Ούτε να θριαμβολογήσει μπορεί κανείς για το «όχι» της Κυπριακής Βουλής στο κούρεμα των καταθέσεων (ενώ θα έπρεπε) αλλά ούτε και να το υποβαθμίσει. Διότι αφ' ενός θα αναζητηθεί σύντομα μια εναλλακτική λύση, αφ' ετέρου, όμως, πολύς κόσμος ανακουφίστηκε και χάρηκε από το πρώτο αυτό «όχι» στις επιταγές των εταίρων. Εχει σημασία ότι τώρα ξεκινούν σκληρές διαπραγματεύσεις και αρχίζει διάλογος και κατάθεση προτάσεων απ' όλον τον πολιτικό κόσμο ώστε να βρεθεί ένας τρίτος δρόμος για τη σωτηρία της κυπριακής οικονομίας. Ηταν ένα «όχι» στον εκβιασμό των Βρυξελλών, στο Eurogroup και στους ισχυρούς της Ε.Ε. για την κυνική πολιτική τους απέναντι στις μικρές χώρες και ταυτόχρονα ένα χαστούκι στην κυβέρνηση της Ελλάδας, που ώς την τελευταία στιγμή υποστήριζε την απόφαση του Eurogroup και μόνο εκ των υστέρων, μετά την απόφαση των Κυπρίων, έσπευσε να πει ότι στηρίζει σταθερά τις αποφάσεις της Κύπρου. Η υποκρισία στο μεγαλείο της.

Εντύπωση προκάλεσε η πρόταση του γ.γ. του ΑΚΕΛ να αποσύρει η Κύπρος την αίτησή της για στήριξη από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό και να βρει άλλους τρόπους. Είπε π.χ. να εκδοθεί 10ετές εθνικό ομόλογο συνδεδεμένο με το φυσικό αέριο. Υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις εφ' όσον υπάρχει βέβαια πολιτική βούληση. Ενθαρρυντικό είναι το γεγονός ότι το «όχι» της Κύπρου δίνει την ευκαιρία σε οικονομικούς αναλυτές να φτάσουν στο βάθος, στην πηγή των προβλημάτων που ταλανίζουν την Ευρωπαϊκή Ενωση, τις μικρές χώρες της, και αυτό δεν είναι άλλο από το πολιτικό ζήτημα. Η πολιτική ένωση δηλαδή, που προϋποθέτει την άρση θεμελιωδών αντιθέσεων και τη σύγκρουση εθνικών συμφερόντων, ουδέποτε αναζητήθηκε και για τούτο και δεν επετεύχθη. Είναι γνωστή η «μέθοδος Μονέ» ότι δηλαδή «η Ευρώπη θα συντίθεται έσω κρίσεων και δεν θα είναι παρά το άθροισμα των λύσεων που η ίδια θα φέρει στις κρίσεις αυτές».

Δίδεται η ευκαιρία σε πολλούς μέσα απ' αυτό το «όχι» να προβληματιστούν για την «τυραννία» του φιλελεύθερου μοντέλου που προστατεύει τις εθνικές και υπερεθνικές ελίτ και να αναζητήσουν άλλη πολιτική, μια πολιτική που θα βασίζεται σε νέες κοινωνικές δυνάμεις και συμμαχίες, προτάσσοντας την αλληλεγγύη και τη διαφύλαξη της κοινωνικής πρόνοιας.

Εάν οι ευρωπαϊκές ηγεσίες επιμείνουν στην πολιτική των απειλών και των εκβιασμών προς τις μικρές χώρες, είναι βέβαιο ότι οι τελευταίες κάποια στιγμή θα επαναστατήσουν, θα ξεσηκωθούν οι λαοί τους και θα αρχίσουν να λένε «όχι» στην πολιτική της Γερμανίας` στην οποία πολιτική έχουν συναινέσει κι άλλες ισχυρές χώρες της Ευρώπης, όπως π.χ. η Γαλλία. Βεβαίως αυτοί οι ίδιοι οι λαοί είχαν αδιαφορήσει έως τώρα στη διαδικασία «ολοκλήρωσης» της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά ποτέ δεν είναι αργά να αποβάλουν την παθητική αυτή αδιαφορία.