Του Φώτη Παπούλια

Στην εκδήλωση για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή στο Μέγαρο Μουσικής ο πρωθυπουργός είπε αναφερόμενος στον ιδρυτή του κόμματος: «Ο Καραμανλής είχε και μια άλλη διάσταση βαθύτατα πνευματική. Με φιλοσοφικό υπόβαθρο στέρεα ριζωμένο στον Αριστοτέλη και τον Θουκυδίδη, περιστοιχιζόταν ο ίδιος από πνευματικούς ανθρώπους της εποχής του, όπως ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Δημήτρης Χορν, ο Αλέξης Μινωτής, ο Αλέξης Σολωμός και ο Οδυσσέας Ελύτης».

Επειδή ο δημόσιος λόγος είναι σχεδόν πάντα αμφίσημος, ο πρωθυπουργός επί της ουσίας εξέφρασε ένα προσωπικό «παράπονο», το οποίο έχει να κάνει με τη μετριότητα έως ακαταλληλότητα αυτών με τους οποίους συνομιλεί. Οταν οι στενοί του συνεργάτες διακρίνονται για τον άκρατο λαϊκισμό τους, την tweeterομανία τους, τη μικροπολιτική κοπτοραπτική δηλώσεων, τότε το παράπονο του πρωθυπουργού αποκτά και πολιτική διάσταση.

Οταν αναφέρεσαι σε πρόσωπα-μύθους, η όποια σύγκριση με ονόματα όπως Γ. Μουρούτης, Φ. Κρανιδιώτης, Σ. Κεδίκογλου, Χρ. Λαζαρίδης, Δ. Σταμάτης, Π. Μπαλτάκος. Στ. Παπασταύρου είναι εις βάρος αυτού που επιχειρεί την ιστορική αναφορά. Ο Κ. Καραμανλής δεν περιστοιχιζόταν από πρόσωπα που σημάδεψαν την πολιτιστική-πολιτική ιστορία του τόπου λόγω της ιδιότητάς του ή του ονόματός του. Αν ο Α. Σαμαράς είχε μελετήσει το τι έχουν γράψει οι προαναφερόμενοι για τον Κ. Καραμανλή, πιθανότητα θα αντιλαμβανόταν το προσωπικό του έλλειμμα, για τις «κόντρες», τις αντιρρήσεις, τις διαφωνίες, οι οποίες έδιναν τον τόνο στις μεταξύ τους σχέσεις.

Το «βάθος» του Κ. Καραμανλή δεν εξαντλούνταν στο φρόνημα των συνομιλητών του, αντίθετα το υπερέβαινε και γι' αυτό τιμήθηκε με τη φιλία των προαναφερόμενων αλλά και πολιτικών του αντιπάλων. Ο Α. Σαμαράς, εγκλωβισμένος σε μια στείρα «εθνικοπατριωτική» λογική, αποκλείει τον διαφορετικό λόγο και αρκείται στο μάγκικο, απολίτικο, καταγγελτικό παραπολιτικό «κλισέ», γιατί πιστεύει ότι με τον τρόπο αυτό κερδίζει πόντους στην πολιτική σκηνή. Αγνοεί αυτό που ο ιδρυτής της παράταξής του γνώριζε άριστα, ότι δηλαδή το μεγαλείο ενός πολιτικού άνδρα δεν πλάθεται από την πλήρη συμφωνία με τους γύρω του, αλλά από τη δημιουργική διαφωνία. Ο πρωθυπουργός, έχοντας υιοθετήσει το μοντέλο του «σκληρού», κινδυνεύει να μείνει παραπονούμενος από την Ιστορία, αφού αυτή αναγνωρίζει το φρόνημα και όχι το «δήθεν».

Ο Α. Σαμαράς, πριν από την ομιλία του στο Μέγαρο Μουσικής, θα όφειλε να είχε αναγνώσει την πρώτη ομιλία του Κ. Καραμανλή στη Βουλή, αμέσως μετά την ορκωμοσία του, στις 6 Οκτωβρίου 1955, στην οποία έλεγε: »Ο ελληνικός λαός εξεγείρεται και επαναστατεί, όχι τόσον όταν υποφέρει, αλλά κυρίως όταν έχει το αίσθημα ότι εμπαίζεται και αδικείται από το κράτος και τους επιτηδείους».

Βέβαια, του αναγνωρίζουμε έλλειψη χρόνου, αφού προσπαθεί να μας σώσει…