ΑΝΟΙΧΤΟ ΒΙΒΛΙΟ-ΒΙΒΛΙΟΣΤΑΤΗΣ

Του Κωστή Καβανόζη

^[1]Το πιο μικρό και το πιο ακατάστατο βιβλιοπωλείο που έχω ποτέ συναντήσει βρίσκεται σε ένα δρομάκι στην Αχαρνών. Στο ύψος της πλατείας Βικτωρίας, όπου τελευταία μένω, στον Αγιο Παντελεήμονα, ζήτημα αν είναι δύο επί δύο. Σωρηδόν τα μεταχειρισμένα βιβλία γύρω γύρω στο πάτωμα, σε ντάνες, με το ζόρι αφήνουν χώρο στη μέση για ένα κόκκινο πλαστικό σκαμπό.

Παραπάνω, επί της πλατείας, το Café des Poètes, με κρεμασμένους πάνω στους τοίχους του αλφαδιασμένα τους πιο γνωστούς Ελληνες ποιητές. Και ενδιάμεσα, στην οδό Φυλής, λαϊκή μεγάλη κάθε Τετάρτη. Κοσμοπλημμύρα, λαών ανακάτεμα και ζαρζαβατικά όσα θες, από 'κεί που σταματάνε τα μπουρδέλα και πέρα. Αλλά και ζαμπόν συσκευασμένα από φίρμες γνωστές –ληγμένα ίσως–, παπούτσια τρύπια και ρούχα βρόμικα σε σεντόνια κάτω στον δρόμο απλωμένα, γαριδάκια, σπασμένες κούκλες, σακούλες ολόκληρες με μπαγιάτικα ψωμιά –ευκαιρίες. Πουλούσαν και βιβλία μέσα σε ένα καροτσάκι από σούπερ μάρκετ τις προάλλες και ψώνιζε ο κόσμος.

Ψώνισα κι εγώ βιβλία μια μέρα. Από το δρομάκι στην Αχαρνών, του παράγγελνα, βουτούσε στις ντάνες, τα έβρισκε, με το μανίκι τα σκούπιζε από τη σκόνη τους και μου τα έβαζε στο χέρι ο βιβλιοπώλης. Του ζήτησα μια στιγμή να φωτογραφίσω το μαγαζί του στο κινητό μου. Δαγκώθηκε, με κοίταξε, τι να φωτογραφίσεις, μου είπε, το χάος; Δαγκώθηκα κι εγώ.

Πήρα μετά τα βιβλία μου παραμάσχαλα και πήγα στο Café des Poètes να τα ξεφυλλίσω. Ανοίγοντας πρώτο το «Στου Χατζηφράγκου» του Κοσμά Πολίτη, σε μια έκδοση του ’90, βρήκα μέσα του μια απόδειξη σε δραχμές. Και, ανάμεσα σε άλλες, σημειωμένη με ροζ μαρκαδόρο την εξής φράση:

«Πατρίδα είναι οι σημερινοί άνθρωποι, κι αγάπη της πατρίδας είναι να θες την ευτυχία τους».

Στη Φυλής τις Τετάρτες σχεδόν πάντα πλακώνει η δημοτική αστυνομία στο τέλος. Ξεμένουν τότε τίποτα ρούχα κουρελιασμένα, τίποτα καρβέλια στον δρόμο. Σκύβει κανένας περαστικός, τα μαζεύει.

Τα μπουρδέλα, λίγο πιο κατά 'δώ, τα βρίσκεις πάντα ανοιχτά.