Της Γεωργίας Τριανταφυλλίδoυ

^[1]Συνήθως συμβαίνει στα εστιατόρια. Κλεφτές ματιές στο τραπέζι των διπλανών που έχουν ήδη σερβιριστεί ή στην παραγγελία τους που καταφθάνει. Πείτε το όπως θέλετε. Οι άνθρωποι λιμπίζονται, ολισθαίνουν στη νωθρότητα της «έτοιμης» επιλογής, προσπαθούν να χορτάσουν την πείνα τους αδράχνοντας το φάντασμα του κορεσμού της ξένης πείνας. Το ανθρώπινο είναι τελικά αξεχώριστο από τη μίμηση. Κάποτε συμβαίνει και στον χώρο των βιβλιοπωλείων. Εκείνων που εκ των πραγμάτων σού επιτρέπουν να περιπλανηθείς σε διαδρόμους, να ανεβοκατέβεις ορόφους ή έστω να σταθείς για λίγο στην ουρά του ταμείου όπου καθίσταται ολοφάνερη η βιβλιοφιλική προτίμηση των προηγούμενων από σένα. Κάθε αγοραστής δεν περιφέρει απλώς το βιβλίο του.

Η επιλογή του καθρεφτίζει την εντύπωση που ο ίδιος έχει δημιουργήσει γύρω από ένα σύστημα ιδιαίτερων αισθητικών δεδομένων. Ο διπλανός που κρυφοκοιτάζει τον ξένο, ας πούμε, τίτλο οδηγείται ασυναίσθητα στην εξαγωγή ορισμένων ψυχολογικών και κοινωνιολογικών συμπερασμάτων. Ή στην αναθεώρησή τους. Μπρος στα ράφια της ποίησης δεν συνωστίζονται οι «φευγάτοι», ενώ τους Ρώσους κλασικούς δεν τους αγοράζουν μόνο κυρίες που φορούν αυστηρά, υποσχετικά ταγέρ.

Υπάρχουν άνθρωποι που έλκονται από τις επιλογές του διπλανού τους γιατί πρωτίστως ένιωσαν να τους ελκύει αυτός ο διπλανός. Αγοράζοντας κι οι ίδιοι το βιβλίο που επέλεξε συμβιβάζονται με την πραγματικότητα της άμεσης προσέγγισης ενός παράγοντα που χωρίς να είναι ούτε σκέψεις ούτε συναισθήματα ούτε σωματική επαφή, εν τούτοις μορφοποιεί την ακαθόριστη αίσθηση της παρουσίας του μέσα τους.

Πριν από πολλά χρόνια σε κεντρικό βιβλιοπωλείο της Θεσσαλονίκης, ο άγνωστος άνδρας μού τράβηξε την προσοχή καθώς κινήθηκε αποφασισμένος στην ντάνα της νέας άφιξης. Μου φάνηκε μάλιστα ότι χαμογέλασε πονηρά στο εξώφυλλο του βιβλίου. Περίμενα να εξυπηρετηθεί και επανέλαβα μηχανικά τη διαδρομή ώς το ταμείο. Τελειώνοντας μερικές μέρες μετά την ανάγνωση του μυθιστορήματος του Αντώνη Σουρούνη, «Ο χορός των Ρόδων», και χωρίς την παραμικρή απόδειξη, κανείς δεν μου έβγαζε από το μυαλό ότι εκείνο το απόγευμα συναντήθηκα με έναν δεινό παίκτη.