Του Γιάννη Κουκουλά

Η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας είναι πάνω από κομματικά συμφέροντα ή μικροπολιτική. Οχι μόνο στα μεγάλα εθνικά τους θέματα, αλλά και στα πιο μικρά και επουσιώδη. Επομένως το να δει κάποιος αρνητικά σχόλια στον τουρκικό γραπτό και ηλεκτρονικό Τύπο για τη διαιτησία του Cüneyt Çakır στο ματς της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με τη Ρεάλ Μαδρίτης θα ήταν σαν να έψαχνε ψύλλο στ' άχυρα.

Βέβαια, επειδή οι Τούρκοι δημοσιογράφοι ξέρουν να κρατάνε και τους τύπους, απέφυγαν να καταθέσουν την προσωπική τους άποψη και παρέπεμψαν για να κάνουν κριτική στη διαιτησία του πατριώτη τους, σε δηλώσεις παραγόντων του τουρκικού ποδοσφαίρου, αλλά και της UEFA. Συμπτωματικά, όλοι «πατάνε» στο γράμμα του κανονισμού και δικαιολογούν την απόφασή του να αποβάλει τον Νάνι. Κανένας δεν… ξεφεύγει από τη «γραμμή», για να τον κατηγορήσει πως έκανε κατάχρηση της εξουσίας του.

Διότι, είναι γνωστό πως ο Cüneyt Çakır μπορεί να είναι μεν ένας καλός διαιτητής, είναι όμως πολύ καλύτερος στις δημόσιες σχέσεις του. Κάτι που τον έχει φέρει μεταξύ των «πρώτων ονομάτων» στη λίστα της UEFA. Οι Τούρκοι το προασπίζουν και δεν θα το άφηναν να χαθεί, ακόμα κι αν ο χθεσινός αγγλικός Τύπος έπνεε μένεα εναντίον του.

Ως προσωπικότητα, παρότι δεν έχει μεγάλο ανάστημα, ο Cüneyt Çakır έχει κατορθώσει να επιβληθεί ακόμα και στους κατηγόρους του, πως αφού το σφύριξε αυτός, είναι και σωστό. Κάτι που το δέχεται και ο τουρκικός αθλητικός Τύπος. Τουλάχιστον δημοσίως. Διότι σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις, υπάρχουν πολλές αναφορές πως η εξέλιξή του δεν είναι ανάλογη με τη διαιτητική του αξία. Κάτι τέτοιο όμως ποτέ δεν πρόκειται να δημοσιευτεί ή να ακουστεί σε κανένα αθλητικό γραπτό ή ηλεκτρονικό ΜΜΕ της γείτονος.

Κι αυτό επιβεβαιώθηκε χθες, αφού κανείς επισήμως δεν σχολίασε αρνητικά την απόφασή του να δείξει κόκκινη κάρτα στον Πορτογάλο παίκτη της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Δεν θα μπω στη διαδικασία αν ήταν σωστή βάσει του κανονισμού η απόφασή του ή θα έπρεπε να σκαφτεί πως ο Νάνι δεν έβλεπε τον αντίπαλό του όταν σήκωσε το πόδι του.

Ομως μπορώ να καταθέσω το τι θα γινόταν εδώ, στην Ελλάδα, αν ένας δικός μας διαιτητής -αν βρεθεί ποτέ κάποιος να σφυρίξει ένα τέτοιου επιπέδου παιχνίδι- πάρει την ίδια απόφαση με τον Τούρκο συνάδελφό του. Είναι σίγουρο πως η χώρα θα χωριζόταν σε δύο στρατόπεδα. Τα γνωστά, πράσινο και κόκκινο και το καθένα από την πλευρά του να προσπαθούσε να βρει πόσες φορές ο συγκεκριμένος ρέφερι είχε αδικήσει τον Παναθηναϊκό και ευνόησε τον Ολυμπιακό. Ή το αντίθετο. Και βάσει αυτής της… εξίσωσης, θα χαρακτηριζόταν σωστή ή λάθος η απόφασή του.

Με λίγα λόγια: Η «παράγκα» της Ελλάδας θα είχε ιδρύσει υποκατάστημα στην Ελβετία.