Yποσημειώσεις

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Το 458 π.Χ. οι Αίκουοι πολιορκούσαν ένα σημαντικό στρατόπεδο των Ρωμαίων στο όρος Αλγιδο του Λατίου. Απεγνωσμένοι οι συγκλητικοί απευθύνθηκαν στον Κιγκινάτο, αλλά αυτός δούλευε στα χωράφια του` φόρεσαν, εν σώματι, την τήβεννό τους και πήγαν εκεί που καλλιεργούσε. Το και το, του είπαν. Αφησε τότε εκείνος στην άκρη το αλέτρι του και δέχτηκε να τον ανακηρύξουν δικτάτορα. Πήγε στο στρατόπεδο, πολέμησε τους Αικούους, νίκησε, επέστρεψε στη Ρώμη και, αμέσως, παραιτήθηκε. Μάταια τον εκλιπαρούσαν οι συγκλητικοί να παραμείνει στο αξίωμά του. Οι δεκαέξι μέρες που το κατείχε τον κούρασαν, φαίνεται. Ο ίδιος, ως ύπατος, το 460 π.Χ. αρνήθηκε να ανακαλέσει από την εξορία τον γιο του, που είχε τιμωρήσει η προηγούμενη αρχή. Οταν τελείωσε η θητεία, αρνήθηκε επίσης να επανεκλεγεί. Πήγε στο χωραφάκι του, κάπου πέρα από τον Τίβερη ποταμό, κι έριξε μαύρη πέτρα πίσω του για δύο χρόνια, οπότε πήγε στους Αικούους και μετά ξανά στο χωραφάκι του.

Είναι ίσως μοναδική περίπτωση ανθρώπου που δεν μαγεύτηκε από τη δύναμη της εξουσίας, αλλά από τη μυρωδιά της γης, από τα χρώματα, τα αρώματά της. Ο Λεύκιος Κουίντιος Κιγκινάτος σπάνια, ή καθόλου, ανακαλείται στη μνήμη των σύγχρονων πολιτικών ιδιοφυϊών` χαλάει τη σούπα της ευδαιμονίας, της τρυφηλής σήψης. Είναι αρρώστια η πολιτική, ισχυρίζονται όσοι καταγίνονται μ' αυτήν, εννοώντας ότι δεν μπορούν να ξεκολλήσουν και ας δείχνει ο λαός αποστροφή προς τα πρόσωπά τους. Το θέμα βεβαίως είναι τι εννοούν με τον όρο πολιτική, διότι οι περισσότεροι απ' αυτούς τη βλέπουν σαν κάποιο είδος πνευματικής ανωτερότητας, ότι τάχα μου αυτοί είναι πιο επιτήδειοι, πιο ευφυείς, μαθαίνουν να ελίσσονται, να πατάνε επί πτωμάτων, να δέχονται ταπεινώσεις, να φαίνονται στην αγορά, να περπατάνε στους δρόμους και να νομίζουν ότι άπαντες τους θαυμάζουν (και πολλά θλιβερά ακόμη, όπως π.χ. η απώλεια της προσωπικότητάς τους).

Φαίνεται ότι μπαίνοντας κάποιος στην πολιτική χάνει τον εαυτό του ή εισέρχεται σ' άλλον τόπο ψυχικό-νοητικό. Οπως ακριβώς συμβαίνει σε κάποιον που μπαίνει στον πόλεμο. Θέλει δεν θέλει, θα αποθηριωθεί, θα γίνει ξένος προς ό,τι ήταν εν καιρώ ειρήνης. Σίγουρα μπαίνει σε άλλον κόσμο, βγαίνει από τον εαυτό του. Αλλά τουλάχιστον αυτός γίνεται θηρίο από το ένστικτο αυτοσυντήρησης` ο πολιτικός από τι;

Φαντάζομαι, μέρες που 'ναι, εκείνους τους Τούρκους που ανασκολόπισαν τον Αθανάσιο Διάκο και στη συνέχεια τον έψησαν. Πώς μπορούσαν, μετά απ' αυτή τη φριχτή πράξη, να ζήσουν; Πώς είναι δυνατόν να είμαστε τόσο απάνθρωποι; Ή μήπως η λέξη άνθρωπος εμπεριέχει τη φρίκη; Αναλογίζονται τίποτε απ' αυτά οι πολιτικοί μας; Οτι πρέπει να μορφωθούν σε βάθος κοινωνικά εάν θέλουν να εμπνέουν εμπιστοσύνη; Να ξεριζώσουν από το μυαλό τους το τέρας της εξουσίας; Καλά, ψάχνουμε ψύλλους στα άχυρα, αλλά ίσως είναι προτιμότερο από το να υπομένουμε τις πράξεις των πολιτικών αγόγγυστα, να τους ακούμε σαν χάννοι. Η πράξη του Κιγκινάτου πρέπει να μπει στα μαθήματα πολιτικής Παιδείας, όπως και ο κλήρος και η ανακλητότητα της αρχαίας Δημοκρατίας.

[email protected]