Δέκα ταινίες βγαίνουν τσουβαλιασμένες, χωρίς προετοιμασία, καταδικασμένες να μην κάνει καμιά τους εισιτήρια. Κι όμως, αξίζουν την προσοχή μας. Κυρίως τα «Παιδιά του πολέμου», για τη Γερμανία μετά την κατάληψή της από τα συμμαχικά στρατεύματα. Ενώ η «Επίθεση», βασισμένη σε μυθιστόρημα του Γιασμίνα Χάντρα, πραγματεύεται το Παλαιστινιακό με αυτοσυγκράτηση και στοιχεία θρίλερ

 

Της Λήδας Γαλανού

 

Τα παιδιά του πολέμου (αστεράκια: 3.5) (Lore)

Σκηνοθεσία: Κέιτ Σόρτλαντ

Ηθοποιοί: Σάσκια Ρόζενταλ, Κάι-Πέτερ Μαλίνα, Νέλε Τρεμπς

 

^[1]Οταν, το 1945, τα συμμαχικά στρατεύματα έχουν καταλάβει τη Γερμανία, οι όροι έχουν αντιστραφεί και οι ναζί συλλαμβάνονται και φυλακίζονται. Η έφηβη Λόρε, εγκαταλελειμμένη από τον αξιωματικό των Ες Ες πατέρα της και τη μητέρα της, αναγκάζεται να οδηγήσει τα τέσσερα αδέλφια της στο σπίτι της γιαγιάς τους, διασχίζοντας την εξαθλιωμένη, αφιλόξενη -για την ίδια πια- Γερμανία. Στη διαδρομή θα συμπορευτεί μ’ ένα αγόρι, τον Τόμας, που μοιάζει ν’ ανήκει στο είδος που έχει μάθει να φοβάται και να σιχαίνεται: είναι Εβραίος.

 

Πολύ μακριά από μελόδραμα, η Αυστραλέζα σκηνοθέτρια του «Somersault» κάνει μια ταινία που αγγίζει τον εξπρεσιονισμό. Με ατμοσφαιρική, αινιγματική φωτογραφία και καθηλωτικό χειρισμό του ήχου –ή της απουσίας του– η ταινία συνδυάζει τον λυρισμό του εφηβικού έρωτα, την παστοράλ προσέγγιση της φύσης, μια τελολογική αίσθηση καταστροφής και το σινεμά φουτουριστικής φαντασίας, κάπου ανάμεσα στην «Πόλα Χ» του Λεός Καράξ και τις ταινίες του Τέρενς Μάλικ, σε απλουστευμένη μορφή.

 

Ο θεατής βρίσκεται αμήχανος μπροστά στον ορισμό του σωστού και του λάθους, σε μια εικόνα παιδιών που μοιάζουν αθώα αλλά οι καταβολές τους είναι τόσο βαθιές που οφείλουν να επωμιστούν ιστορικές ευθύνες. Τον λαβύρινθο της φύσης του Μαύρου Δάσους στιγματίζουν εικόνες τόσο σκληρές και απάνθρωπες, που μοιάζει οι ίδιες να τιμωρούν την ηρωίδα για όσα έχει διδαχτεί να πιστεύει. Το ταξίδι μιας Αλίκης πίσω από τον καθρέφτη, ένα απρόσμενο κινηματογραφικό δίωρο που δεν σε εγκαταλείπει εύκολα.

 

…………………………………………………………………………………… 

 

Η επίθεση (αστεράκια: 2,5) (L’ Attentat)

Σκηνοθεσία: Ζιάντ Ντουεϊρί

Ηθοποιοί: Αλί Σουλιμάν, Ρεϊμόντ Αμσαλέμ, Εβγκένια Ντοντίνα, Καρίμ Σαλέχ

 

Ο Αμίν είναι ένας Αραβας χειρουργός που ζει μια όμορφη και πλούσια ζωή στο Τελ Αβίβ. Μέχρι που μαθαίνει ότι σε μια βομβιστική επίθεση αυτοκτονίας, με 19 θύματα κι ανάμεσά τους πολλά παιδιά, η «καμικάζι» και υπαίτιος ήταν η ίδια του η γυναίκα. Αρνούμενος να πιστέψει την κατηγορία, ο Αμίν προσπαθεί να αποκαλύψει την αλήθεια, στον ίδιο και στις Αρχές.

 

Βασισμένη σε μυθιστόρημα του Γιασμίνα Χάντρα, η ταινία πραγματεύεται το Παλαιστινιακό μ’ έναν πρωτότυπο και δυνατό τρόπο, αντιπαραθέτοντας το προσωπικό πένθος με την πολιτική ιδεολογία και τη θρησκεία, το δυτικότροπο Τελ Αβίβ με την «εμπόλεμη» Παλαιστίνη, τον εσωτερικό πόνο με τα πανανθρώπινα «πιστεύω», όλα ως δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Τα στοιχεία του κινηματογραφικού θρίλερ –η αναζήτηση του ήρωα για την αληθινή προσωπικότητα μιας γυναίκας που θεωρούσε ότι γνώριζε σαν ανοιχτό βιβλίο– και η γεμάτη λεπτότητα και αυτοσυγκράτηση πολιτική διαμαρτυρία, η δυνατή ερμηνεία του Σουλιμάν και η αντιπαραβολή του θανάτου ενός ανθρώπου με αυτόν ενός έθνους χαρίζουν στην ταινία στιγμές ιδιαίτερης ευαισθησίας.

 

………………………………………………………………………….. 

 

Περιπολία (αστεράκια: 2,5) (End of Watch)

Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Αγιερ

Ηθοποιοί: Τζέικ Τζίλενχαλ, Μάικλ Πένια, Aνα Κέντρικ, Νάταλι Μαρτίνεζ, Φράνκο Γκρίλο, Αμέρικα Φερέρα, Ντέιβιντ Χάρμπορ

 

Ο Μπράιαν και ο Μάικ είναι αστυνομικοί στις κακόφημες περιοχές του Λος Αντζελες, σύντροφοι στον δρόμο, σκληροτράχηλοι και έτοιμοι για όλα. Μέσα από κινητά τηλέφωνα, κάμερες παρακολούθησης, οτιδήποτε καταγράφει εικόνα και ήχο και δεν είναι κινηματογραφική κάμερα, η ιστορία τους αποτυπώνεται με τα σκληρά χρώματα της πραγματικής ζωής ενός αστυνομικού, χωρίς το status της στολής και την ασφάλεια ενός κώδικα τιμής.

 

Η ταινία μεταφέρει στο κοινό την εικόνα της πραγματικής καθημερινότητας των αστυνομικών, μακριά από τις ιλουστρασιόν εκδοχές της. Οι ήρωές της είναι στρατιώτες της πόλης, έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να αντιμετωπίσουν την τελευταία τους μέρα. Η επιλογή να γυριστεί η ταινία στο στιλ του σινεμά βεριτέ, με «υλικό» τραβηγμένο με μέσα καθημερινής χρήσης (της αστυνομίας αλλά και των πολιτών), της χαρίζει μια αισθητική σκληρού ρεαλισμού, οι σκηνές δράσης είναι βρόμικες και γεμάτες ένταση και οι πρωταγωνιστές της ανταποκρίνονται με δυνατές και δουλεμένες ερμηνείες. Για το κοινό που θα ενδιαφερθεί για δύο ώρες να συμπάσχει με την προσπάθεια δυο μπάτσων, επικηρυγμένων από μεξικανικό καρτέλ ναρκωτικών, να επιβιώσουν αλώβητοι, η ταινία προσφέρει ιδανική ψυχαγωγία.

 

………………………………………………………………………………

 

Σαββατοκύριακο στο Hyde Park (αστεράκια: 2) (Hyde Park on Hudson)

Σκηνοθεσία: Ρότζερ Μισέλ

Ηθοποιοί: Μπιλ Μάρεϊ, Λόρα Λίνεϊ, Ολίβια Γουίλιαμς, Ολίβια Κόλμαν, Σάμιουελ Γουεστ

 

Το 1939, ο βασιλιάς Γεώργιος της Αγγλίας και η Ελισάβετ επισκέπτονται τον Ρούσβελτ στο εξοχικό του σπίτι: ο Γεώργιος αναζητά υποστήριξη στον επερχόμενο πόλεμο ενάντια στη Γερμανία. Καθώς η μητέρα του Ρούζβελτ, η γυναίκα του, Ελινορ, και οι ερωμένες του δρουν στο πολιτικό παρασκήνιο, η μακρινή εξαδέλφη του προέδρου, η Ντέιζι, θα παρατηρήσει διστακτικά ένα σύντομο έρωτα να γεννιέται και να πεθαίνει γλυκά και μια ιστορική συμφωνία να παίρνει σάρκα και οστά στη διάρκεια ενός εθιμοτυπικά ακριβέστατου αλλά συναισθηματικά ανεξέλεγκτου Σαββατοκύριακου.

 

Ο σκηνοθέτης του «Notting Hill» και, πιο πρόσφατα, του «Morning Glory», γνωρίζει πώς να ξελογιάσει το αμερικανικό κοινό: η αντιπαραβολή του αγαπημένου προέδρου με τη βρετανική σχολαστικότητα, ηλιόλουστα πρωινά και νύχτες στο χαμηλό φως των κεριών, ένας άγνωστος έρωτας, προσωπικές διαπλοκές με πολιτικό αντίκτυπο, η ιστορία ως προσωπικό απομνημόνευμα. Η ταινία, ωστόσο, παρ' ότι πανέμορφη, είναι περισσότερο γραφική παρά ουσιαστική, με τη μια καρικατούρα να διαδέχεται την άλλη, την υπέροχη Λόρα Λίνεϊ μειωμένη σε ψίθυρο και τον Μπιλ Μάρεϊ σε ένα ρόλο που δεν του ταιριάζει και δεν αναδεικνύει την παραξενιά του. Με μια τέτοια σεναριακή αφορμή, αυτό το καστ και τόσο γοητευτικό περιτύλιγμα, το μόνο που μένει δυστυχώς είναι μια διάχυτη αίσθηση στιλ χωρίς περιεχόμενο ή χιούμορ.

 

…………………………………………………………………………..

 

Tad, Ο χαμένος εξερευνητής (αστεράκια: 2) (Las Αventuras de Tadeo Jones)

Σκηνοθεσία: Ενρίκε Γκάτο

 

Με τις φωνές των: Παναγιώτη Καποδίστρια, Στεφανίας Φιλιάδη, Ανδρέα Ευαγγελάτου, Τηλέμαχου Κρεβάικα, Νίκου Ιωαννίδη, Κώστα Δαρλάση, Χρήστου Θάνου, Κώστα Μπακάλη, Ζωής Ρηγοπούλου, Αρσένιου Χαλκιόπουλου

 

Ο Ταντ είναι ένας απλός οικοδόμος που ονειρεύεται να ζήσει τη μεγάλη ζωή, να γίνει ήρωας! Οταν μια μέρα θα πάρει από λάθος τη θέση ενός διάσημου αρχαιολόγου και θα τον στείλουν σε μια ανασκαφή στο Περού, ο Ταντ θα έχει την ευκαιρία να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα και να γίνει ένας νέος και λίγο πιο αδέξιος Ιντιάνα Τζόουνς, έτοιμος να ανακαλύψει τη μυστική και μυθική χαμένη πόλη του Παϊτίτι και τον θησαυρό της.

 

Χαριτωμένη παιδική περιπέτεια που εικαστικά θυμίζει περισσότερο το animation της Aardman. Ο Ταντέους είναι αξιαγάπητος, η περιπέτεια γεμάτη δράση και ανατροπές, η πρωτοτυπία λείπει από αυτήν την ισπανογαλλική παραγωγή, αλλά υποκαθίσταται από κέφι και μια παλιομοδίτικη αφέλεια. Δεν είναι από τις ταινίες κινουμένων σχεδίων που απευθύνονται και σε ενήλικες, αλλά τα παιδιά θα περάσουν χάρμα.

 

…………………………………………………………………………. 

 

Απαγωγή (αστεράκια: 1,5) (Stolen)

Σκηνοθεσία: Σάιμον Γουέστ

Ηθοποιοί: Νίκολας Κέιτζ, Μάλιν Ακερμαν, Τζος Λούκας, Ντάνι Χιούστον

 

Ενας πρώην ληστής, αποφυλακισμένος μετά από οκτώ χρόνια εγκλεισμού, αναγκάζεται να ξαναγυρίσει στο έγκλημα: με το FBI στα χνάρια του, διοργανώνει, μαζί με τη σέξι συνεργάτιδά του, μια τελευταία ληστεία για να πληρώσει λύτρα στη συμμορία του που έχει απαγάγει την κόρη του.

 

Ο σκηνοθέτης τού «Αναλώσιμοι 2» στήνει μια ταινία με έντονες σκηνές δράσης αλλά γεμάτη ευκολίες και κλισέ, μια περιπέτεια της σειράς. Ο Νίκολας Κέιτζ, μάλλον συγκρατημένος και συγκεντρωμένος αυτή τη φορά, κάνει εκείνο που ξέρει καλά: τρέχει, φωνάζει, δέρνει και προσφέρει στην ταινία μια ενοχική αίσθηση φαν κι ένα κουρασμένο σταριλίκι.

 

………………………………………………………………………. 

 

Ενα πλοίο για την Παλαιστίνη (αστεράκια: μισό)  Σκηνοθεσία: Νίκος Κούνδουρος

Ηθοποιοί: Εύα Ψιλάκη, Θεοδόσης Ζάννης, Δέσποινα Μοίρου, Μανώλης Παπαδάκης, Ιερώνυμος Καλετσάνος, Ερρίκος Λίτσης

 

Σ’ ένα μικρό λιμάνι της Πελοποννήσου αναμένεται ένα πλοίο που μεταφέρει σιτάρι από τον Παναμά στο Ισραήλ. Γύρω από το πλοίο, το ταξίδι του και τη σημασία του εξελίσσεται η δράση μιας ομάδας ασύνδετων ηρώων, από τον τοπικό «άρχοντα» μασόνο μαφιόζο μέχρι μια «παραλαβή» από πόρνες από τα Βαλκάνια που αναζητούν ένα καλύτερο μέλλον.

 

Σοβαροφανές σε σημείο που γίνεται κωμικό, κακοπαιγμένο, κακοφωτισμένο, αφύσικο, κακογραμμένο, «Το πλοίο για την Παλαιστίνη» αποδεικνύει ότι τα σημαντικά δημιουργικά χρόνια του σκηνοθέτη έχουν παρέλθει. Με μια ιστορία που μέσα στα γεμάτα 120 λεπτά της διανύει θεματικά και γεωγραφικά από το Παλαιστινιακό, προφανώς, μέχρι τις στοές των μασόνων, τις πόρνες από το πρώην ανατολικό μπλοκ, τις εκδιδόμενες Αφρικανές, τους νεοναζί, την οικονομική κρίση και την πτώση ολόκληρου του Δυτικού, Ανατολικού και Νότιου κόσμου, η ταινία εμφανίζεται ως ένα μεγαλόσχημο, στομφώδες, παρωχημένο «κατηγορώ» χωρίς παραλήπτη. Δυστυχώς, ο Νίκος Κούνδουρος μοιάζει αποφασισμένος να μας χαλάσει τις μνήμες από το σημαντικό έργο του παρελθόντος του.

 

The Capsule της Αθηνάς Τσαγγάρη και Higuita του The Boy στην Ταινιοθήκη

 

Σε μια προσπάθεια εναλλακτικής διανομής, η Ταινιοθήκη της Ελλάδας θα προβάλλει, από αυτό το Σάββατο 16 Μαρτίου και κάθε Τετάρτη και Σάββατο, τη μικρού μήκους ταινία «The Capsule» της Αθηνάς Τσαγγάρη και το 67λεπτο «Higuita» του The Boy (aka Αλέξανδρος Βούλγαρης), σε κοινό πρόγραμμα.

 

Αν κάτι συνδέει τις δύο ταινίες, εκτός από ρεύμα που προκαλούν τα ονόματα των δημιουργών τους, είναι η πρόθεσή τους να δοκιμαστούν σ’ ένα σινεμά έξω από συμβάσεις φόρμας ή αφήγησης. Η Τσαγγάρη γυρίζει μια πανέμορφη, εστέτ γυναικεία γοτθική φεμινιστική παραβολή, με έντονη δραματικότητα και ενδιαφέρον ειρωνικό χιούμορ. Η 35λεπτη avant garde ταινία έγινε ως project-ανάθεση του Δάκη Ιωάννου για το DesteFashionCollection, με έμπνευση τις εικόνες της Πολωνέζας ζωγράφου Αλεκσάντρα Βαλιζέφσκα κι έχει ήδη προβληθεί στο Σάντανς, το Λοκάρνο, το Τορόντο, το Λονδίνο κι άλλα μεγάλα διεθνή φεστιβάλ.

 

Στο «Higuita», ο The Boy δοκιμάζει ένα δικό του πείραμα με την εικόνα, τον ήχο και μια κατεστραμμένη ηδονιστική προσέγγιση του κόσμου, ένα ιδιοσυγκρασιακό «Paradise Lost» διαβρωμένο από την τεχνολογία και την εξέλιξη του πολιτισμού. Η ταινία του είναι στην ουσία η εικονογραφημένη ανάγνωση ενός κειμένου –θα μπορούσε και να ιδωθεί με κλειστά μάτια!–, ένα πείραμα καταγραφής μιας πρωτόγονης ενηλικίωσης. Ταυτόχρονα και οι δύο ταινίες αποτελούν μαρτυρία ότι υπάρχουν Ελληνες δημιουργοί που μπορούν να είναι ποπ, ακομπλεξάριστοι καλλιτέχνες με όρεξη για δοκιμές κι ένα ζωντανό διάλογο με το σινεμά του κόσμου.

 

……………………………………………………………………….. 

 

Από σήμερα, Πέμπτη 14 Μαρτίου, προβάλλεται και ο «Ακάλυπτος», σε σκηνοθεσία Χρήστου Δήμα, κινηματογραφική διασκευή του μυθιστορήματος του Λευτέρη Καπώνη και του τηλεοπτικού εμπορικού θριάμβου «Και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή», με τον Πέτρο Φιλιππίδη στον ρόλο που καθιέρωσε ο Ανώνης Καφετζόπουλος.