ΕΠΙ ΠΛΕΟΝ

^[1]Μήπως κατάντησα σαν τους γέρους του Μάπετ Σόου, που κάθονται στο μπαλκονάκι τους και γελάνε σαρκαστικά με τον έρμο τον Κέρμιτ; Μήπως στυλώνω τα ποδάρια και δεν λέω να ξεκολλήσω από τα επιτεύγματα της δικής μου γενιάς; Μήπως όσο περνάνε τα χρόνια χάνω, χάνουμε όλοι την αθωότητα που μας έκανε στα 17 μας χρόνια να μεθάμε με μια παράσταση; Μπορεί.

Τόσο ήμουνα όταν μπήκα στο Αλσος Παγκρατίου καλοκαίρι του 1974 να δω το «Μια ζωή Γκόλφω» από το Ελεύθερο Θέατρο. Δεν χαρακτηρίστηκε τυχαία ιστορική στιγμή αυτή η ευφυής κριτική του θεατρικού και εθνικού μας μελοδραματισμού, που συγχρόνως δεν έκρυβε και την αγάπη της για τον Περεσιάδη. Αντε λοιπόν, ύστερα από αυτή την παράσταση να υποδεχτείς με ανοιχτές αγκάλες άλλες, μεταγενέστερες (δεν είναι και πολλές) αναγνώσεις του θρυλικού δραματικού ειδυλλίου. Πόσο μάλλον που έβαλε σφήνα και ο Αγγελόπουλος το μπουλούκι του από τον «Θίασο».

Δεν θα γράψω, λοιπόν, πώς μου φάνηκε (που δεν μου φάνηκε) η παράσταση του Καραθάνου στο Εθνικό. Μία μόνο επισήμανση. Πόσο πιο «πολιτική» (με την καλή έννοια) αλλά και ψαγμένη ήταν η διασκευή της «Γκόλφως» από τα παιδιά του Ελεύθερου Θεάτρου. Μεταπολίτευση, γαρ, και όλα είχαν ξαναμπεί στο τραπέζι. Κυρίως οι παραδόσεις – τόσο τσάμικο και κλαρίνο είχαμε καταπιεί επί χούντας.

Το Ελεύθερο ανέδειξε με έμπνευση και κέφι, χωρίς σοβαροφάνεια και δέος, αλλά και χωρίς την ευκολία της παρωδίας, όλα τα κλισέ που είχε περάσει στο αίμα μας η «Γκόλφω»: την ερωτική προδοσία για το άτιμο το χρήμα, τους πασίγνωστους στίχους της (ευλογημένος δεκαπεντασύλλαβος), τους ήρωες και τις ηρωίδες της. Θέατρο, έθνος, γλώσσα, ερωτικά ήθη, κοινωνικές προκαταλήψεις, όλα μπήκαν στο μίξερ και βγήκαν καθαρά, ολοκάθαρα μπροστά στα μάτια μας στη σκηνή του Αλσους.

Κι όταν η αντίζηλος της Γκόλφως, η Σταυρούλα (η Υβόννη Μαλτέζου σε μεγάλες ομορφιές και ερμηνευτικές στιγμές), έλεγε «να σκάσεις, να σκάσεις, εγώ θα τον πάρω και θα σας βγάλω και σένα κι εκείνης της στρίγκλας τα μάτια, να σκάσετε, να σκάσετε», δεν ήταν ντυμένη, όπως στην παράσταση του Καραθάνου, αρκούδα – αυτό πάλι πού το πας;

Βένα Γεωργακοπούλου