Χάρης Φραγκούλης, το φετινό βραβείο «Δημητρης Χορν»

Φόρεσε στο στήθος του τον σταυρό του Χορν για τον τρόπο που ερμήνευσε τον Φρόιντ στο «Οταν έκλαψε ο Νίτσε». Μεγάλο ταλέντο, που εκτινάχθηκε σε λίγα χρόνια. Φέτος, ανήηκει στο δυναμικό του «Εθνικού»

Της Εφης Μαρίνου

Σ' έναν καλό νέο ηθοποιό απονεμήθηκε το 13ο Βραβείο Δημήτρης Χορν, στην τελετή που έγινε προχτές στο θέατρο «Δημήτρης Χορν». Ο Χάρης Φραγκούλης βραβεύτηκε για την ερμηνεία του στο «Οταν έκλαψε ο Νίτσε» του Ιρβιν Γιάλομ, σε σκηνοθεσία Ακύλλα Καραζήση και Νίκου Χατζόπουλου. Πέρα από την περσινή ερμηνεία του, φέτος ξεχώρισε με την παρουσία του στο «Ζ» αλλά και στην «Γκόλφω» του Εθνικού.

«Ισως παραήταν δοξαστικό το κλίμα της βράβευσης» μας λέει. «Ηταν τιμητικό για μένα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι γίνομαι αίφνης κάτι ξεχωριστό. Ημουν και πέρσι υποψήφιος, δεν πήγα στην τελετή γιατί είχα δουλειά. Μπορώ να πω, όμως, εντελώς ειλικρινά, ότι χάρηκα πάρα πολύ γιατί βραβεύτηκα για μια παράσταση που αγάπησα, που φτιάξαμε κυριολεκτικά με τα χέρια μας μαζί με τους Ακύλλα Καραζήση και Νίκο Χατζόπουλο, που θεωρώ δασκάλους, μέντορές μου. Μεγάλωσα μέσα σ' αυτό το έργο. Λίγο πριν ανακοινωθεί το βραβείο, σκεφτόμουν τι θα πω. Ενα βραβείο παίρνει αξία από αυτούς που το δίνουν και από αυτούς που το παίρνουν. Για μένα συμπυκνώνει μια ανάμνηση χαράς από τον “Νίτσε”. Επίσης τα χρήματα διευκολύνουν».

- Ευγενής άμιλλα μεταξύ των συνυποψηφίων;

«Με τους Αργύρη Παντζάρα και Αλέξανδρο Μαυρόπουλο ήμασταν συμμαθητές. Δεν μπαίνει ζήτημα ανταγωνισμού. Ο Αργύρης είναι ο κολλητός μου φίλος. Από τη χαρά του άναψε καπνογόνο μέσα στην αίθουσα! Μετά φάγαμε παρέα. Ηταν συγκλονιστικός στον “Βόιτσεκ”, που σκηνοθέτησα. Θα πάρει μάλιστα τα χίλια ευρώ του βραβείου για να σκηνογραφήσει το καινούργιο έργο που ανεβάζουμε».

- Σε σκηνοθεσία δική σας;

«Είναι ένα κείμενο που γράψαμε μαζί με την Ηρώ Μπέζου, που το ερμηνεύει. Ενας μονόλογος για μια κοπέλα, που έχει πέσει σ' ένα πηγάδι και λέει μια προσευχή. Εγώ σκηνοθετώ και ο Αργύρης κάνει το σκηνικό».

- Ο πρώτος σας ρόλος ήταν στον «Επιστάτη» του Πίντερ στο «Απλό Θέατρο».

«Ο Αντώνης Αντύπας υπήρξε γενναιόδωρος, με εμπιστεύτηκε. Μόλις είχα αποφοιτήσει από τη Σχολή, με πρότεινε ο Δημήτρης Καταλειφός. Εχει σημασία με ποιους κάνεις το πρώτο βήμα. Μετά ανέβασα τον “Βόιτσεκ” του Μπίχνερ, ένα σκληρό, μαύρο έργο που με συγκινεί. Συνέχεια το καταλαβαίνω και συνέχεια δεν το καταλαβαίνω. Σαν να ανοίγω πόρτες αλλά να μην το πιάνω».

- Τρία χρόνια μόνο κι έχετε κάνει κάμποσα πράγματα.

«Η ποιότητα της συνεργασίας είναι αυτό που μετράει. Θαυμάζω σκηνοθέτες όπως τον Καραζήση, τον Μαρμαρινό, τον Βογιατζή. Θα ήθελα να συνεργάζομαι μαζί τους. Με ενδιαφέρει πολύ αυτό που μπορεί να βγει από ένα σύνολο ανθρώπων. Ο ηθοποιός δεν είναι γλύπτης ή ζωγράφος να δουλεύει μόνος του. Είναι σαν να παραδέχεται “Δεν μπορώ μόνος μου”. Κι αυτή η ομολογία που εμφανίζεται ως αδυναμία, είναι δύναμη. Προσωπικά προχωρώ ενστικτωδώς. Ξέρω όμως πως, όταν υποστηρίζεσαι πραγματικά στην παράσταση, μπορείς να κάνεις πολλά για τον άλλον ή με τον άλλον. Στο “Ζ” τελευταία έπαθα πλάκα με παιδιά που δεν ήξερα, τον Γιάννη Κότσιφα και τον Γιάννο Περλέγκα. Η στάση τους μου έδωσε δύναμη».

- Πιστεύετε ότι έχουν λόγο ύπαρξης τόσες πολλές θεατρικές ομάδες στην Αθήνα;

«Πιστεύω ότι είναι ωραίο να έχουμε πολλές ομάδες, πολλές παραστάσεις, πολλές δραματικές σχολές. Πριν χρόνια ήταν ταμπού το να είσαι ηθοποιός. Σήμερα πια ένα παιδί δεν έχει πρόβλημα από τους γονείς του. Ούτε είναι δύσκολο να βρεις έναν χώρο για ν' ανεβάσεις κάτι. Είναι λάθος να τσουβαλιάζουμε τα πράγματα. Κι εγώ έχω δει παραστάσεις που έγιναν με ευκολία. Αλλά αυτό δεν μας εμποδίζει να πριμοδοτούμε την προσπάθεια και την αντοχή των νεανικών σχημάτων μέσα στον χρόνο. Το γεγονός ότι κάποτε διαλύονται, δεν σημαίνει εκ των προτέρων ότι πρέπει να βάζουμε όρια, ότι στον παρόντα χρόνο δεν έχουν να δώσουν πράγματα. Το θέμα είναι τι συμβαίνει όχι τι θα συμβεί».

- Και τώρα σε πρόβες για το «Θερμοκήπιο» με τον Λευτέρη Βογιατζή, του οποίου ήσασταν βοηθός σκηνοθέτη στον «Αμφιτρύωνα».

«Η θέλησή του για ζωή και η ενέργειά του στις πρόβες είναι τεράστια. Δίπλα του πάντα μαθαίνεις. Ξέρει να πολεμάει, να αντιστέκεται όσο δύσκολος κι αν είναι ο “αντίπαλός” του».

[email protected]