Διάπλατη είναι η πόρτα των απολύσεων για χιλιάδες δημόσιους υπαλλήλους, καθώς, για να εκταμιευθεί η δόση των 2,8 δισ. ευρώ, η τρόικα απαιτεί αυτές να προχωρήσουν γρήγορα (οι απολύσεις). Καθώς όλα δείχνουν, αυτό θα γίνει το συντομότερο. Εως το τέλος Μαΐου πρέπει οπωσδήποτε να έχουν απολυθεί 12.500 υπάλληλοι, διαφορετικά -λέει η τρόικα- ρευστό δεν πρόκειται να δούμε. Οι απολύσεις θα προέλθουν από τις μετακινήσεις, που προκύπτουν από τα νέα οργανογράμματα των υπουργείων, αφού είναι βέβαιο ότι δεν θα καλυφθούν οι κενές θέσεις.

Η κυβέρνηση παίζει με τους δημόσιους υπαλλήλους σαν τη γάτα με το ποντίκι. Από τη μια δηλώνει ότι δεν θα προβεί σε απολύσεις, από την άλλη, όμως, έχει έτοιμο το σχέδιο «κινητικότητας» των υπαλλήλων. Είναι δυσχερής η θέση της, αφού και στα δικαστήρια έχουν καταπέσει ανάλογες προσπάθειες (εφεδρεία) και η ΔΗΜΑΡ δηλώνει κατηγορηματικά ότι δεν θα συναινέσει στις απολύσεις, γεγονός που εξόργισε τον επικεφαλής του Euro Working Group Τόμας Βάιζερ, ο οποίος αποκάλεσε τις αντιρρήσεις της ΔΗΜΑΡ ανεύθυνες!

Η πίεση που ασκεί η τρόικα στην κυβέρνηση, και ειδικώς στον υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης, είναι αφόρητη, προκαλώντας του δυσφορία με τις απαιτήσεις της, που είναι η αναδιοργάνωση των υπηρεσιών όλων των υπουργείων, ο προγραμματισμός για κινητικότητα, διαθεσιμότητα και απολύσεις ώς το τέλος του 2014, καθώς και το τι θα γίνει με τους υπαλλήλους (60.000) που συνδέονται με την εν λόγω αναδιοργάνωση των υπουργείων.

Η κυβέρνηση οδηγείται σε αυτό που από μόνη της όφειλε να κάνει, όπως και όλες οι κυβερνήσεις πριν απ' αυτήν, να φροντίσει δηλαδή για την τοποθέτηση καταλλήλων υπαλλήλων στις κατάλληλες θέσεις, ώστε να αποσυμφορηθούν οι υπηρεσίες και να μειωθεί η γραφειοκρατία. Ουδεμία όμως κυβέρνηση είχε τη βούληση ή το σθένος να πράξει κάτι τέτοιο, διότι οι δημόσιοι υπάλληλοι, διορισμένοι οι περισσότεροι από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, αποτελούσαν δεξαμενή ψήφων για τα δύο μεγάλα κόμματα. Τώρα όλα αλλάζουν με βίαιο τρόπο, αλλά δεν είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι οι αποκλειστικά υπεύθυνοι για τη δομή και τη διάρθρωση της κρατικής μηχανής, της οποίας αποτελούν τα γρανάζια.

Τρέχουν τώρα (άχαρος, τουλάχιστον, ο ρόλος για τον καθηγητή Αντώνη Μανιτάκη) να εντοπίσουν ποιοι είναι οι καταλληλότεροι για τις θέσεις σε νευραλγικά πόστα στα υπουργεία, ποιοι απουσιάζουν από τα γραφεία τους αδικαιολόγητα, ποιοι διορίστηκαν με πλαστά δικαιολογητικά κ.ά., με στόχο να περιορίσουν νέες προσλήψεις. Με λίγα λόγια, γίνεται προσπάθεια να ξεριζωθεί η παθογένεια του ελληνικού διοικητικού μηχανισμού, να απαλειφθούν πελατειακές σχέσεις εν μία νυκτί. Αυτό είναι σοκ για όλη την κοινωνία μια και οι δημόσιοι υπάλληλοι προέρχονται από όλα τα κοινωνικά στρώματα. Είναι ταυτόχρονα και για την κυβέρνηση μια δοκιμασία ύπαρξης, γιατί είναι έντονες πλέον οι ενδοκυβερνητικές τριβές. Ο Ιούνιος είναι κοντά, εξάλλου…