ΦΟΥΛ ΕΠΙΘΕΣΗ 

Του Ν. Ασημακόπουλου

Η εκτόξευση της Μπαρτσελόνα τα τελευταία χρόνια έχει κάνει τους περισσότερους υποστηρικτές της να συμπεριφέρονται λες και το ποδόσφαιρο εφευρέθηκε πριν από μια πενταετία. Η φρέσκια εικόνα στα μάτια των πολλών, τους κάνει να σκέφτονται σαν μην υπήρχε μπάλα προηγουμένως. Μικρά και μεγάλα παιδάκια ενθουσιάστηκαν και κόλλησαν στη σημερινή εικόνα, χωρίς τη διάθεση ή τη δυνατότητα να ζυγίζουν και να βρίσκουν το πραγματικό ειδικό βάρος τής κάθε ομάδας έτσι όπως αξιολογείται και καταξιώνεται σε βάθος χρόνου, με βάση την ιστορία της καθεμιάς και τα όσα έχει καταφέρει.

Στην πραγματικότητα, η σημερινή Μπαρτσελόνα, εκτός από ποδοσφαιρικό φαινόμενο, είναι και μόδα.

Δεν είχε, άλλωστε, ποτέ το ανάστημα να ανταγωνιστεί στα ίσια είτε τη Ρεάλ Μαδρίτης είτε τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είτε τη Λίβερπουλ είτε τη Μίλαν στα εκατόν τόσα προηγούμενα χρόνια.

Φυσικά, δεν είναι μόνον οι παραπάνω τίτλοι που κουβαλάνε στην πλάτη και τους μεταφέρουν από γενιά σε γενιά αυτά τα τρία-τέσσερα μεγάλα κλαμπ, που γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο ξεχωρίζουν και μένουν στον αφρό ανεξάρτητα από την κοιλιά που μπορεί να κάνουν σε μικρά ή μεγάλα διαστήματα. Υπάρχει πίσω μια τεράστια ποδοσφαιρική ιστορία που δεν έχει να κάνει ούτε με πολιτική ούτε με εθνικισμούς ούτε με άλλα τέτοια εξωποδοσφαιρικά, πάνω στα οποία η Μπαρτσελόνα έστησε τον «μύθο» της.

Η Λίβερπουλ, για παράδειγμα, κατάφερε να πάρει το Champions League μέσα στην κρίση διαρκείας που την ταλαιπωρεί με αξέχαστη ανατροπή (3-3 από 0-3 και μετά νίκη στα πέναλτι…) στην Κωνσταντινούπολη, ή να φτάσει λίγα χρόνια μετά στον τελικό της Αθήνας, όπου έχασε πάλι από τη Μίλαν με 2-1. Το βάρος της φανέλας της είναι τέτοιο που και σε περιόδους ύφεσης μπορεί να διατηρεί τα πρωταθληματικά της χαρακτηριστικά.

Αντίθετα, η Μπαρτσελόνα ανήκει σε μια σειρά άλλων ομάδων, σε παρακάτω επίπεδο, που ξεπετάγονται κατά καιρούς, σηκώνουν κούπες, εντυπωσιάζουν με την πρωτοποριακή για την εποχή μπάλα που παίζουν και μετά ξανακυλάνε στη μετριότητα. Ετσι κι αυτή. Αφού κατάφερε και πήρε το πρώτο της ευρωπαϊκό μόλις το 1992, φούσκωσε όσο μπορούσε στη συνέχεια, επί Κρόιφ, ξαναγύρισε μετά στα γνωστά κυβικά της, ώσπου πήρε πάλι πάνω της με Ροναλντίνιο και Μέσι.

Το ίδιο είχε γίνει με τον Αγιαξ τού Κρόιφ, του Κάιζερ και των άλλων (1971, 1972, 1973) ή, αργότερα, την εποχή του Κλάιφερτ και της παρέας του (1996), χωρίς όμως ποτέ οι Ολλανδοί να γίνουν top of the top και να μπορούν να συγκριθούν με τους πραγματικά μεγάλους. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με την Μπάγερν Μονάχου, η οποία προσπαθεί να ξαναβγεί τώρα μπροστά ύστερα από την εποχή Μπεκενμπάουερ -1974, 1975, 1976.

Οι αποδείξεις για τη διαφορά επιπέδου αποτυπώνονται και στη νοοτροπία…

Για παράδειγμα, στην κεντρική είσοδο του «Camp Noou» υπάρχει ένα τεράστιο γλυπτό που ονομάζεται «Wembley» για να θυμίζει το πρώτο «μεγάλο» ευρωπαϊκό κύπελλο που σήκωσε με μεγάλη καθυστέρηση η ομάδα σε σχέση με τη μισητή Ρεάλ Μαδρίτης. Μόλις το 1992 με το γκολ-φάουλ του Κούμαν στο Λονδίνο, απέναντι στη Σαμπντόρια.

Αξιοπρόσεκτος και ο θριαμβευτικός τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισαν στη Μαδρίτη το 4-0 της Μπαρτσελόνα κόντρα στη Μίλαν, σε αντίθεση με τη μίζερη υποδοχή από την πλευρά των Καταλανών του εκτός έδρας 2-1 της Ρεάλ Μαδρίτης απέναντι στη Γιουνάιτεντ λίγες μέρες νωρίτερα. Οπως και η «αμέλεια» της καταλανικής τηλεόρασης, που έκανε την παραγωγή του αγώνα να δείξει σε ριπλέι το οφσάιντ δεύτερο γκολ της Μπάρτσα ή τη φάση αμέσως μετά το δοκάρι της Μίλαν και το χέρι του Πικέ που θα μπορούσε να είναι πέναλτι.

Οχι πως θα άλλαζε η μαγεία που μας χάρισε το παιχνίδι ή θα αλλοιωνόταν το αποτέλεσμα, αλλά… έτσι, για την ενημέρωσή μας.