Χρονογράφημα 

Του Πέτρου Μανταίου

Μια ζωή θυμάμαι το υπουργείο Πολιτισμού ικέτη στα σκαλιά του υπουργείου Οικονομικών να εκλιπαρεί για δυο δεκάρες παραπάνω από τα ψίχουλα του προϋπολογισμού. Κι αν δεν ήταν οι αιμοδοτήσεις από τον ΟΠΑΠ, πολιτισμικά, ως βραχίονας δημόσιας δραστηριότητας, όχι ιδιωτικής, χορηγιών, κοινοτικών κονδυλίων κ.λπ., θα ήμασταν κατά διαόλου, με το σφιχτό χέρι –πλην ιδιαζόντως… χαλαρό σε περιπτώσεις θολής υποστάσεως και αδήλου μέλλοντος!– του υπουργείου που διαχειριζόταν την εθνική οικονομία, και που βλέπουμε –και παθαίνουμε!– πού την κατάντησε.

Κάπως έτσι, κουτσά-στραβά, φτάσαμε πολιτισμικά στα… ένα και δύο και τρία… μνημόνια. Οπου το υπουργείο Πολιτισμού –ως εκ γενετής ανάπηρο∙ καθότι γεννήθηκε επί χούντας, άρα σε γύψο!– από κούρεμα σε κούρεμα υπηρεσιών, αρμοδιοτήτων κ.λπ., πρώτα προσκολλήθηκε στο υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων (δεν κατάλαβα καλά, ούτε και οι προσκολλήσαντες κατάλαβαν, σε ποιο από τα δύο!), και τώρα, πάλι χωρίς να καταλαβαίνουν για ποιο λόγο, με «νέο οργανόγραμμα», πάνε να το συγχωνεύσουν στο Παιδείας/Θρησκευμάτων και να του αφήσουν μόνο τη σφραγίδα! Αρα ξεσπίτωμα!

Λέω πως ούτε οι ίδιοι καταλαβαίνουν, και αναφέρομαι γενικά στην κυβέρνηση, στην οποία μόνο γενικά μπορεί να αναφερθεί κανείς! Διότι με αυτό το οργανόγραμμα δεν συμφωνεί ούτε ο «καθ’ ύλην» αρμόδιος αναπληρωτής υπουργός Πολιτισμού κ. Τζαβάρας (αν και από χθες κάτι φάνηκε ν’ αλλάζει θετικά) ούτε (αυτό είναι απ’ τ’ άγραφα!) ο υπεύθυνος για τη δημόσια διοίκηση υπουργός Διοικητικής Αποκέντρωσης κ. Μανιτάκης!

Τότε, ποιοι εισηγούνται τα διάφορα (αν)οργανογράμματα; Ο Ροκαμβόλ με τον Ντελαμόρ και τον Ανθρωπο Αράχνη; Δεν βάζουνε κάτω τα χαρτιά να δούνε τα μέγιστα που μπορεί να προσφέρει ο πολιτισμός μπρος στα ελάχιστα που έχει ανάγκη; Πώς νομίζουν ότι θα βγούμε από την κρίση: με τόξα Μαλιακού και Ιόνιες οδούς; Ή μήπως έχουν ήδη μοιράσει τις δόσεις της τρόικας και τα ΕΣΠΑ, κατά το… παλαιό ημερολόγιο…