Yποσημειώσεις

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Παρακολουθώ, τελευταία, σε κωμοπόλεις και χωριά και σε μικρές πόλεις της χώρας ομιλίες στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, καλεσμένων από τις τοπικές οργανώσεις. Μιλάνε τάχα για την κρίση, αλλά το όντως κρίσιμο είναι το τι θα κάνουν όταν καταλάβουν την εξουσία. Στελέχη απ' όλες τις αποκαλούμενες συνιστώσες. Η συνισταμένη δεν διακρίνεται καν, η σύγκλιση η ιδεολογική, η ενσωμάτωση στην έννοια εξουσία απουσιάζουν από τον λόγο τους. Αλλος αρνείται τη σοσιαλδημοκρατία, άλλος κατακρίνει την ιδέα ενός καθεστώτος που πλησιάζει τα πρώην σοβιετικά, ένας τρίτος κραυγάζει ότι ήρθε η ώρα της Αριστεράς, τέταρτος θεωρεί ότι όλη η ανθρωπότητα ασχολείται με το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ και πώς θα το αντιμετωπίσουν οι μεγάλες δυνάμεις, ότι δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ έχει τρομάξει τους ισχυρούς της Ευρώπης και την ίδια την πλανητάρχισσα, και συνασπίζονται όλες αυτές οι δυνάμεις προκειμένου να χαράξουν την πολιτική τους απέναντι σε τούτο το κόμμα.

Οι περισσότεροι ομιλητές, αν όχι όλοι, διακρίνονται από την αγωνία και το άγχος όταν δέχονται τις πιο απλές ερωτήσεις. «Θα συνεργαστείτε με άλλα πολιτικά κόμματα;» ή «θα ψηφίσετε την απλή αναλογική;», ακόμη «είναι μονόδρομος το ευρώ;», επίσης «τι εννοείτε αριστερή κυβέρνηση όταν το ΚΚΕ και εσχάτως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχουν αποκλείσει κάθε ενδεχόμενο συνεργασίας;». Στις απαντήσεις η γλώσσα μπερδεύεται, δεν βρίσκει καθαρούς και εύηχους φθόγγους. Ούτε ναι, ούτε όχι, αλλά ενδεχομένως πιθανώς, ίσως και λοιπά θολά και αποπροσανατολιστικά. Τα στελέχη δεν πείθουν, άρα η κατάληψη της εξουσίας δεν πολυφαίνεται στον ορίζοντα. Και όμως, τα πράγματα θα ήσαν πολύ απλά αν συμφωνούσαν όλοι ότι ο δρόμος προς την εξουσία είναι δύσκολος, με πέτρες και αγκάθια, και μόνο άμα προσπαθήσουν όλοι μαζί μπορούν να τον καθαρίσουν. Κάτι πελώρια συνθήματα περί ανυπακοής, ανατροπής, εξέγερσης και λοιπά επαναστατικά, μόνον αμηχανία προκαλούν, ίσως και κάποια θλίψη. Εδώ που τα λέμε δεν είναι εύκολο να διαχειριστείς το απροσδόκητο. Από 'κεί δηλαδή που ίδρωναν να μπουν στη Βουλή, αίφνης βρέθηκαν ένα βήμα πριν από την ουρά της εξουσίας. Πώς να ανατραπεί εν μιά νυκτί μια νοοτροπία (αγωνιστική, δεν λέμε) που ήταν προσαρμοσμένη στη μαρξιστική ανάλυση του κράτους; Τώρα πρέπει αυτοί οι ίδιοι να πάρουν στα χέρια τους τα ηνία του κράτους (της αστυνομίας, του στρατού, της Εκκλησίας…). Εχουν ένα μεγάλο δίκιο, αλλά αυτό δεν θα 'πρεπε να τους αποτρέπει από το να μιλούν για δημοκρατία. Υπ' αυτές τις συνθήκες μόνο εκεί οφείλουν να προσανατολιστούν: στα ανθρώπινα και δημοκρατικά δικαιώματα, στη διαύγεια και διαφάνεια, στην προσπάθεια απάλειψης από το Σύνταγμα εκτρωματικών άρθρων (βουλευτική π.χ. και υπουργική ασυλία), στη στήριξη της παιδείας, της υγείας, του πολιτισμού και, κυρίως, στην πρωτογενή παραγωγή. Στους παρεξηγημένους, συκοφαντημένους, λοιδορημένους αγώνες των αγροτών.

Αμα δηλαδή αφήσουν κατά μέρος την εκσυγχρονιστική λογική (ότι δηλαδή φταίει η άξεστη, αγράμματη κοινωνία που δεν καταλαβαίνει το καλό τους και το οποίο καλό τα στελέχη πασχίζουν να μεταδώσουν…) και αρχίσουν να συνομιλούν με τους θεσμούς και τους ανθρώπους. Γιατί έτσι όπως μιλάνε θυμίζουν παλιούς κομματάρχες της Δεξιάς και του ΠΑΣΟΚ. Και αυτά ο κόσμος τα έχει βαρεθεί (άργησε πολύ, αλλά πάλι καλά), άρα κάποιον άλλο τρόπο οφείλουν να σκαρφιστούν (να εφεύρουν!) για να λυθεί η γλώσσα τους, να διαλυθεί η ομίχλη του νου τους και να επιτευχθεί η άμεση δημοκρατία, συγγνώμη η άμεση επικοινωνία με τους πολίτες.

[email protected]