαιτούμενο για την εφαρμογή της σκληρές ιδεολογικές και συντεχνιακές ρήξεις, οι οποίες θα αναμοχλεύσουν μια σάπια υποδομή και θα περιθωριοποιήσουν την επί χρόνια παραγόμενη κοπριά του Αυγεία. Και το κερασάκι στην τούρτα ήταν πάντα η διαρκής μεταβολή του εταιρικού οργανογράμματος με αποτέλεσμα τον «συνωστισμό» στην κορυφή της ιεραρχίας ικανών και ανίκανων, ηθικών και ανήθικων στελεχών, χωρίς να λαμβάνεται μέριμνα για το συνολικό προσωπικό που αφυδατώθηκε από την έλλειψη οποιουδήποτε αναπτυξιακού και ελληνοκεντρικού οράματος.

Τα συνδικάτα: Δομημένα κατ’ εικόνα και ομοίωση των ιδεολογικοπολιτικών τους αφεντικών και κατ’ επέκταση του πελατειακού κράτους, «βολεύτηκαν» στην ψευτοδιαχείριση των καθημερινών προβλημάτων, σε μια ασαφή συνδιοίκηση, με εμφανή ανταλλάγματα. Στηριζόμενα στα ιδεολογήματα του εργατισμού και του οικονομισμού, οικοδόμησαν προσωποπαγή φέουδα εξουσίας.

Οι απλοί εργαζόμενοι: Πολλοί εξ αυτών αισθάνθηκαν προδομένοι ή αηδιασμένοι από την αναλγησία του κομματοκεντρικού πελατειακού συστήματος που κατέτρωγε τα σωθικά των επιχειρήσεων του Δημοσίου. Ετσι, οι εργαζόμενοι «βολεύτηκαν» και αυτοί στη νιρβάνα ενός παρασιτικού καταναλωτισμού.

«Και λοιπόν;» θα αναρωτηθεί ο αναγνώστης! Ποιος μας εγγυάται ότι ο ιδιώτης, εθνικός ή πολυεθνικός, θα δώσει τη βέλτιστη λύση; Γιατί αλήθεια ο ανθρώπινος παράγοντας δεν μπορεί να συνειδητοποιηθεί σε μια πατριωτική βάση, στοχεύοντας στην επαναθεμελίωση των επιχειρήσεων του Δημοσίου αλλά και των συλλογικών θεσμών που δρουν στα σωθικά τους και καθορίζουν την τύχη τους; Γιατί θα πρέπει να εξευτελίσουμε το έθνος και τις όποιες παραγωγικές του δυνατότητες επιχειρηματολογώντας χυδαία για την όποια μέχρι σήμερα ανικανότητά μας, την όποια αναποτελεσματικότητά μας;

Υπάρχει λύση και είναι εθνική! Να ξαναβρούμε το νήμα της ιστορίας και να εκκινήσουμε με εντιμότητα, χωρίς ψεύτικα ιδεολογήματα, το καινούργιο δημιουργικό ταξίδι των επιχειρήσεων αυτών. Με πρωταγωνιστή τον εργαζόμενο, ο οποίος θα εγγυάται ανιδιοτελώς τη νέα δημιουργία. Αποβάλλοντας τους υποκειμενισμούς των διοικήσεων και την αρτηριοσκλήρυνση της παραταξιακής και συνδικαλιστικής νομενκλατούρας.

Με παρρησία και αυτοκριτικό πνεύμα, οι εργαζόμενοι οφείλουν να εγερθούν και να αμφισβητήσουν την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων που τους ωθεί στην απαξίωση και τη μελλοντική ανεργία. Μια πολιτική που βάζει σε αμφισβήτηση την ποιότητα των παρεχόμενων προϊόντων και υπηρεσιών…

……………………………………………………………………………………………………………………………………. 

* Πολιτικός μηχανικός, υγιεινολόγος