ΑΝΟΙΧΤΟ ΒΙΒΛΙΟ-ΒΙΒΛΙΟΣΤΑΤΗΣ

Του Βασίλη Λαδά 

^[1]Η κορούλα μου απαίτησε να τη συνοδεύσω, μασκαρεμένος, σε αποκριάτικο παιδικό πάρτι. Αυτή, προς τιμήν της Δουλτσινέας, πρώην αδέσποτης κεραμιδόγατας και τυρράνου πλέον του σπιτιού, θα ντυνόταν γατούλα. Μαύρο φορμάκι ολόσωμο, εφαρμοστό στο κεφάλι με αυτάκια, ουρίτσα, μουστάκια ζωγραφισμένα με μολύβι. Αποτάθηκα σε γνωστό μου έμπορο αποκριάτικων ειδών να βρω στολή Αραβα. «Ντύσου κάτι πιο πρακτικό», μου λέει ο έντιμος έμπορος. «Μάγειρας. Λευκά ρούχα, σκούφο και κόκκινη ποδιά. Θα τα χρησιμοποιείς στις μαγειρικές σου. Και θα εμφανίζεσαι σεφ στα δείπνα που παραθέτεις. Δεν θέλω να βγάλω λεφτά από σένα κι ας πηγαίνουν στράφι οι δουλειές.

Μια παρέα, που παράγγελνε ακριβές βενετσιάνικες στολές, φέτος θα ντυθεί «μάλλινα εσώρουχα»―μακριές βράκες δηλαδή. Τα αγόρασαν ήδη και θα τους μείνουν για τα κρύα. Το πάρτι τους θα δοθεί σε ρετιρέ πολυκατοικίας με σβησμένα καλοριφέρ». «Τουλάχιστον θα αγοράσουν μάσκες γερόντων», του λέω. «Οι μάσκες εξαφανίστηκαν προ κρίσεως, επί καταναλωτισμού», μου λέει. «Τότε που όλοι επιδείκνυαν λούσα. Μόνο οι μάσκες του Anonymous πουλιούνται». Δεν μου άρεσε η διαπίστωση της απώλειας της μασκοφόρου τελετουργίας, της πρώιμης άνοιξης, που έδενε το Ψυχοσάββατο με το ξεσάλωμα της Κυριακής της Τυροφάγου. «Εξαρτώμεθα κι από τον καιρό», συνέχισε. «Αν βρέξει θα τον φάμε ασάλιωτο, ειδάλλως κάτι θα εξοικονομήσουμε. Οι Πατρινοί θα το γλεντήσουν ούτως ή άλλως».

Στο σπίτι άνοιξα το βιβλιαράκι των Αχαϊκών Εκδόσεων, «Το καρναβάλι της Πάτρας» του αείμνηστου δημοσιογράφου Νίκου Πολίτη. Πήγα στις σελίδες της οικονομικής κρίσης της δεκαετίας του 1890. Και βλέπω ότι μια παρέα είχε ντυθεί τσίτι. Σαν πρόγονοι του Γκάντι ενάντιοι στις ακριβές εισαγωγές και στους Αγγλους που αγόραζαν φτηνά τη σταφίδα φόρεσαν τα όμορφα, οικονομικά κι αξιοπρεπή «τσίτινα». Με μάσκες όμως, τηρώντας τις τελετουργίες του ακατάστατου καιρού μέχρι να γεννηθεί η άνοιξη. Από το διάβασμα με διέκοψε η κορούλα μου με την Δουλτσινέα ανά χείρας. «Τι θα ντυθείς, τσίριξε». «Anonymous», της είπα για να γλιτώσω, έχοντας κατά νου τη μάσκα του ευγενούς εκδικητή με πρόσωπο κάτασπρο σαν θανατίλα και μαυροκόκκινο σαρδόνιο χαμόγελο.

«Γιατί δεν ντύνεσαι Ζορό;», μου λέει.