Χρονογράφημα 

Του Πέτρου Μανταίου

Στα πολλά που γράφτηκαν για τον Ούγκο Τσάβες μετά θάνατον, συγκράτησα ένα-δυο που μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση. Το πρώτο είναι ένας χαρακτηρισμός σε σχόλιο, ήπιο και ενδιαφέρον, των βρετανικών «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», ότι ο θανών πρόεδρος της Βενεζουέλας διακρινόταν, μεταξύ άλλων, από τη «θολή ιδεολογία» του. Εχει ξαναγραφτεί. Από το 1998 που πρωτοκέρδισε τις εκλογές, τα ΜΜΕ έκαναν συχνά λόγο, μαζί με τον «λαϊκισμό» του, για τη «θολή ιδεολογία» του. Χαρακτηρισμός, με τον οποίο, εν μέρει, μπορεί να συμφωνήσει κανείς ή να μην έχει κανέναν απολύτως λόγο να διαφωνήσει. Αφού, έτσι κι αλλιώς, ο ορισμός «θολή ιδεολογία» τα λέει όλα, χωρίς να λέει απολύτως τίποτα!

Γενικά όμως –χωρίς να έχω πρόθεση να εξεταστεί εν συνόλω ή στα επί μέρους, με τα υπέρ και τα κατά, η πολιτική προσωπικότητα και το πολιτικό έργο του Τσάβες– τι πιστεύει ο συντάκτης του ανωτέρω σχολίου των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» που του προσάπτει «θολή ιδεολογία», ότι υπάρχουν σήμερα, σε όλο τον κόσμο, πολιτικοί με… διαφανείς και «ευανάγνωστες» ιδεολογίες; Και όχι σε καθεστώτα πολιτικής ρευστότητας όπως αυτά π.χ. της Λατινικής Αμερικής. Αλλά στις παραδοσιακές, δυτικού τύπου, σταθερές υποτίθεται, δημοκρατίες, υπάρχουν άραγε… καθάριες, ανόθευτες, απαρέγκλιτες ιδεολογίες, ώστε ο πολίτης να είναι βέβαιος πως ό,τι π.χ. ψηφίζει την Κυριακή, με δέσμευση ιδεολογική, θα είναι ίδιο τη… Δευτέρα;

Αυτό είναι το λιγότερο. Αλλωστε, σήμερα όχι «θολές», ιδεολογίες δεν έχουμε! Περισσότερη εντύπωση μου προκάλεσε το… ανθρωπιστικό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Human Rights Watch) που προσάπτει στον Τσάβες «… περιφρόνηση εγγυήσεων για βασικά ανθρώπινα δικαιώματα». Λες και βασικά δικαιώματα είναι μόνον η ελευθερία στην έκφραση και στις δημοκρατικές λειτουργίες, όπου πράγματι ο Τσάβες υστερούσε, και δεν είναι βασικά δικαιώματα η επιβίωση, η απασχόληση, η υγεία, η παιδεία… για τα οποία οι διεθνείς στατιστικές πιστώνουν τον Τσάβες! Βάσανο η αλήθεια…