ΕΠΙ ΠΛΕΟΝ

^[1]Ο Θωμάς Μοσχόπουλος έκανε πάλι το θαύμα του. Σάββατο μεσημέρι, στο Μέγαρο Μουσικής, ένα πολύβοο μελίσσι από αγόρια και κορίτσια όλων των ηλικιών σπεύδουν να πάρουν τις θέσεις τους. Οχι στα αναπαυτικά καθίσματα των αιθουσών του. Στους πάγκους και τα τραπέζια του καπηλειού του Τζιμ Χόκινς, όπου πειρατές και έντιμοι θα συναντηθούν για να ξεκινήσουν μια από τις πιο γοητευτικές πειρατικές περιπέτειες.

Η μουσικοθεατρική παράσταση «Το νησί των θησαυρών», βασισμένη στο κλασικό βιβλίο του Ρόμπερτ Λουίς Στίβενσον, έχει τα πάντα. Μουσική, τραγούδι και δράση, εντυπωσιακά κοστούμια, λιτά κι ευφάνταστα, καλοδουλεμένα σκηνικά, ηθοποιούς που τα δίνουν όλα. Πάνω απ' όλα, όμως, την πρωτοποριακή σκηνοθετική ματιά του Μοσχόπουλου που τα τελευταία χρόνια «φτιάχνει» τις ωραιότερες παραστάσεις παιδικού θεάτρου.

Οι ηθοποιοί τρέχουν ανάμεσα και πάνω στα τραπέζια, ξιφομαχούν κι αντιλογούν, πίνουν ρούμι και παίζουν τη ζωή τους κορόνα-γράμματα. Αφωνοι οι πιτσιρικάδες, αγόρια και κορίτσια, παρακολουθούν σχεδόν με κομμένη την ανάσα. Οταν τελειώνει το πρώτο μέρος και ο αρχηγός των πειρατών Τζον Σίλβερ λέει «όποιος θέλει να μάθει τι συνέβη στο πλοίο, να περάσει στο κάτω επίπεδο», τα μαζεύουν στο «πι και φι» και τον ακολουθούν.

Μια μεγάλη μεταλλική σκάλα, η πρύμη και η πλώρη της «Σπανιόλας» εντυπωσιάζουν για δεύτερη φορά τους θεατές. Τα παιδιά κάθονται γύρω της. Συμμετέχουν όπου το θέλει η παράσταση και σταματούν σαν να βρίσκονται σε εκκλησία για να συνεχιστεί το έργο. Το τρίτο μέρος εξελίσσεται στο νησί, όπου έχουμε την κορύφωση και ολοκλήρωση της παράστασης. Δεν ξέρω αν άρεσε περισσότερο στους γονείς ή στα παιδιά, αφού όλοι συμφωνούσαν στα πηγαδάκια «ήταν η ωραιότερη παράσταση που έχω δει. Κι εγώ μαμά». Πολλά Σαββατοκύριακα είναι sould out, αλλά όσοι δεν προλάβετε μέχρι τον Απρίλιο, μην ανησυχείτε. Θα συνεχιστεί και την επόμενη σεζόν.

Βασιλική Τζεβελέκου