Γιάννης Τούντας*

Η διέξοδος από την οικονομική χρεοκοπία και την κοινωνική εξαθλίωση που βρίσκεται η χώρα, δεν θα επιτευχθεί με την τακτοποίηση των χρεών μας, με την επαναδιαπραγμάτευση και βελτίωση του Μνημονίου, με τις νέες πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Ολα αυτά θα βοηθήσουν, αλλά η ανόρθωση της χώρας προϋποθέτει πάνω απ’ όλα μεγάλες αλλαγές σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής. Στο παρασιτικό και κρατικοδίαιτο μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης, στο σπάταλο και αναποτελεσματικό κράτος, στην ανεπαρκή και άνιση κοινωνική πολιτική, στο ένοχο πολιτικό σύστημα και στις συνένοχες πολιτικές πρακτικές.

Φορείς αυτών των αλλαγών, που έχει ανάγκη ο τόπος και που αποζητά η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, δεν μπορεί να είναι οι δυνάμεις της συντήρησης, είτε αυτές βρίσκονται στο δεξιό είτε στο αριστερό άκρο του πολιτικού φάσματος.

Δεν μπορεί να είναι ούτε η Ν.Δ. τού χτες ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ τού σήμερα. Πρωταγωνιστές και κύριοι εκφραστές των αλλαγών είναι οι πολιτικές δυνάμεις της λεγόμενης Κεντροαριστεράς, γιατί πρωτίστως, αν όχι αποκλειστικά, αυτές είναι οι δυνάμεις που προσδιορίζονται ιδεολογικά και στρατεύονται πολιτικά στον μεταρρυθμιστικό χώρο.

Μόνο που στον χώρο της Κεντροαριστεράς δεν υπάρχουν μόνο μεταρρυθμιστικές δυνάμεις. Το ΠΑΣΟΚ δεν έχει απαλλαγεί ακόμα απ' όλα τα βαρίδια του παρελθόντος που το απομειώνουν και η ΔΗΜΑΡ δεν έχει απαλλαγεί πλήρως από ορισμένες από τις αγκυλώσεις της παραδοσιακής Αριστεράς που την καθηλώνουν.

Επίσης οι δυνάμεις αυτές, παρά τη σημαντική συμβολή τους στην ύπαρξη φιλοευρωπαϊκής κυβέρνησης, που χωρίς αυτή θα είχαμε ήδη καταρρεύσει, αποτελούν μέρος του κατεστημένου πολιτικού σκηνικού, το οποίο αποστρέφονται πολλοί Ελληνες πολίτες.

Είναι γι’ αυτό ανάγκη η ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς, είτε με τη μορφή ενός συμμαχικού σχήματος είτε με τη δημιουργία ενός νέου ενιαίου φορέα, να πραγματοποιηθεί με τα υλικά της σύγχρονης ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και όχι με τις παθολογίες του παρελθόντος.

Σε αυτή την πρόκληση οι μεταρρυθμιστικές δυνάμεις, που εκφράζονται από τις υπάρχουσες κινήσεις πολιτών, αλλά και πολλοί άλλοι ανένταχτοι ενεργοί πολίτες, μπορούν να διαδραματίσουν καταλυτικό ρόλο διευκολύνοντας τον διάλογο και την προγραμματική ανανέωση και κυρίως ενεργοποιώντας και αξιοποιώντας τις νέες κοινωνικές και πολιτικές δυναμικές που απελευθερώνει η σημερινή κρίση.

Αρκεί να συνειδητοποιήσουν ότι το ζητούμενο είναι ένα κοινό πλαίσιο συνύπαρξης όλων των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων, κομματικών και ανένταχτων, και όχι η αναζήτηση νέων αντιπαλοτήτων, όψιμων καταγγελιών και ανεδαφικών μικρο-ηγεμονισμών.

*Καθηγητής Ιατρικής, Μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής της «ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ 2012»