ΑΝΟΙΧΤΟ ΒΙΒΛΙΟ- ΒΙΒΛΙΟΣΤΑΤΗΣ

Tης Μαρίας Μήτσορα

^[1]Αρχισα να διαβάζω τη σύγχρονη αστυνομική λογοτεχνία (αμερικανική κυρίως), όταν ανακάλυψα τα ιδιαιτέρως καλογραμμένα βιβλία του Martin Cruz Smith. Από το «Εγκλημα και τιμωρία» του Ντοστογιέφσκι είχα επιλέξει ως ήρωα, όχι κάποιον σαν τον Ρασκόλνικοφ, αλλά τον ανακριτή… Μετά ακολούθησαν πολλοί άλλοι, μέχρι την αποθέωση της αυτοδικίας στα βιβλία τού Lee Child, με ήρωα τον μονίμως περιπλανώμενο μοναχικό Jack Richer. Στην ίδια ηλικία που το είχε πάθει κι ο πατέρας μου και τον κορόιδευα, γλίστρησα από την «καλή λογοτεχνία» σ’ αυτό το είδος που συχνά, από το οπισθόφυλλο ήδη, περιγράφεται σαν εθιστικό. Οι νύχτες μου είχαν γεμίσει από θραύσματα οστών, όργανα σε γυάλες, νεκρές κοπέλες στολισμένες σαν πλάσματα παραμυθιού, στημένες άψυχες στην παγωμένη όχθη κάποιου σκοτεινού ποταμού…

Με φόντο συνήθως σύγχρονες μεγαλουπόλεις και το αβυσσαλέο συλλογικό τους ασυνείδητο, το πείσμα των ντετέκτιβ είναι κάθε φορά το μυστικό τους ατού. Ανθρωποι βίαιοι και κυνικοί, διαισθητικοί συνήθως, με ταραγμένη προσωπική ζωή, διατεθειμένοι κάθε στιγμή να χυθεί το αίμα τους προκειμένου να δικαιωθεί το αθώο αίμα κάποιου άλλου. Οριακές προσωπικότητες που στην αιώνια μάχη του Καλού με το Κακό τείνουν να μοιάσουν ενίοτε με το θήραμά τους, σαν να πρόκειται για την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, όπως στο διήγημα του Μπόρχες με ήρωα τον Tadeo Isidoro Cruz.

Κάποτε άρχισα να διακρίνω τη συνταγή της επιτυχίας αυτών των βιβλίων, που πωλούνται σε δεκάδες εκατομμύρια αντίτυπα ανά τον κόσμο. Συνέχισα όμως να εντυπωσιάζομαι από τις γνώσεις σε θέματα σύγχρονης ιατροδικαστικής επιστήμης όσο και παραβατικής εγκληματικής συμπεριφοράς. Τώρα τελευταία προσπαθώ πάλι να στραφώ σε σοβαρότερα βιβλία, γιατί αλήθεια είναι πως είχαν φτάσει να τρέμουν τα χέρια μου αν προχωρούσε η νύχτα χωρίς τα πυροτεχνήματα της δράσης και την έξαψη της αδρεναλίνης ενός καλού αστυνομικού. Δυσκολεύομαι όμως. Μια οικειότητα με συνδέει με την πίστη, το πάθος και την σχεδόν ιδεοληπτική επιμονή των ντετέκτιβ Χάρι Μπος (του Μάικλ Κόνελι), Ντίσμας Χάρντι (του Σκοτ Τέροου), Γιαν Φάμπετ (του Γκρεγκ Ράσελ), της Κριστίνα Βέντελ (της τριλογίας του Θοδωρή Καλλιφατίδη) καθώς και του παραπληγικού Λίνκολν Ράιμ και της συνεργάτιδάς του Aμέλια (του Τζέφρι Ντίβερ).

Τους αισθάνομαι σαν καθησυχαστικούς συνεπιβάτες στο τρενάκι του τρόμου από το Σκοτάδι στο Φως.