Υποσημειώσεις

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Ξεπέρασε κάθε όριο σε φαιδρότητα και ποταπότητα το ελληνικό (αστυνομικό) κράτος. Η περίπτωση της 15χρονης μαθήτριας, που κλήθηκε να «περάσει» από το αστυνομικό τμήμα Πολυγύρου εν ώρα σχολικού μαθήματος, χωρίς να ενημερώσουν τους γονείς της, χωρίς να πουν ποιος καλεί από την άλλη άκρη του σύρματος, δίχως, τέλος, να αρθρώσουν κάτι σοβαρό, για ποιον λόγο, βρε αδελφέ, θέλουν μια μικρή μαθήτρια να πάει στο Τμήμα ολομόναχη (ανήλικη, ανήξερη, αθώα, απονήρευτη, παιδίσκη)!

Ποιος διεστραμμένος αστυνομικός εγκέφαλος διέταξε την κλήτευση;

Συνηθίζεται η έκφραση «δεν ορρωδούν προ ουδενός» για κάποιον που δεν έχει ηθικές αναστολές, για κάποιον φανατικό που θα φέρει εις πέρας την αποστολή του, ο κόσμος να χαλάσει. Τούτοι 'δώ έχουν ξεσαλώσει. Δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα; Δεν ντρέπονται; Δεν κοκκινίζουν; Δεν καταπίνουν τη γλώσσας τους; Διότι μετά την «κλήτευση» της πρώτης μαθήτριας και παρά τον λαϊκό ξεσηκωμό, οι αστυνομικοί ινστρούχτορες ξαναχτύπησαν, καλώντας και δεύτερη μαθήτρια.

Κράτος εναντίον 15χρονων μαθητών, λοιπόν, και οι πολιτικοί αναλυτές (αλλά και νομικοί και ψυχολόγοι) δεν σκίζουν τα πτυχία τους, αφήνουν παιδιά και τους δύσμοιρους γονείς να τα βγάλουν πέρα με το αδιανόητο, με το επιεικώς απαράδεκτο της συμπεριφοράς κρατικών υπαλλήλων.

Πώς θα μεγαλώσουν τούτα τα παιδιά, τούτοι οι μαθητές; Υπό τις παρούσες συνθήκες το μέλλον φαντάζει δυσοίωνο διότι, ήδη, το βιώνουν στη μικρή τους ηλικία. Σ' ένα δοκίμιό του για την ποίηση ο Σέλεϊ γράφει πως «το μέλλον εμπεριέχεται στο παρόν όπως το φυτό στον σπόρο του». Οι συνθήκες που ζούμε δηλαδή προοιωνίζονται ανάλογες και χειρότερες μελλοντικές. Μέσα σ' αυτές διακρίνουμε το (ζοφερό) μέλλον, άρα πρέπει να αναδιοργανώσουμε τούτο το ανοίκειο παρόν, να ποτίσουμε και να προστατεύσουμε τον σπόρο και όχι να τον αφήσουμε έκθετο στους ανέμους και τους παγετούς. Είναι πλέον ή βέβαιο ότι ο κύριος Πάχτας δεν έχει τέτοιους προβληματισμούς. Εδώ και χρόνια φροντίζει, από κυβερνητικούς θώκους μάλιστα, να κάνει εύκολη την εγκατάσταση μεταλλείων και τουριστικών εκτρωμάτων στη Χαλκιδική. Παρά την κατακραυγή γι' αυτές του τις ενέργειες, επανεξελέγη δήμαρχος στον Δήμο Αριστοτέλη Χαλκιδικής.

Ο πολυτάραχος πολιτικός δέχτηκε ένα τηλεφώνημα από τη μαθήτρια, η οποία τον παρακάλεσε να πάει μαζί της στο αστυνομικό τμήμα Πολυγύρου. Αρνήθηκε ο δήμαρχος, φυσικά. Αυτός -λέει- βγαίνει στα κανάλια και διαλαλεί πως τα παιδιά των εργαζομένων στην εταιρεία Ελληνικός Χρυσός είναι τρομοκρατημένα. Ποιος τα τρομοκρατεί; Ποιος, τέλος πάντων, τρομοκρατεί ποιον; Ποιος συλλαμβάνει μικρά παιδιά; Ποιος τα απειλεί; Ποιος έχει εγκαθιδρύσει καθεστώς τρόμου και αστυνομοκρατίας στην πανέμορφη τούτη περιοχή της χώρας;

Ο άνθρωπος, παρ' ότι υποδούλωσε τα στοιχεία (της φύσης), παρέμεινε ο ίδιος δούλος. Μας λείπει η ποίηση, μας βομβαρδίζουν συμφέροντα. Η ποίηση δεν έχει όπλα (μολονότι είναι το ισχυρότερο όπλο κατά της βαρβαρότητας), τα συμφέροντα έχουν την ίδια την πελώρια πολεμική μηχανή του κράτους μαζί τους (αστυνομική, νομική κ.λπ.). Ποιο ποίημα μπορεί να πολεμήσει τον κύριο Πάχτα; Καλά, τώρα. Εδώ η κοινωνία η ίδια δεν μπορεί να του αντισταθεί, για ποιήματα θα μιλάμε τώρα; Και, όμως, ίσως γκρεμίζουν καθεστώτα οι (ποιητικοί) στίχοι.

[email protected]