Tης Ελένης Στέφου

Είναι πειραχτήρι ο Καραγκιόζης. Ευφυολόγος, εύθυμος, πικρόχολος καμιά φορά, αλλά στην ουσία καλόκαρδος. Περιμένει να δει το στραβό για ν' απλώσει το μακρύ μακρύ του χέρι και ν' αρχίσει να μοιράζει καρπαζιές. Σήμερα όμως μαζεύτηκε. Ούτε εξυπνάδες ούτε μπαγαποντιές. Μόνο κοιτάζει αμίλητος τα τρία παιδιά του, τον Κολλητήρη, τον Κοπρίτη και τον Πιτσικόκο και σκύβει· σκύβει κι άλλο. Κρύβεται, χώνεται στην καμπούρα του, όπως η χελώνα στο κέλυφος, για να μην ακούει τι έγινε στη Λάρισα μια παγωμένη μέρα ενός κουτσού μήνα.

Σήμερον (και) ο Καραγκιόζης πενθεί. Αφησε τα χωρατά παράμερα και ψάχνει απεγνωσμένα λόγια παραμυθητικά για τους γονείς που έχασαν τα παιδιά τους. Μάταια. Αναρωτιέται ποιον να ψέξει και να καρπαζώσει πρώτον που γύρισε η χώρα τόσα χρόνια πίσω και αφήνονται τα παιδιά να χάνονται ή να μεταναστεύουν. Πελαγώνει, μπερδεύεται, πνίγεται. Χάνονται οι λέξεις. Σιωπή. Κουβαριασμένος στέκεται δίπλα στον βουβό κι ανείπωτο πόνο της μάνας που περιμένει ακόμα μήπως ο χρόνος κάνει μία και μόνη εξαίρεση και αυτή τη φορά γυρίσει πίσω κι αρχίσουν όλα από την αρχή και να μη φτάσει ποτέ εκείνη η κακιά στιγμή. Ομως ο χρόνος είναι υπερόπτης, δεν καταδέχεται πισωγυρίσματα κι ούτε που τα γνωρίζει. Είναι και παλιοψεύτης, αφού δεν γιατρεύει τα πάντα.

Ζει σε παράγκα ο Καραγκιόζης, φτωχός και ξυπόλυτος. Δεν ξέρει τι θα πει πετρέλαιο και καλοριφέρ. Κουκουλώνεται γερά κι αρχίζουν τα παραμιλητά. Ονειρεύεται όμορφα όσα άσχημα συμβαίνουν στον ξύπνιο του. Γι’ αυτό συνήθως βιάζεται να κοιμηθεί. Σήμερα όμως δεν μπορεί να κλείσει μάτι. Δεν το χωράει ο νους του πώς βρέθηκε από το Θέατρο Σκιών στο θέατρο του παραλόγου. Γιατί αφέθηκε ένα μαγκάλι να σιγοκαίει τις στιγμές δύο παιδιών μέχρι που έκανε στάχτη τα όνειρά τους; Ποιοι άφησαν τους νέους αυτής της χώρας αβοήθητους να προσπαθούν να ζεσταθούν αυτοσχεδιάζοντας; Πόση τραγική ειρωνεία κρυβόταν μέσα σε λίγα αναμμένα κάρβουνα που έμελλε να παγώσουν τις καρδιές όλων;

Θ' αργήσει να φωνάξει «Αβάντι μαέστρο!» ο Καραγκιόζης. Θύμωσε με όλους, μα πιο πολύ με όσους θυμήθηκαν τώρα να τα βάλουν με τους αρμοδίους και με θρασύτητα χαρακτήρισαν τα τεκταινόμενα στη χώρα «καραγκιοζιλίκια». Δεν ανέχεται να ανακατεύουν τ' όνομά του με τη διαφθορά, την αδιαφορία, τη διαπλοκή. Αν ήταν στο χέρι του, στο μακρύ του χέρι, δεν θα επέτρεπε σε κανέναν να τον χρησιμοποιεί σκωπτικά. Γιατί ξέρει ότι το κάνουν όλοι εκείνοι που θέλουν να σηκώσουν ανάστημα για λίγο, να κάνουν τον καμπόσο και ύστερα να επιστρέψουν ησύχως ανάμεσα σε όλους εκείνους που λοιδορούσαν. Δεν αντέχει να περιπαίζουν τη φιγούρα του· στο κάτω κάτω αυτός πάντα και κάθε μέρα ανακατεύεται σε όλα, τον ενδιαφέρει το καθετί που γίνεται γύρω του και δεν περιμένει να συμβεί το μοιραίο για να τα βάλει με τον πασά.

Ευτύχησε να έχει δάσκαλο μερακλή και κιμπάρη ο Καραγκιόζης. Αυτό τον κάνει να ησυχάσει κάπως. Γιατί είναι βέβαιος ότι ο Ευγένιος Σπαθάρης θα υποδεχτεί τους δύο φίλους όπως τους πρέπει και θα τους αφιερωθεί με τον ίδιο ζήλο που έδειξε και σ' εκείνον. Προσοχή τώρα στους άλλους τρεις που πρόλαβαν και μεταφέρθηκαν σε μονάδες εντατικής θεραπείας, όπου ο ένας ακόμα παλεύει με όλες του τις δυνάμεις για να κρατηθεί στη ζωή. Τουλάχιστον από κει να έρθουν τα ευχάριστα νέα. Υπομονή. Κι ύστερα; Κι ύστερα θα τεντώσει το ευκίνητο, σπαστό του χέρι και, πριν αρχίσει να μοιράζει ολούθε καρπαζιές, θα ακούσετε τη βραχνή φωνή του: «Ε, ρε γλέντια!».