Tρίτη ματιά

Της Βένας Γεωργακοπούλου

^[1]Την έχω στα γονίδιά μου τη μανία με τις επενδύσεις, τα εργοστάσια, τα φουγάρα, την εργατιά, που χαράματα με το πρώτο λεωφορείο φεύγει για τη δουλειά, δυο φιλιά και πες μου αντίο. Η πατρίδα μου η Καλαμάτα ζει από την καπνοβιομηχανία Καρέλια. Γι' αυτό και καπνίζει και Καρέλια. Θυμάμαι πριν από πολλά πολλά χρόνια συνόδεψα φίλο μου εργαζόμενο σε αγωνιστική συγκέντρωση στο Εργατικό Κέντρο της πόλης. Μόνο που δεν με έβγαλαν καροτσάκι από την αίθουσα όταν άναψα, η ηλίθια, Ασσο άφιλτρο. Ανταγωνιστικό τσιγάρο.

Εχω, λοιπόν, σε μεγάλη υπόληψη όλους αυτούς που ανοίγουν δουλειές, ειδικά στην επαρχία. Εντάξει, είμαι και καλομαθημένη. Οι Καρελαίοι είναι τέλειοι εργοδότες, τον Δεκέμβριο που μας πέρασε έδωσαν μπόνους 1,8 εκατ. ευρώ στους εργαζόμενους. Είχαν, βέβαια και τζίρο, κέρδη, κάπως έτσι το λένε, είμαι άσχετη με τα οικονομικά.

Και με τα οικολογικά, ομοίως, άσχετη είμαι. Ο,τι ξέρω το χρωστάω στο καταπληκτικό μυθιστόρημα «Ελευθερία» του Τζόναθαν Φράνζεν, εκεί όπου ένας ιδεολόγος επιστήμονας, μανιακός με την προστασία του οικοσυστήματος, έπεφτε θύμα άπληστων και μαφιόζων βιομηχάνων, που κατέστρεφαν με εξορύξεις τα δάση ξεσπιτώνοντας τα πουλάκια.

Τα πουλάκια τα αγαπώ, τα δάση τα αγαπώ, ειδικά του Ταΰγετου, κι ας τα βλέπω συνήθως μόνο από μακριά. Θα 'πρεπε να ακούω για μεταλλεία και φουρνέλα και να βγάζω φλύκταινες; Ε, λοιπόν, δεν μου συμβαίνει. Πασχίζω να ξεκαθαρίσω μέσα μου τι συμβαίνει στις Σκουριές και αλλάζω δέκα απόψεις το λεπτό. Πότε συγκινούμαι με τους εργάτες που θέλουν το ψωμί τους. Πότε φαντάζομαι μια Χαλκιδική σαν ξεδοντιασμένο τοπίο.

Ενα μόνο μου κάνει εντύπωση. Γιατί οι οικολόγοι αυτής τής χώρας, από κοντά και οι αρχαιολόγοι (οικολόγοι της κληρονομιάς μας με μια έννοια κι αυτοί), σκάνε μύτη μόνο όταν πάει να γίνει κάνα έργο της προκοπής; Θυμάμαι τον ντόρο τότε με το αεροδρόμιο στα Σπάτα, που έπρεπε να «ταπεινωθεί» το Ζαγάνι, ένας λόφος με προϊστορική ακρόπολη, που επί πολλά χρόνια ολημερίς ανασκαφόταν, το βράδυ λησμονιόταν. Θυμάμαι την ιερή αγανάκτηση όταν φτιαχνόταν η περιφερειακή του Υμηττού, μπας και χάσουν την ικμάδα τους οι κήποι στου Παπάγου. Εχω κουλουβάχατα στο μυαλό μου και μπόλικες περιπτώσεις εργοστασιακών μονάδων, που τρόμαξαν να εγκριθούν από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, επειδή αν ανέβαινες ψηλά ψηλά στην καμινάδα τους και αγνάντευες με κιάλια θα διέκρινες αμυδρά κάπου στον ορίζοντα κάνα αρχαίο μάρμαρο.

Εχω κι άλλη απορία. Γιατί, παρακαλώ, οι τρύπες στη Χαλκιδική, που θα δώσουν και δουλειά στον κόσμο, είναι σημαντικότερες από την καταστροφή του κέντρου της Αθήνας; Αυτή είναι η δική μου φύση. Καίγεται, τσουρουφλίζεται, μπογιατίζεται από τον κάθε άσχετο δήθεν γκραφιτά, γίνεται λαμπόγιαλο και φταίει η Μέρκελ. Δεν μπορούμε να πάρουμε ανάσα από την αιθαλομίχλη, αλλά οι ασυνείδητοι, που καίνε για να ζεσταθούν βαμμένα έπιπλα, είναι θύματα του Στουρνάρα – οι άλλοι στη Χαλκιδική που θέλουν τα ορυχεία είναι κροίσοι.

Μας βλέπω δε εσχάτως όλους ενωμένους να πορευόμαστε προς την ΑΟΖ με γαλανόλευκες στα χέρια και με πιάνει κι εμένα το αντιδραστικό μου. Τα πετρέλαια, τα αέρια, τα διοξείδια του άνθρακος (όχι, αυτό είναι από άλλο ανέκδοτο) έτσι μόνα τους θα βγουν στην επιφάνεια; Με τον αφρό του κύματος; Εχω δει εγώ ταινίες με κάτι εξέδρες να! Θηρία. Το Αιγαίο μας, που μια σταλίτσα είναι, δεν θα το υπερασπιστεί κανένας οικολόγος, εκείνοι, ας πούμε, που έχουν βάλει στο κυνήγι τα φωτοβολταϊκά και τα αιολικά πάρκα; Αλλά προκειμένου να τη σπάσουμε στους Τούρκους, ας πάει και το παλιάμπελο.