Ξένιος Δίας

Σημειώσεις ενός μεατανάστη

Κάθε Δευτέρα, η στήλη αυτή θα είναι ένα μικρό βήμα για την ιστορία ενός μετανάστη που θέλησε να ζήσει και ζει στην Ελλάδα. Ο Μοχαμάντ Βαχέντι και ο Χάλεντ Τάχερθα την επιμελούνται και θα παρουσιαζουν τις ιστορίες. Ο ένας είναι πρόσφυγας, ο άλλος έχει την ελληνική ιθαγένεια.

………………………….

Δεν είχαμε τα χρήματα να ολοκληρώσω τις σπουδές μου στην Αλβανία. Ο πατέρας μου ήταν μάστορας στην Αθήνα, έφτιαχνε σκεπές. Ηξερα ότι στην Αθήνα θα ήταν καλύτερα από τη χώρα μου. Μου βγάζει άδεια παραμονής στην Ελλάδα και ξεκινάμε μαζί για την καινούργια μου χώρα.

Στα σύνορα, μου παίρνουν το χαρτί που ουσιαστικά ήταν η άδεια παραμονής μου. «Μπορείτε να πάτε στην Αθήνα και, όπου σας σταματήσουν, πείτε να πάρουν τηλέφωνο στο τελωνείο. Θα τους μιλήσουμε εμείς». Παίρνουμε το τρένο και κατά το μεσημέρι μάς σταματούν. Μαζί με άλλους τριάντα, μας χώνουν σ' ένα φορτηγάκι που χωράει δώδεκα. Μας πάνε στο τμήμα, μας βάζουν να καθίσουμε σε μια μικρή σκάλα και μας φωνάζουν έναν έναν να μπούμε σ' ένα δωμάτιο. Πίσω από την πόρτα, βρίσκεται ένας αστυνομικός με γκλομπ στο χέρι. Μας χτυπά πάρα πολύ. Μπαίνει μπροστά ο πατέρας μου να με προστατέψει. Ο αστυνομικός εξοργίζεται. Τον χτυπά κι αυτόν πολλή ώρα.

Μετά από λίγο, τα πράγματα ηρεμούν κάπως. Εχει πάει πέντε το πρωί. Ο διευθυντής φωνάζει εμένα και τον πατέρα μου. «Εχω κι εγώ παιδιά», μας λέει και μας αφήνει να φύγουμε. Οι άλλοι μένουν για απέλαση. Την ώρα που βγαίνουμε, ένας αστυνομικός μάς σταματά και ρωτάει τον πατέρα μου: «Τι είσαι;» «Τι εννοείς τι είμαι;» του απαντά. «Η θρησκεία σου, ρε!» «Ορθόδοξος χριστιανός». «Ωραία, κάνε το σταυρό σου…». Ο πατέρας μου κάνει το σταυρό του. Ο αστυνομικός μού ζητάει να τον κάνω κι εγώ. «Δεν ξέρει ελληνικά», του λέει ο πατέρας μου. Τους κοιτάζω, δεν καταλαβαίνω τι λένε. Μου μεταφράζει ο πατέρας μου. Απαντώ ότι δεν ξέρω να κάνω το σταυρό μου, ούτε θέλω. Εκείνη την ώρα βγαίνει πάλι ο διοικητής. «Ασ' τους να φύγουν», τον διατάζει. Ετσι φύγαμε για την Αθήνα.

Από τότε, ενώ ήρθα και μένω νόμιμα στη χώρα, όταν βλέπω αστυνομικούς, δεν αισθάνομαι ασφάλεια. Αντίθετα, φοβάμαι και απομακρύνομαι.

Ερικ (Αλβανία)