Eχουν αρχίσει οι διωξεις εναντίον τους για διατάραξη οικιακής ειρήνης και φθορά ξένης περιουσίας, εξαιτίας της ολιγοήμερης διαμονής τους στη Νομική στην αρχή της απεργίας πείνας

Της Αφροδίτης Τζιαντζή

^[1]Χαρακτηρίστηκε ως η μεγαλύτερη απεργία πείνας μεταναστών εργατών σε ευρωπαϊκό έδαφος. Από τις 26 Ιανουαρίου ώς τις 9 Μαρτίου του 2011, 300 μετανάστες εργάτες, από αραβικές κυρίως χώρες, διεκδίκησαν -με πιθανό τίμημα την ίδια τους τη ζωή- νομιμοποίηση όχι μόνο για τον εαυτό τους αλλά για όλους τους μετανάστες και μετανάστριες που ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα.

Ο αγώνας τους, που ξεσήκωσε ευρύ κίνημα αλληλεγγύης, αλλά συνάντησε μεγάλες αντιδράσεις από την κυβέρνηση και εχθρικά στην πλειονότητά τους ΜΜΕ, δεν δικαιώθηκε μέχρι τέλους, αλλά κατέληξε σε μια συμβιβαστική λύση: Τους δόθηκαν εξάμηνες βεβαιώσεις διαμονής με δυνατότητα ανανέωσης και τους επιτράπηκε να ταξιδέψουν στις χώρες τους για ανθρωπιστικούς λόγους. Επίσης μειώθηκαν τα απαιτούμενα ένσημα για ανανέωση των βιβλιαρίων υγείας, για όσους έχουν άδεια διαμονής και νόμιμη εργασία, από 100 σε 50, ενώ δόθηκε η διαβεβαίωση ότι τα απαιτούμενα έτη προκειμένου ένας μετανάστης να αιτηθεί άδεια παραμονής θα μειωθούν από 12 σε 8.

Από τον Σεπτέμβριο του 2012 οι βεβαιώσεις διαμονής δεν έχουν ανανεωθεί, ήδη ένας πρώην απεργός πείνας, ο Μοχάμετ Αϊτ Αλί, κρατείται στο Αλλοδαπών με την προοπτική της απέλασης, ενώ επιπλέον έχουν αρχίσει οι διώξεις εναντίον τους για διατάραξη οικιακής ειρήνης και φθορά ξένης περιουσίας εξαιτίας της ολιγοήμερης διαμονής τους στη Νομική στην αρχή της απεργίας πείνας. Ομως, όπως υποστηρίζουν σε κοινό κείμενο υπογραφών πάνω από 50 αλληλέγγυοι, η οργανωμένη είσοδος στο κενό τότε κτίριο της Νομικής Σχολής είχε πραγματοποιηθεί ήδη δύο μέρες πριν έρθουν οι μετανάστες στην Αθήνα, σε συνεννόηση με την Πρυτανεία και τους φοιτητικούς συλλόγους. Σημειώνουν ότι καμία φθορά δεν υπήρξε εκτός από ένα λουκέτο που αντικαταστάθηκε.

Την παύση των διώξεων, την αποφυλάκιση του κρατούμενου μετανάστη και την ανανέωση των βεβαιώσεων διαμονής διεκδικεί η «Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στους 300 απεργούς πείνας», που έδωσε χθες συνέντευξη Τύπου στο αυτοδιαχειριζόμενο κυλικείο της Νομικής Σχολής. Ο Νίκος Γιαννόπουλος, εκ μέρους της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης, ο γιατρός Θανάσης Καραμπέλης, υπεύθυνος της ιατρικής ομάδας, ο πρώην απεργός πείνας Αλιάνα Αλί Αχλάουι και ο πανεπιστημιακός Σεραφείμ Σεφεριάδης ενημέρωσαν το κοινό για την επικαιρότητα του αγώνα των 300 μεταναστών και τη στρατηγική σημασία της δικαίωσης των αιτημάτων τους στο σημερινό τοπίο έντασης του αυταρχισμού και ισοπέδωσης των εργασιακών δικαιωμάτων.

«Ηταν μια απεργία που, αντίθετα με τις επιθυμίες της κυβέρνησης και της πλουτοκρατίας, κατάφερε να συμφιλιώσει τους ξένους και τους Ελληνες εργάτες», είπε ο γιατρός Θανάσης Καψαμπέλης. «Μας βοήθησε πάρα πολύ το ΕΚΑΒ, οι γιατροί, οι φοιτητές. Δεν μας βοήθησαν πολλές διοικήσεις νοσοκομείων και μεγαλογιατροί, το κράτος, τα υπουργεία, ο Λοβέρδος και το ΚΕΕΛΠΝΟ, που έκαναν ό,τι μπορούσαν για να δυσφημίσουν τον αγώνα των απεργών και έφτασαν στο σημείο να μιλάνε για “υγειονομική βόμβα”. Τότε κατηγόρησα τον Λοβέρδο ότι διασπείρει ψευδείς ειδήσεις και κάλεσα τον εισαγγελέα να επέμβει. Κυνηγήσαμε τους εγκάθετους του ΚΕΕΛΠΝΟ που ήθελαν να εισβάλουν στην Υπατία, παραβιάζοντας το Σύνταγμα. Ηταν ένας αγώνας που κέρδισε κεκτημένα και για όλους τους εργάτες, Ελληνες και ξένους. Αυτό ειδικά δεν μας το συγχώρεσε το κράτος της καταστολής, το κράτος που από την εποχή Σημίτη προπαγάνδισε τον απασχολήσιμο εργαζόμενο, που σήμερα έχει φτάσει να είναι ο άνεργος, ο ανασφάλιστος, ο αναλώσιμος».

Την κλιμάκωση των κινητοποιήσεων σε περίπτωση μη ανανέωσης των βεβαιώσεων διαμονής προανήγγειλε η πρωτοβουλία. Μέχρι σήμερα, πάντως, οι 300 μετανάστες δεν έχουν δικαίωμα στην περίθαλψη και την ασφάλιση, καθώς δεν δικαιούνται νόμιμη άδεια παραμονής, αλλά μόνο ένα ιδιόμορφο «καθεστώς ανοχής», που εύκολα μετατρέπεται σε καθεστώς ενοχής, όπως δείχνουν οι διώξεις και η ομηρία.