^[1]Με αφορμή τα 70χρονα της ΚΟΑ, ο καλλιτεχνικός διευθυντής της, Βασίλης Χριστόπουλος, συναντήθηκε με αντιπροσώπους του Τύπου (26/2/2013) και τους ενημέρωσε για τις διαφαινόμενες προοπτικές του συνόλου. Ξεκίνησε μιλώντας για την ολοφάνερη βελτίωση των επιδόσεων της ορχήστρας σε κάθε επίπεδο: καλλιτεχνικό/μουσικό, εσόδων, προσέλκυσης κοινού.

Ακολούθως, επισήμανε το μείζον πρόβλημα επιβίωσής της, που διόλου απίθανο να προκύψει σύντομα, αν επιβεβαιωθούν φήμες ότι η ΚΟΑ θα μετατραπεί σε ορχήστρα ιδιωτικού δικαίου. Οι αόρατοι αρμόδιοι του ΥΠΠΟ, που δρομολογούν τέτοιες αντιδεοντολογικά οικονομίστικες μεθοδεύσεις «εξυγίανσης», οφείλουν να γνωρίζουν ότι εδώ τίθενται αντιμέτωποι με μείζον θέμα ηθικής, πολιτιστικής, συνεπώς και πολιτικής ευθύνης. Εχοντας ναυαγήσει οικονομικά και όχι μόνον, το πελατειακού ήθους κράτος αποφασίζει αίφνης να εκπαραθυρώσει επί δεκαετίες «κρατικοδίαιτους» πολιτιστικούς οργανισμούς˙ θυμίζω ότι το επίθετο αυτό έχει χρησιμοποιήσει συστηματικά, περιφρονητικά και εκ του πονηρού προηγούμενος υπουργός Πολιτισμού.

Ομως, όση παθητική ευθύνη έχουν οι επαναπαυμένοι μουσικοί για την επί δεκαετίες συντηρούμενη από τους ίδιους -και άλλους- μη ανταγωνιστική ανάπτυξη της ΚΟΑ, άλλη τόση και μεγαλύτερη έχει το κράτος, διότι δρούσε και δρα από θέση ισχύος και συνεπώς οφείλει τώρα να οργανώσει εγκαίρως και σωστά αυτήν την «έξοδο» ώστε το αποτέλεσμα να είναι βιώσιμο. Οταν επί χρόνια το ίδιο ΥΠΠΟ χρηματοδοτούσε απολύτως προσωποπαγών συμφερόντων ορχηστρικά σύνολα και θεσμούς όλα ήταν καλά κι ωραία. Η ΚΟΑ φταίει τώρα;